Ο Κώστας Νεστορίδης δεν ήταν μόνο ένας καταπληκτικός ποδοσφαιριστής, όπως μας έχουν εξιστορήσει οι τυχεροί που τον παρακολούθησαν να παίζει. Δεν είναι απλά η ίδια ιστορία μίας ολόκληρης ομάδας, καθώς με τα κατορθώματά του μεγάλωσε το μέγεθός της.
Ο απίθανος αυτός μαέστρος της μπάλας, για τον οποίο οι φίλοι της Ένωσης τρέφουν συναισθήματα πολύ πιο έντονα από την κλασική σχέση φιλάθλου-ποδοσφαιριστή, στα όρια της…συγγένειας, ανήκει σε μία κατηγορία η οποία δεν υπάρχει πια.
Στην εποχή της οποίας, όπως έλεγε ο ίδιος, πλακώνονταν στο γήπεδο οι παίκτες, όχι οι οπαδοί…Και – για μην ξεχνάμε την ποδοσφαιρική του μαγεία, όταν εκτελούσε κόρνερ, οι αμυντικοί της αντίπαλης ομάδας έστηναν τείχος στη γραμμή του άουτ για να μη σκοράρει απευθείας!
Τον Κώστα Νεστορίδη θα πρέπει να τον θρηνούμε επειδή μαζί με τη δική του απώλεια οριστικοποιείται και το τέλος του ρομαντισμού, έστω στο επίπεδο των αναμνήσεων, που ο ίδιος αναπόφευκτα προκαλούσε με την παρουσία του.
Ο Κώστας Νεστορίδης ήταν αυτής της ιδιοσυγκρασίας, διότι η κοινωνία στην οποία μεγάλωσε, ανδρώθηκε και πρωταγωνίστησε του προσέφερε αυτό το περιθώριο. Τον έβλεπες, τον άκουγες, παρακολουθούσες τον τρόπο της σκέψης του και ασφαλώς τον ζήλευες.
Όσο λοιπόν κι αν οι πιο νέοι νευριάζουν όταν ακούνε το περίφημο και σπαστικό για εκείνους “Παλιά ήταν καλύτερα”, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι στην περίπτωση του Κώστα Νεστορίδη ισχύει. Όχι γιατί δεν υπάρχουν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές στις μέρες μας, αλλά επειδή αυτού του επιπέδου οι άνθρωποι έχουν εξαφανιστεί. Όχι μόνο από τα γήπεδα αλλά από ολόκληρη την κοινωνία…
