“Σοκ”, “δράμα”, “καταστροφή”, “χαμένη ευκαιρία!”. Οι λέξεις που μπορούν να χαρακτηρίσουν τον αποκλεισμό του Ολυμπιακού από την Εφές Αναντολού, για τον τρόπο που αυτός του συνέβη, είναι αμέτρητες. Όρεξη να έχει κανείς να τις αναζητήσει στο πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο. Όμως δεν είναι η πρώτη φορά που ένας καθοριστικός αγώνας μπάσκετ, όπως είναι ο ημιτελικός του Final- 4 της Ευρωλίγκας, κρίθηκε στη μία “ανάσα”.
Εάν επιλέξει κανείς την ψύχραιμη προσέγγιση θα δει πως ο Ολυμπιακός μπορούσε να αποκλείσει την Εφές Αναντολού και δεν επικαλούμαι τη προφανή εξήγηση. Επειδή δέχθηκε το καλάθι της ήττας στο τελευταίο σουτ. Διότι εάν μείνουμε σε αυτή η κουβέντα δεν έχει κανένα νόημα. Ένα σουτ το πετυχαίνει ή το εμποδίζει οποιοσδήποτε. Συνηγορούν πολλοί αστάθμητοι παράγοντες εκείνη τη στιγμή. Γι΄αυτό άλλωστε αυτός που το πετυχαίνει ποτέ δεν ξέρει τι να απαντήσει στην ερώτηση κλισέ : “Τι σκεφτόσουν όταν αποφάσισες να σουτάρεις;”.
Άρα δεν υποστηρίζω ότι ο Ολυμπιακός μπορούσε να μην αποκλειστεί επειδή το τελευταίο σουτ της Εφές μπορεί να μην είχε καταλήξει στο καλάθι. Η απάντηση είναι άλλη και έχει να κάνει με όλη την ιστορία αυτού του ημιτελικού, η οποία τον έβαλε στην πλευρά του χαμένου στο δευτερόλεπτο, μετά από ένα παιχνίδι στο οποίο δεν ήταν καλός. Που σημαίνει πως εάν είχε πιάσει ελάχιστα υψηλότερα στάνταρ στην απόδοσή του, θα είχε φύγει νικητής. Απλώς εάν πλησίαζε την εικόνα του, σε κάποιες από τις καλές του εμφανίσεις στη διάρκεια της σεζόν.
Όποιος έλεγε πριν τον αγώνα ότι οι ερυθρόλευκοι δεν θα είχαν σε καλή βραδιά τον Βεζένκοφ, ότι θα αργούσε να εμφανιστεί στο παιχνίδι ο Σλούκας, για να πάρει τις αγαπημένες του προσπάθειες που ανεβάζουν την ομάδα αγωνιστικά και ψυχολογικά, ότι ο Ντόρσεϊ δεν θα έπαιζε στο μεγαλύτερο διάστημα το ρόλο του εκτελεστή, ότι ο Γουόκαπ και ο Παπανικολάου θα είχαν στη ζυγαριά του χρόνου λιγότερο καλά από μέτρια διαστήματα στα δύο ημίχρονα, αλλά και ότι οι τελευταίες επιθέσεις του Ολυμπιακού δεν θα θύμιζαν σε καμιά περίπτωση το μπάσκετ των ερυθρολεύκων, με βιαστικές, ατομικές προσπάθειες, όπως και ότι οι παίκτες του πάγκου δεν θα προσέφεραν καμία ουσιαστική βοήθεια σε κανένα σημείο της ροής, θα ήταν βέβαιος ότι ο Ολυμπιακός θα έχανε με μεγάλη διαφορά.
Κι όμως τα πάντα “αποφασίστηκαν” στο τελευταίο σουτ του αγώνα! Από τον πρώτο σκόρερ της Ερυωλίγκας Μίτσιτς. Γεγονός που πράγματι σημαίνει ότι χάθηκε ευκαιρία, υπογραμμίζει ωστόσο και ότι ο Ολυμπιακός έχει αλλάξει επίπεδο προς τα επάνω.
Όσο για τις επιλογές του κόουτς Μπαρτζώκα, είναι άδικο (για κάθε προπονητή) να ακούει τα σχολιανά του, επειδή για παράδειγμα δεν έδωσε χρόνο στον Λαρεντζάκη. Ή για την τελευταία φάση που δεν έγινε φάουλ. Έδειξε εμπιστοσύνη στην άμυνά του, η οποία είχε απαγορεύσει στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα στην Εφές να μπει στη ρακέτα. Τέτοια κριτική είναι δεκτή όταν συμβαίνει και μετά από νίκες. Όμως η νοοτροπία που μας ακολουθεί σε αυτή τη χώρα είναι συνδεδεμένη μόνο με τη νίκη.
Σε αυτές (τις νίκες) οι πρωταγωνιστές τους είναι πάντοτε βασιλιάδες και αλάνθαστοι! Ενώ στις ήττες φταίνε όλοι, κάποιοι λιγότερο και κάποιοι άλλοι στον απόλυτο βαθμό! Για τον Ολυμπιακό ωστόσο δεν είναι αυτό το σενάριο. Διότι αυτή η ομάδα τελείωσε την ευρωπαϊκή σεζόν επί της ουσίας ως νικήτρια, κρίνοντας την πορεία της. Καθώς όταν ξεκίνησε κανείς δεν υποστήριζε με ένταση ούτε την είσοδο στα Play Off.
Από εκείνο το σημείο βέβαια η ομάδα εξελίχθηκε, έγινε υπολογίσιμος αντίπαλος για όλους και έφτασε τον κόσμο της, αλλά και την εαυτό της, να πιστεύει ότι μπορεί να κατακτήσει και την κορυφή. Καθόλου παράλογο, όμως όταν κοιτάς τα δεδομένα βλέπεις ότι από την πλευρά των ερυθρολεύκων εμπειρία σε τέτοιο επίπεδο των Final – 4 είχαν μόνο τρεις παίκτες της αποστολής. Οι άλλοι εννέα πήραν το βάπτισμα για πρώτη φορά Το ακριβώς αντίθετο με την Εφές, όπου εννέα παίκτες της είχαν βρεθεί ξανά σε αυτό το επίπεδο της διοργάνωσης.
Ένα στοιχείο είναι αυτό, όπως και η συμπεριφορά του προπονητή Αταμάν βέβαια, ο οποίος δεν επέτρεψε ποτέ να χαθεί η επαφή με τη ροή του αγώνα, κι ενώ στο ξεκίνημα φαινόταν ότι η εξέλιξη θα έγερνε εις βάρος του. Με τον Λάρκιν μοναδικό εκτελεστή, χωρίς να παίρνει ανάσα και να χρησιμοποιείται μόνιμα, την άμυνα της τουρκικής ομάδας να μην μπορεί να σταματήσει τον Φαλ στη ρακέτα και τον Μίτσιτς να μην εμφανίζεται απειλητικός στο πρώτο ημίχρονο.
Δεν έχασε από τυχαία ομάδα ο Ολυμπιακός. Από την πρωταθλήτρια Ευρώπης έχασε, την ομάδα που θα παίξει τρίτο συνεχόμενο τελικό, 2019, 2021 και εφέτος, (το 2020 δεν έγινε φάιναλ-φορ λόγω κορωνοϊού, αλλά μάλλον θα έπαιζε και ίσως έπαιρνε το τρόπαιο).
Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε από την κορυφαία ομάδα την τελευταία τετραετία και το ελληνικό μπάσκετ έβαλε ξανά την υπογραφή του σε ένα Final- 4. Εκείνοι που “διαβάζουν” πέρα από τι νίκες και τις ήττες βλέπουν πως ο Ολυμπιακός επέστρεψε για τα καλά…
