Ο εργαζόμενος με δύο παιδιά δεν μπορεί να λαμβάνει μόνο 20 ευρώ επιπλέον σε σχέση με αυτόν που έχει ένα παιδί. Ο κατέχων θέση ευθύνης δεν μπορεί να έχει τόσο μικρή μισθολογική διαφορά σε σχέση με τον νεοεισερχόμενο στο δημόσιο και να υπογράφει για την διάθεση δημοσίου χρήματος. Και ο νεοεισερχόμενος στο δημόσιο –ειδικά αν κουβαλάει προσόντα- δεν μπορεί να αμείβεται με τόσο λίγα χρήματα και η κοινωνία να περιμένει αναβάθμιση των υπηρεσιών του δημοσίου.
Είναι οι τρεις παραλογισμοί πάνω στις οποίες χτίστηκε το νέο μισθολόγιο που δίδεται στις αρχές της εβδομάδας σε δημόσια διαβούλευση με στόχο να έχει γίνει νόμος του κράτους μέχρι το τέλος του μήνα. Το ότι θα δοθούν αυξήσεις στο δημόσιο για πρώτη φορά ύστερα από μια 15ετία, έχει από μόνο του ξεχωριστή σημασία. Από την άλλη, το θέμα είναι και πως μοιράζεις τα 700 εκατ. ευρώ που έχεις στη διάθεσή σου. Η κυβέρνηση έκανε μια πολιτική επιλογή: να δώσει αυξήσεις σε όλους καθώς όλοι έχουν υποστεί τις συνέπειες του εκρηκτικού πληθωρισμού. Αλλά να δώσει μεγαλύτερες αυξήσεις σε αυτούς που έχουν παιδιά και καταλαμβάνουν θέσεις ευθύνης. Ειδικά οι έχοντες παιδιά θα βγουν κερδισμένοι και από τη μείωση της παρακράτησης φόρου.
Τα ποσά των αυξήσεων δεν θα είναι τέτοια που θα αλλάξουν το σκηνικό από τη μια στιγμή στην άλλη. Επιπλέον 50 ευρώ μεικτά δεν βελτιώνουν δραστικά την οικονομική κατάσταση του νεοεισερχόμενου. Ούτε τα 100 ευρώ μεικτά στον οικογενειάρχη με τα δύο παιδιά –από τα οποία καθαρά θα του μείνουν τα 60-70- θα δώσουν μόνιμη λύση. Όμως το ζητούμενο είναι να διαμορφωθεί μια τάση και αυτή να ενισχυθεί με την πάροδο των ετών. Και η τάση έχει να κάνει με την στόχευση των αυξήσεων ώστε να υπάρχουν όσο το δυνατόν πιο ουσιαστικά οικονομικά κίνητρα.
