Δεν είναι κομψό να τοποθετείται κανείς σε πρώτο πρόσωπο, όμως σε κάποιες περιπτώσεις είναι αναπόφευκτο. Για τις εμφανείς και σοβαρές αδυναμίες του Παναθηναϊκού, οι οποίες μακροπρόθεσμα θα εξέθεταν το αγωνιστικό του πλάνο, αυτή εδώ η στήλη γράφει καιρό. Από το καλοκαίρι! Δεχόμενη μάλιστα έμμεσες “απαντήσεις” από συναδέλφους, οι οποίοι διαβεβαίωναν ότι η ομάδα των “πράσινων” θα έκανε τις απαραίτητες κινήσεις προκειμένου να ισχυροποιηθεί και να διεκδικήσει το πρωτάθλημα.
Φτάσαμε λοιπόν αρχές Ιανουαρίου του 2023 και μάλλον είναι κουραστικό να μπούμε ξανά στη διαδικασία να επαναλάβουμε όλα όσα είχαμε επισημάνει από τα φιλικά προετοιμασίας, τον περασμένο Αύγουστο.
Η τελευταία αφορμή ωστόσο, δηλαδή το χτεσινό (8/01) ντέρμπι με την ΑΕΚ, σε αναγκάζει. Διότι δεν γίνεται να μη σχολιάσεις, για εκατοστή φορά εφέτος, ότι το ρόστερ της ομάδας έχει σοβαρές ελείψεις. Ξεκάθαρα κενά, τα οποία “φωνάζουν” σε βαθμό εκκωφαντικό! Και τέλος πάντων εάν δεν είσαι σε θέση να τα αντιληφθείς, διότι η πορεία της σε έχει αποπροσνατολίσει επειδή βρίσκεται στην κορυφή της βαθμολογίας, κανονικά θα έπρεπε να σκεφτείς πόσα παιχνίδια πήρες στην “κόψη του ξυραφιού”.
Στο ένα γκολ αρκετές φορές, όπως με το πέναλτι της νίκης με τον Ιωνικό στην πρώτη αγωνιστική 1-0 στη Λεωφόρο, όπως με το ένα πέναλτι που (σωστά) ανακάλυψε το VAR με τον Αστέρα Τρίπολης, αλλά και με τα δύο πέναλτι (που δεν είναι βέβαιο ότι δίνονται πάντα – και τα δύο- σε ένα ντέρμπι) που οδήγησαν στο 2-1 επί της ΑΕΚ στη Λεωφόρο, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και την κεφαλιά του Σπόραρ στις καθυστερήσεις η οποία έφερε τη νίκη επί του Άρη και αυτή στη Λεωφόρο. Εκτός έδρας βέβαια υπάρχει και η φάση του πέναλτι που σωστά ακύρωσε το VAR και έτσι προέκυψε η νίκη επί του ΠΑΟΚ.
Όλα σωστά, αλλά και απολύτως…κατατοπιστικά. Διότι η ποδοσφαιρική νομοτέλεια λέει, αιώνες τώρα, ότι δεν γίνεται να νικάς πάντοτε με τον ίδιο τρόπο, πολύ περισσότερο όταν αυτός ο τρόπος αποτυπώνεται στο όριο του ενός γκολ διαφορά.
Η ομάδα του Παναθηναϊκού αγαπητέ Ιβάν, δεν έχει σοβαρές λύσεις από τον πάγκο. Παίκτες οι οποίοι με την είσοδό τους να μπορούν να αλλάξουν καθοριστικά τα δεδομένα του αγώνα. Για να κατακτήσεις όμως το πρωτάθλημα όφειλες ήδη να έχεις ενισχύσει το ρόστερ, στο βαθμό που ο πρωταθλητισμός υπαγορεύει. Να έχεις δηλαδή για “δεύτερες” και “τρίτες” επιλογές παίκτες ποιοτικούς, με εμπειρία ανταγωνισμού.
Παιδάκια με ταλέντο όλοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Δεν χρειάζεται κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο στο κοουτσάρισμα. Το κάνουν εύκολα και οι προπονητές των ακαδημιών. Ο Γιοβάνοβιτς, όπως και κάθε προπονητής πρώτης ομάδας, καλείται να διαχειρίζεται αποτελεσματικά το έμψυχο δυναμικό που έχτισε ο ίδιος. Την πρώτη δουλειά την κάνει άριστα ο σέρβος. Καλύτερα από το αναμενόμενο, με το υλικό που διαθέτει. Στη δεύτερη- των μεταγραφών- έχασε σημαντικό έδαφος.
Πάμε και στα λάθη στους αγώνες. Ο Φώτης Ιωαννίδης είναι ο καλύτερος επιθετικός που έχει ο Παναθηναϊκός. Ο προπονητής της ομάδας παρ’ όλα αυτά τον ξεκινάει μονίμως από τον πάγκο. Ενώ είναι ο μοναδικός που αλλάζει το ρυθμό στις επιθετικές κινήσεις, οι οποίες φέρνουν το παιχνίδι στην αντίπαλη περιοχή.
Όπως στο χθεσινό ντέρμπι της Νέας Φιλαδέλφειας όπου οι “πράσινοι” απείλησαν σοβαρά χάρη στον καλύτερο έλληνα επιθετικό της Super League. Η άλλη περίπτωση ήταν με την ατομική ενέργεια του Μπερνάρ. Οι δύο τους ξεχώρισαν, μαζί με τον Δημήτρη Κουρμπέλη, που κάλυψε ατελείωτους χώρους.
Ο Παναθηναϊκός είναι προβλέψιμος. Παίζει το ίδιο πράγμα από την πρώτη ημέρα του πρωταθλήματος. Ακόμη και ηλίθιος να είναι ένας προπονητής, εάν το έχει δει τόσες φορές βρίσκει σενάρια αντίδρασης.
Ο έξυπνος Αλμέϊδα βέβαια έκανε το καλύτερο. Επέλεξε να ακολουθήσει τη φιλοσοφία του Παναθηναϊκού, με συντηρητικό παιχνίδι και κλειστούς χώρους, κρατώντας την ΑΕΚ μακριά από τη λογική του ενθουσιασμού, λόγω του ντέρμπι εντός έδρας και τη δίψα για τη μείωση της βαθμολογικής απόστασης.
Ο Αλμέϊδα έφερνε τον Άμπραμπατ δεξί μπακ, προσέθετε στα στόπερ τον Σιμάνσκι και η αμυντική γραμμή του λειτουργουσε με έξι “κολώνες”! Εάν μπορείς βρες χώρους… Έτσι μπήκε στο “γήπεδο του Γιοβάνοβιτς“, μπέρδεψε τους “πράσινους” και τους νίκησε!
“Στην έδρα μου παίζω”, σκέφτηκε, θα βγάλω την ομάδα μπροστά στα τελευταία 30 λεπτά και σε δύο, τρεις περιπτώσεις θα διεκδικήσω το σκοράρισμα, σε ένα παιχνίδι το οποίο ήταν δεδομένο πως θα κρινόταν στο ένα γκολ.
Ο Παναθηναϊκός δεν έχασε απλά ένα ντέρμπι. Δείχνει ξεκάθαρα από την έναρξη του δεύτερου γύρου τις αδυναμίες του, για τις οποίες έπρεπε να είχαν ήδη γίνει οι ενδεδειγμένες μεταγραφικές κινήσεις προκειμένου αυτές να μειωθούν. Έως και να εξαφανιστούν.
Διότι λεφτά υπάρχουν. Τουλάχιστον αυτό βγαίνει διαρκώς προς τα έξω. Εκείνο που κανείς δεν καταλαβαίνει ωστόσο είναι γιατί ο προπονητής δεν τα εκμεταλλεύεται, ώστε να ενσχύσει την ομάδα. Μία ομάδα για την οποία θα έπρεπε να κάνει το σταυρό του που κατάφερε με τόσα “θέματα” να είναι πρώτη στη βαθμολογία. Με πορεία η σταθερότητα της οποίας είναι δυσανάλογη της ποιότητας του ρόστερ της και εξηγείται κυρίως χάρη στην πνευματική διαχείριση από το αφεντικό του πάγκου.
Στο ερώτημα, εάν τέτοιου είδους διαχείριση είναι αρκετή στα επόμενα 19 ματς της κανονικής περιόδου και των play off που ακολουθούν, η απάντηση είναι προφανής. Εκτός και εάν ο σέρβος προπονητής ανατρέψει τα δεδομένα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου.
Εάν πάντως υπάρχουν απαντήσεις άλλες, οι οποίες εξηγούν διαφορετικά την απογοητευτική εικόνα της ομάδας στο Β’ γύρο, ο προπονητής (που δεν γίνεται να μην τις ξέρει) έχει επίσης την υποχρέωση να τις δώσει και μάλιστα δημόσια.
