Οι ιδέες της κεντροαριστεράς ήταν μεγάλες. Και αυτό γιατί “κουβαλούσαν” το φαντασιακό κομμάτι ενός καλύτερου κόσμου, με περισσότερη δικαιοσύνη, με περισσότερη ισότητα, με περισσότερες ελπίδες. Για έναν κόσμο χωρίς φτώχεια, χωρίς καταπίεση και με περισσότερη φωνή στους πολλούς.
Το κακό είναι ότι κάποια στιγμή, όχι μόνο στη χώρα μας, η φαντασία ήρθε στην εξουσία και ο χώρος αποδείχτηκε πολύ μικρός για να χωρέσει τόσες μεγάλες ιδέες. Αποτέλεσμα στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη η κεντροαριστερά να συρρικνώνεται και η κεντροδεξιά, αλλάζοντας πλέον το πρόσημο και επιλέγοντας το πως θα δώσουμε απαντήσεις, από το πως θα φανταστούμε…απαντήσεις κυριάρχησε.
Η στροφή στον ρεαλισμό, μπορεί να μην συνεπαίρνει τα πλήθη, όπως ο κόσμος των ιδεών, αλλά αποδείχτηκε ο δρόμος της επιλογής για εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη. Αυτό διαπιστώνουμε και στην πατρίδα μας. Ο Αλέξης Τσίπρας κλήθηκε το 2015 να φέρει την φαντασία στην εξουσία. Υποσχόμενος έναν καλύτερο και πιο δίκαιο κόσμο. Η συγκυρία όμως δεν τον ευνοούσε. Ο κόσμος που απλά φαντασιωνόταν δεν υπήρχε πλέον. Και η προσγείωσή του ήταν απότομη και ανώμαλη. Οπως ετεροχρονισμένη ήταν η επιλογή του, για να δώσει μια λύση με ιδεολογικό πρόσημο, σε μια εποχή που η ιδεολογία είχε αντικατασταθεί από την σκληρή πραγματικότητα, έτσι και ετεροχρονισμένη ήταν η μεγάλη εκλογική του ήττα.
Για αυτό και ο χώρος της κεντροαριστεράς έχει δραματικά συρρικνωθεί. Το ερώτημα είναι εάν αυτός ο χώρος με τις μεγάλες ιδέες μπορεί να αναγεννηθεί ή οδεύει προς ένα πολιτικό τέλος.
Σε αυτό θα κληθούν να απαντήσουν οι ηγέτες του, όχι σε αυτήν την αναμέτρηση, αλλά σε λίγα χρόνια. Δηλαδή εάν μπορέσει να δημιουργήσει ένα εναλλακτικό αφήγημα, την ώρα που ο πολιτικός του χώρος αρχίζει να κρίνεται ως μη ικανός να δώσει λύσεις στα προβλήματα του σήμερα.
Η κεντροαριστερά πρέπει επειγόντως να μπεί στον επιταγχυντή της ιστορίας εάν δεν θέλει να σβήσει, αφήνοντας ένα μεγάλο πολιτικό κενό. Και επειδή η φύση απεχθάνεται τα κενά θα τρέξει να τα καλύψει με τον πιο βίαιο τρόπο.
Και αυτό που διαμορφώνεται από τη μια πλευρά είναι η νέα Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη, που στην ουσία έχει κρατήσει το περιτύλιγμα, και αλλάζει το περιεχόμενο και από την άλλη μια δεξιά με ακραία χαρακτηριστικά και απόψεις που προσπαθεί να επιστρέψει την κοινωνία σε ένα χθες, που στο σήμερα και στο αύριο φαντάζει σαν την μάχη του κάρου με του αυτοκινήτου.
Για μένα το ερώτημα πέρα από Τσίπρα, Ανδρουλάκη ή όποιος εμφανιστεί, είναι το εάν η κεντροαριστερά και οι ιδέες της μπορούν να γίνουν ρεαλιστικό και πειστικό αφήγημα. Ο Αλέξης Τσίπρας, εάν και του δόθηκε η ευκαιρία δεν θέλησε να το κάνει. Μπορεί να το πράξει κάποιος άλλος; Αυτό πρέπει να απαντηθεί…
