Παρακολούθησα με αρκετό ενδιαφέρον τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, με αφορμή την κύρωση της συμφωνίας με την Αμερική. Κατανοώ τις αγωνίες της αντιπολίτευσης. Εξ άλλου αυτός είναι ο ρόλος της. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτή η τακτική στα εθνικά θέματα μπορεί να είναι και χρήσιμη. Να διευκολύνει το έργο της εκάστοτε κυβέρνησης.
Δεν θα αναφερθώ ούτε στο… φάντασμα του Ανδρέα, ούτε στις κραυγές περί πατριωτών και υπερπατριωτών. Θεωρώ ότι δεν υπάρχουν σήμερα Έλληνες που σκέπτονται να προδώσουν την χώρα ή είναι μειοδότες.
Ο καθένας έχει την οπτική του και είναι σεβαστή. Ούτε θα υπενθυμίσω στους κραυγάζοντες βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η συμφωνία των Πρεσπών, ήταν διακαής πόθος των ΗΠΑ, τον οποίο έκανε πράξη η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα.
Ούτε φυσικά στο ότι είναι τουλάχιστον ανόητο να ζητάς να σου πει δημόσια η κυβέρνηση τι αποκόμισε από τη συμφωνία με τις Αμερική για την ανανέωση των Βάσεων.
Θα ήταν αφελές και εθνικά εγκληματικό να δώσουμε στους Τούρκους και μάλιστα μόνοι μας τα όποια ανταλλάγματα. Αυτά λέγονται πίσω από κλειστές πόρτες.
Θα σταθώ όμως σε ένα από τα επιχειρήματα του ΣΥΡΙΖΑ, που για μένα αποκαλύπτει τη διαφορά πολιτικής. Η Κουμουνδούρου συμπεριφέρεται με φρουδική προσέγγιση στις σχέσεις και αυτό ήταν κάτι παραπάνω από εμφανές. Και εξηγώ:
Το μόνιμο κατηγορώ του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι δεν πρέπει σε μια συμμαχία να μας θεωρούν δεδομένους.
Προφανώς στη λογική του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η τακτική σε μια σχέση είναι κάτι μεταξύ πίστης και απιστίας. Η μεταξύ συζύγου και ερωμένης. Και ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς επιθυμεί να παίζει το ρόλο της…ερωμένης. Σήμερα εδώ, αύριο αλλού για να πάρει ότι περισσότερο μπορεί.
Μπορεί να ακούγεται ελκυστική ως πρόταση, αλλά αυτή η τακτική τόσο στη ζωή όσο κυρίως στην πολιτική στις περισσότερες των περιπτώσεων καταλήγει σε ολέθρια σχέση.
Εάν αυτό φαντασιώνεται η Κουμουνδούρου, σεβαστό μεν τραγικό δε.
Οι συμμαχίες δεν στήνονται με ερωτική διάθεση ούτε με το να αλλάζει κρεβάτια, κατά το δοκούν. Ιδιαίτερα όταν περνά ο χρόνος και η ερωμένη είτε δεν εξελίσσεται σε σύζυγο είτε μεγαλώνει και αναζητούνται νεότερα μοντέλα.
Αυτό που σώζει τις σχέσεις τελικά είναι το κατά πόσο ο άλλος νιώθει ασφαλής μέσα σε αυτήν. Για αυτό καλό είναι σε κάποια πράγματα να είμαστε δεδομένοι. Διότι με την λογική του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να καταλήγει ο εραστής στο κρεβάτι με την ερωμένη, καταλήγει στο κρεβάτι του Προκρούστη…
ΥΓ.
Στην μυθολογία ο Προκρούστης (ή Πολυπήμων) (ή Δαμάστης) ήταν μυθικός ληστής της Αθήνας. Το λημέρι του ήταν στην περιοχή Δαφνί. Προσκαλούσε κάθε διαβάτη να ξαπλώσει σε ένα σιδερένιο κρεβάτι, γνωστό ως Προκρούστειος κλίνη. Αν το θύμα ήταν ψηλό κι εξείχε από το κρεβάτι, ο Προκρούστης έκοβε το περίσσιο τμήμα του σώματός του. Αντιθέτως, αν το θύμα ήταν πιο κοντό, τότε τραβούσε τα άκρα του μέχρι να φτάσουν στο μήκος του κρεβατιού…
