Ο στόχος της πρόκρισης στον επόμενο γύρο του Conference League μπορεί να μην έγινε πραγματικότητα για τον Παναθηναϊκό, του απέφερε ωστόσο μία εξαιρετικά σημαντική διαπίστωση. Έχει αλλάξει επίπεδο και αυτό ήδη φαίνεται!
Επομένως, στην εντός των ελληνικών συνόρων αγωνιστική περίοδο που ξεκινάει για το πρωτάθλημα το Σάββατο 20 Αυγούστου, ο στόχος που καλείται να οριοθετήσει δεν μπορεί να είναι η… τριτοτέταρτη θέση. Ο νέος Παναθηναϊκός, με τις μεταγραφές που ήδη έχουν γίνει, αλλά και εκείνες που θα ακολουθήσουν, οφείλει να επιδιώξει πορεία πρωταθλητισμού. Που σημαίνει ότι εάν τερματίσει πιο κάτω από δεύτερος, δεν θα έχει ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που υπαγορεύονται από την ίδια την ομάδα η οποία δημιουργήθηκε.
Να το κάνουμε λιανά! Στην άμυνα ο Μάγκνουσον είναι διαφορετική κλάση. Καλύτερος από τον Βέλεθ και πιο ικανός σε καθοριστικούς τομείς του παιχνιδιού από τον Σιένκενφελντ. Ανεβάζει την ομάδα, μοιράζει μπάλες, προκαλεί υπεραριθμίες και φυσικά αμύνεται με αυτοπεποίθηση δυσανάλογη της ηλικίας του.
Η ποιότητα του ισλανδού αγγίζει τα επίπεδα που εγγυώνται πρωταθλητισμό. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει να υπάρχουν και άλλοι τέτοιου επιπέδου βασικοί, ενδεκαδάτοι τέλος πάντων. Ο Βέρμπιτς, που εάν είχε δικαίωμα συμμετοχής στην Ευρώπη είναι πιθανό η τύχη του Παναθηναϊκού να ήταν διαφορετική, αν και με τη διαιτησία απέναβντι, έχει κλάση που συνάδει με τις επιδόσεις πρωταθλητισμού.
Ο Σπόραρ στην κορυφή της επίθεσης έχει προσδώσει ποιότητα για πρώτη φορά από την εποχή που αποχώρησε ο Μπεργκ. Κόντρα στη Σλάβια Πράγας στη Λεωφόρο, έχει μεγάλο μερίδιο συμμετοχής στις ευκαιρίες που μπορεί να μην τις ολοκλήρωσε, έδινε ωστόσο με τις κινήσεις του την ευκαιρία να δημιουργηθούν.
Ο Σπόραρ παίζει αποτελεσματικά με την πλάτη και όσο περνάει ο καιρός, αφού μάθει το παιχνίδι των συμπαικτών του, θα σκοράρει με συχνότητα που μπορεί να καθορίσει τους στόχους της ομάδας.
Ο Παλάσιος είναι από πέρυσι καθοριστικός, όπως και οι Αλεξανδρόπουλος, Ρούμπεν. Οι τρεις τους είναι εφικτό να προκύψουν ως στυλοβάτες μίας πρωταγωνιστικής πορείας. Για να τα λέμε όλα πάντως, χωρίς δημιουργικό 8αροδεκάρι η ομάδα θα αντιμετωπίσει σοβαρά κενά στη δημιουργία της. Κόντρα στη Σλάβια “φώναζε” αυτή η ανάγκη και την κάλυπτε πολλές φορές ακόμη και ο Μάγκνουσον, ανεβάινοντας ως αμυντικός μέσος, που δεν είναι, για να γίνει πασέρ, που τελικά το κατάφερενε με επιτυχία.
Πάμε και στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Αφήνω στην άκρη οποιοδήποτε σχόλιο για την αγωνιστική τακτική και θα σταθώ στη συμπεριφορά της ομάδας σε όλους τους τομείς. Διότι χάρη σε αυτήν ακολουθείται με συνέπεια το πλάνο της. Ο σέρβος είναι σπάνια περίπτωση προπονητή, σε ό,τι έχει να κάνει με τον τρόπο που προσεγγίζει τους παίκτες.
Δεν θυμάμαι στο παρελθον κανέναν (χωρίς να τους κατηγορώ πάντως γι΄αυτό) να αναλαμβάνει προσωπικό μερίδιο ευθύνης για αδυναμία της ομάδας, με τη λήξη του αγώνα, η οποία μάλιστα επισημαίνεται ως καθοριστική για το αποτέλεσμα από τον ίδιο!
Ο Γιοβάνοβτις, μπροστά στο τηλεοπτικό μικρόφωνο, λίγα λεπτά μετά τον αποκλεισμό, αποκάλυψε από μόνος του ότι εκείνο που σκέφτηκε με την ταυατόχρονη παρουσία δύο φορ, μπέρδεψε τους παίκτες του και τελικα γι΄αυτό οδηγήθηκαν σε κακές επιλογές ανάπτυξης με τα αποτυχημένα γεμίσματα.
Είναι αλήθεια πως η αλλαγή σχηματισμού δεν βοήθησε, διότι υποχρέωσε σ΄ένα παιχνίδι που ο Παναθηναϊκός δεν ξέρει.
Αυτή η παραδοχή (και αυτή) είναι ωστόσο που τον ανεβάζει στα μάτια των πδοσφαιριστών του, κατά συνέπεια εκείνοι τον ακούν, ακολουθώντας κατά τα γράμμα τις εντολές του. Τους έχει κερδίσει! Και αυτό πολλές φορές είναι το πιο σημαντικό, για μία ομάδα που θέλει να εξελιχθεί. Εάν χρειαστεί να το επικαλεστούμε αρκετές φορές στη διάρκεια της σεζόν, σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός θα πηγαίνει καλά και θα έχει αλλάξει επίπεδο.
