Και το όνομά του… Χρήστος Οικονόμου. Για τους νεότερους μπορεί να μην λέει πολλά το συγκεκριμένο όνομα, όμως οι “μεγαλύτεροι” σίγουρα μεγάλωσαν μαζί του.
Μικρός προοριζόταν για γιατρός και πιθανότατα θα γινόταν κιόλας, εάν το μακρινό 1951 δεν αποφάσιζε να εγκαταλείψει τις σπουδές του και να στραφεί σε ένα επάγγελμα που τουλάχιστον εκείνη την εποχή δεν ήταν τόσο… φανταχτερό όσο φανταζόταν ο κόσμος, ούτε μπορούσε να του παρέχει βέβαιη επαγγελματική αποκατάσταση. Αυτό του δημοσιογράφου…
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τι είδους γιατρός θα γινόταν, όμως τώρα πια σχεδόν δέκα χρόνια μετά τον θάνατό του, μπορούμε να πούμε με σχετική βεβαιότητα ότι η απόφασή του να αφήσει τα αμφιθέατρα αποδείχτηκε απολύτως σωστή.
Για δεκαετίες ήταν ο άνθρωπος που καθόρισε το είδος της τηλεόρασης που έβλεπαν οι Έλληνες. Υπήρξε ένας από τους μακροβιότερους παρουσιαστές, οι εκπομπές του αγαπήθηκαν όσο ελάχιστες από το κοινό και είναι δίκαιο να πει κανείς ότι ο Χρήστος Οικονόμου ήταν ένας από τους πρώτους «σελέμπριτι» του χώρου, πριν καν ανακαλυφθεί ο όρος και τελικά… εκφυλιστεί στο επίπεδο που έχει σήμερα όπου κάποιος χαρακτηρίζεται έτσι επειδή μόνο και μόνο ανεβάζει φωτογραφίες στο… instagram.
Αντίθετα, για να φτάσει εκεί ο «κύριος Χρήστος», όπως τον αποκαλούσαν στην ΕΡΤ, χρειάστηκε να περπατήσει σε δύσκολους και δύσβατους δρόμους και να ανδρωθεί δημοσιογραφικά μέσα από θυσίες, κόπο και μερικές πολύ επικίνδυνες αποστολές, με κορυφαία όλων ίσως την παρουσία του στο Βιετνάμ, ως ανταποκριτής της εφημερίδας «Μεσημβρινή», την περίοδο που μαινόταν ο πόλεμος.
Επί σειρά ετών, άλλωστε, οι εφημερίδες και το ρεπορτάζ ήταν ο φυσικός του χώρος. Εκεί δημιούργησε το προφίλ και την προσωπικότητα που θαύμασαν για χρόνια οι τηλεθεατές στην τηλεόραση, με πολλούς από αυτούς να μην γνωρίζουν καν το παρελθόν του στον γραπτό Τύπο, όπου μεταξύ άλλων εργάστηκε στις εφημερίδες στις εφημερίδες «Αθηναϊκή», «Εμπρός», «Ανεξάρτητος Τύπος», «Ακρόπολις», «Νίκη», «Μεσημβρινή», «Ελληνικός Βορράς» , «Athens News» και «Έθνος».
Το 1958 είχε την πρώτη επαφή του με τον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό πάροχο, ξεκινώντας τη συνεργασία του με τον πρόδρομο της ΕΡΤ και ΕΡΑ, δηλαδή την ΕΙΡ (Ελληνικό Ίδρυμα Ραδιοτηλεόρασης), με την εκπομπή του «Δισκοθήκη των ακροατών» να είναι από τις πρώτες που επιχείρησαν να παίξουν «αμερικάνικα», δηλαδή διεθνείς επιτυχίες στο ραδιόφωνο!
Αργότερα την δεκαετία του ’70, όταν το νέο μέσο άρχισε να κάνει τα πρώτα δειλά βήματά του, μεταπήδησε στο εκράν όπου και πολύ σύντομα μετατράπηκε σε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες και αγαπημένες φιγούρες των τηλεθεατών.
Δίχως αμφιβολία η εκπομπή που τον καθιέρωσε ήταν το «Γράμματα και Αριθμοί». Ένα τηλεπαιχνίδι το οποίο δεν είχε την παραμικρή σχέση με τις ανάλαφρες σαχλαμαρίτσες που αποκαλούνται στις μέρες μας έτσι και υπηρέτησε για έξι χρόνια αυτό που ονομάζουμε «εκπαιδευτικό» ή «μορφωτικό» χαρακτήρα της δημόσιας τηλεόρασης, Συνολικά στον αέρα βγήκαν 241 επεισόδια, από τον Φεβρουάριο του 1976 μέχρι και τις 28 Δεκεμβρίου 1981, όταν και η τότε νέα διοίκηση της ΕΡΤ, η οποία άλλαξε μετά από εκείνες τις εκλογές και τη νίκη του ΠΑΣΟΚ, αποφάσισε να μην την ανανεώσει.
Ωστόσο αυτή η εξέλιξη δεν σήμανε και το τέλος του Χρήστου Οικονόμου με το μέσο που λάτρεψε και τον λάτρεψε. Το επόμενο εγχείρημα που έφερε την σφραγίδα του ήταν το μαγκαζίνο « Σάββατο μία και μισή» στο οποίο συνεργάστηκε και με τις μετέπειτα πολύ γνωστές δημοσιογράφους Σεμίνα Διγενή και Νίτσα Θεοδωράκη Λουλέ.
Η δυνατότητα του να χειρίζεται διαφορετικής βαρύτητας θέματα και να αλλάζει τον διατήρησε στην κορυφή σε όλη την διάρκεια της δεκαετίας του ’80, παρουσιάζοντας εκπομπές όπως το «Ματιές στο παρασκήνιο» ή αργότερα το «Ταξίδι στο Χόλιγουντ», μια πρώτη απόπειρα να συναντηθεί η Ελλάδα το διεθνές τζετ σετ και τα αστέρια του σινεμά.
Εάν ήταν νεότερος σίγουρα θα μεσουρανούσε και τα επόμενα χρόνια, όταν εμφανίστηκαν τα ιδιωτικά κανάλια, τα οποία επιθυμούσαν διακαώς ένα τόσο μεγάλο τηλεοπτικό κεφάλαιο όπως αυτός, όμως (και αφού παρουσίασε ακόμη και τα καλλιστεία του 1989 μαζί με την Ρούλα Κορομηλά) εκείνος προτίμησε σιγά-σιγά να αποσυρθεί και να περάσει περισσότερο χρόνο με την οικογένειά του.
Ευτύχησε να φτάσει μέχρι τα βαθιά γεράματα («έφυγε» το 2011 σε ηλικία 88 ετών) παραμένοντας οξύνους και περνώντας τα τελευταία χρόνια της ζωής του δίπλα σε αγαπημένα πρόσωπα και ανθρώπους που για εκείνους σήμαινε πολλά.
Το μόνο αρνητικό που μπορεί να σκεφτεί κανείς ήταν η λησμονιά της ΕΡΤ, που πέρασε στα πολύ ψιλά τον θάνατό του, λες και η τότε διοίκηση και εργαζόμενοι δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για την ύπαρξή του που –σε ένα βαθμό- ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους εκείνοι έκαναν καριέρα στη δημόσια τηλεόραση…
