Μπορεί ο Covid να έχει μονοπωλήσει πλέον τις ζωές μας. Και οι χιλιάδες θάνατοι αυτά τα δυο χρόνια, να έχουν εξαφανίσει όχι ένα αλλά πολλά χωριά. Αυτό μας έχει κάνει να ξεχάσουμε το πόσα χωριά χάνουμε κάθε χρόνο, στους δρόμους της πατρίδας μας.
Σε αυτόν τον ακήρυχτο πόλεμο, που συμβαίνει εδώ και δεκαετίες, χωρίς να ιδρώνει κανενός το αυτί, καθώς ούτε οι νοοτροπίες έχουν αλλάξει, ούτε και φυσικά σε πολλές περιπτώσεις οι δρόμοι, που εξακολουθούν να είναι παγίδες-θανάτου.
Τα γράφω αυτά με αφορμή ένα ακόμη τροχαίο που μας συγκλόνισε, όχι για τους πραγματικούς λόγους, αλλά γιατί ο άτυχος οδηγός ήταν επώνυμος, αλλά και γιατί μόλις είχε αγοράσει την πανάκριβη Ferrari.
Το ίδιο είχε συμβεί όταν “χάθηκε” στην ίδια περίπου περιοχή νεαρός τράπερ, το ίδιο είχε γίνει στο παρελθόν, με αφορμή το θάνατο σε τροχαίο γνωστού τραγουδιστή που είχε ξεκινήσει την καρριέρα του, τραγουδώντας τις επιτυχίες του στο διαδίκτυο.
Σαν τραγικές φωτοβολίδες… έσκασαν αυτά τα περιστατικά. Ασχοληθήκαμε για λίγο με τις τραγικές ιστορίες τους, τα… σούπερ αυτοκίνητά τους, και μετά σιωπή.
Ούτε η κουλτούρα των οδηγών άλλαξε, ούτε ο τρόπος που κάποιοι… κυκλοφορούν και “οπλοφορούν”, ούτε και δρόμοι “φονιάδες” ακόμη διορθώθηκαν.
Διότι σχεδόν καθημερινά, τροχαίες τραγωδίες, συμβαίνουν στην πατρίδα μας με πρωταγωνιστές κυρίως νέους, που άλλοι δεν προλαβαίνουν να απολαύσουν την ζωή τους και άλλοι μένουν ανάπηροι, με αποτελέσματα που τα βιώνουν οι ίδιοι, οι δικοί τους και το Εθνικό Σύστημα Υγείας.
Εαν κάποιος έκανε μια βόλτα στα νοσοκομεία πρώτης γραμμής, που “υποδέχονται” θύματα τροχαίων, θα σκεφτόταν πολύ σοβαρά να οδηγήσει ξανά χωρίς να… λαδώσει την κρατική μηχανή, για να πάρει δίπλωμα, θα σκεφτόταν πολύ το ένα ακόμη ποτηράκι, θα σκεφτόταν πολύ να πατήσει το… γκάζι λίγο παραπάνω, θα σκεφτόταν ακόμη περισσότερο να οδηγήσει χωρίς κράνος.
Τα γράφω αυτά, διότι ουδείς εξ ημών, συνειδητοποιεί ότι, ούτε φεράρι, ούτε πόρσε, ούτε τζιπ, μπορεί να σε κάνει άτρωτο. Ο θάνατος… παραμονεύει το ίδιο με αυτά τα σούπερ αυτοκίνητα, όπως και με τα αυτοκίνητα που χρησιμοποιούμε καθημερινά. Μια παγίδα παραπάνω είναι το να οδηγείς αυτά τα φαινομενικά “θηρία”.
Εκείνο που χρειάζεται είναι να συνειδητοποιήσουμε άπαντες ότι τα αυτοκίνητα, είναι “εργαλεία” και πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε ως… φονικά εργαλεία. Με σεβασμό, προσοχή και τηρώντας τα μέτρα. Δεν χρειάζεται να τρέχουμε πάνω από τα όρια, δεν χρειάζεται να κάνουμε επιδείξεις μαγκιά και κυρίως δεν χρειάζεται να κινούμαστε με την κουλτούρα κυκλοφορώ και… οπλοφορώ, όπως έλεγε και το γνωστό τραγούδι. Πόσα… χωριά, πρέπει να χάσουμε ακόμη, πόσες οικογένειες θα βάλουν ακόμη μαύρα, πόσοι ακόμη άνθρωποι από τη μια στιγμή στην άλλη θα καταλήγουν σε καροτσάκια; Έλεος πια.
