Μετρώντας μεγαλύτερο διάστημα από 3,5 δεκαετίες σε αυτό το επάγγελμα, έχω κουραστεί μετά από τις τραγωδίες στα γήπεδα να ακούω δηλώσεις συμπαράστασης, υποσχέσεις και ευχές. Να διαβάζω αναλύσεις από τα κυβερνητικά ρεπορτάζ (της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας), ότι ο πρωθυπουργός είναι αγανακτισμένος, άρα και αποφασισμένος να βάλει το “μαχαίρι στο κόκκαλο!”.
Αυτό (το μαχαίρι…) είναι αλήθεια πως έχει μπει, όχι όμως μεταφορικά προκειμένου να προκύψει τέλος στη μάστιγα του χουλιγκανισμού, αλλά κυριολεκτικά (στο κόκκαλο και σε πολλά ακόμη σημεία…), με αποτέλεσμα να ξεκληρίζονται αμέτρητες οικογένειες από την ημέρα που ο ελληνικός αθλητισμός πέρασε στον επαγγελματισμό.
Ντροπή! Όλων μας. Σε αυτή τη χώρα δεν έχει ασχοληθεί ποτέ κανείς σοβαρά με το συγκεκριμένο πρόβλημα, για λόγους που είτε είναι “της παρούσης” είτε όχι, έχουν κι αυτοί ξεπεραστεί από τα δραματικά γεγονότα διαχρονικά.
Τη Δευτέρα, 11/12, αναμένεται να ανακοινωθούν οι αποφάσεις της σημερινής (9/12) έκτακτης διυπουργικής σύσκεψης με θέμα την οπαδική βία.
Ο Πρωθυπουργός, βγήκε προς τα έξω πως, είναι σκασμένος από το τελευταίο περιστατικό με τον αστυνομικό που χαροπαλεύει. Προφανώς. Σιγά τα νέα. Το θέμα ωστόσο είναι ο…βαθμός του σκασίματος. Δηλαδή μέχρι που είναι διατεθειμένος να φτάσει, προκειμένου να σταματήσει η κοινωνία να θρηνεί νεκρούς κάθε λίγο και λιγάκι, εξαιτίας του αθλητισμού.
Διότι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως όλοι οι προκάτοχοί του, γνωρίζει ότι για να σταματήσει αυτό τα κακό θα πρέπει να τα βάλει με παράγοντες που στην Ελλάδα ανήκουν στην κατηγορία “δεν τους ακουμπάμε”.
Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν επειδή έχει κουράσει. Όσοι δουλεύουμε στα γήπεδα τα τελευταία 40 χρόνια ζούμε από τύχη! Επειδή δεν πέτυχε εμάς το κακό. Θα μπορούσε, εύκολα.
Εξετάζεται η ανάκληση της απόφασης του περασμένου Αυγούστου για παρουσία της ΕΛ.ΑΣ. στις θύρες των οργανωμένων οπαδών. Οι ίδιοι οι αστυνομικοί το ζητάνε καθώς κινδυνεύει η ζωή τους. Σε αυτή την περίπτωση η ασφάλεια των αθλητικών διοργανώσεων θα αφορά μόνο τις ΠΑΕ και τις ΚΑΕ, με βάση τον αθλητικό νόμο για τις κάμερες και τα ονομαστικά εισιτήρια.
Το έχουμε ακούσει αμέτρητες φορές. Το ζήτημα όμως δεν είναι από μόνο του καθοριστικό. Χρειάζεται και η αποφασιστικότητα της Πολιτείας, καθώς αυτή θα πρέπει να τιμωρεί όποτε κρίνει ότι οι ΠΑΕ και οι ΚΑΕ δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους.
Στην Αγγλία και όπου αλλού ισχύει το συγκεκριμένο μέτρο, αυτό λειτουργεί αποτελεσματικά επειδή οι ομάδες γνωρίζουν πως εάν δεν λειτουργήσει, θα αντιδράσει άμεσα το κράτος. Επειδή υπάρχει…
Επομένως δεν είναι πολλές οι απαντήσεις για εκείνον που θέλει να καταλήξει στη λύση. Εφαρμογή των νόμων για όλους, η – για να το πάω παρακάτω- οριστική διακοπή της αγωνιστικής δράσης χωρίς χρονικό προσδιορισμό. Μέχρι νεοτέρας.
“Το κλείνουμε” και όταν συμφωνήσουμε πως θέλουμε να επιστρέψει ο πολιτισμός και στον αθλητισμό ξεκινάμε πάλι μία νέα, διαφορετική συζήτηση. Μέχρι, τότε κανένα πρωτάθλημα, κανένα ομαδικό σπορ, κανένα στοίχημα, κανένας χορηγός, καμία τηλεόραση. Μόνο άνθρωποι φυσιολογικοί, που θέλουν να παραμένουν ζωντανοί, ακόμη κι αν τους αρέσει το γήπεδο. Αυτούς που δεν τους νοιάζει να πεθάνουν, ας το κάνουν αλλού…
