Μήνυμα Μακαριωτάτου για την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος 

Ἡ 5η Ἰ­ου­νί­ου, Παγ­κό­σμια Ἡ­μέ­ρα Πε­ρι­βάλ­λον­τος γιά σύ­νο­λη τήν οἰ­κο­γέ­νεια τῆς ἀν­θρω­πό­τη­τας, συ­νι­στᾶ ἀ­σφα­λῶς μί­α ἡ­μέ­ρα οἰ­κου­με­νι­κῆς πε­ρι­συλ­λο­γῆς καί ἀ­φυ­πνί­σε­ως γιά ὅ­λη τή διεθνῆ κοι­νό­τη­τα, ἀλ­λά καί ἰ­δι­αί­τε­ρα γιά ὅ­λους ἐ­μᾶς τούς Ὀρ­θο­δό­ξους Χρι­στια­νούς.

Εἶ­ναι γε­γο­νός ὅ­τι ὁ ἄ­κρα­τος ὑ­λι­σμός, πού ἐ­πι­κρα­τεῖ, πε­ρι­φρο­νεῖ τή Δη­μι­ουρ­γί­α τοῦ Θε­οῦ, ἀφοῦ ἐ­πι­βα­ρύ­νει μέ κά­θε τρό­πο τό οἰ­κο­σύ­στη­μα τῆς Γῆς.

Ὁ ἀ­έ­ρας ρυ­παί­νε­ται μέ ἀ­πο­τέ­λε­σμα τήν ἄ­νο­δο τῆς θερ­μο­κρα­σί­ας καί τήν ὑ­περ­θέρ­μαν­ση τοῦ πλα­νή­τη, τά δά­ση καί­γον­ται μέ κα­τα­στρο­φι­κές πυρ­κα­γι­ές, ὅ­πως αὐ­τές πού βί­ω­σε στό πρό­σφα­το πα­ρελ­θόν ἡ πα­τρί­δα μας, στε­ρών­τας ἀπό τό πε­ρι­βάλ­λον τό ἀ­πα­ραί­τη­το γιά τήν ἰ­σορ­ρο­πί­α τοῦ οἰ­κο­συ­στή­μα­τος ὀ­ξυ­γό­νο, ἀλ­λά καί σκορ­πί­ζον­τας θά­να­το καί ὀδύ­νη στά ἔμ­ψυ­χα καί ἄ­ψυ­χα δη­μι­ουρ­γή­μα­τα τοῦ Θε­οῦ.

Οἱ θάλασ­σες ρυ­παί­νον­ται, ἡ στάθ­μη τους ἀ­νε­βαί­νει δι­α­φο­ρο­ποι­ών­τας ἄρ­δην τή μορ­φο­λο­γί­α τοῦ ἐ­δά­φους καί τή ζω­ή σέ δι­ά­φο­ρα ση­μεῖ­α τῆς οἰ­κου­μέ­νης. Ἡ ἄ­κρι­τη δό­μη­ση ἐ­ξα­φα­νί­ζει ἑ­στί­ες πρα­σί­νου καί ἡ μα­ζι­κή χρή­ση χη­μι­κῶν στήν καλ­λι­έρ­γεια τῶν προ­ϊ­όν­των κα­τα­στρέ­φει τό ὑ­πέ­δα­φος καί μο­λύ­νει πο­τα­μούς, λί­μνες, θά­λασ­σες. Ἡ ἄ­νευ μέ­τρου χρή­ση τοῦ αὐ­το­κι­νή­του συμ­βάλ­λει ἀ­κό­μα πιό πο­λύ στή ζο­φε­ρή βι­ο­τή τῶν ἀ­στι­κῶν κέν­τρων.

Τέ­λος, οἱ ἑ­στί­ες πο­λέ­μου κα­τα­δει­κνύ­ουν μέ τόν πλέ­ον ἐμ­φα­νῆ τρό­πο τήν ὕ­βρη τοῦ ἀν­θρώ­που ἔ­ναν­τι τοῦ ἔρ­γου τοῦ Θε­οῦ, κα­θώς ἡ χρή­ση ἐ­ξε­λιγ­μέ­νων ὅ­πλων ἀ­φα­νί­ζει τή ζω­ή καί τήν προ­ο­πτι­κή τῆς καλ­λι­έρ­γειας ση­μαν­τι­κῶν ἐ­κτά­σε­ων, μέ ὅ,τι αὐ­τό συ­νε­πά­γε­ται.

Ἡ ἐ­νερ­γεια­κή καί ἐ­πι­σι­τι­στι­κή κρί­ση, πού ἤ­δη πλήτ­τουν τήν ἀν­θρω­πό­τη­τα, ἀ­πο­τε­λοῦν ἁ­πτή ἔκ­φαν­ση τῆς δο­κι­μα­σί­ας, πού ἤ­δη βι­ώ­νει ἡ κτί­ση, ἀλ­λά καί τῶν ἐ­περ­χο­μέ­νων δει­νῶν.

Συγ­χρό­νως ἔν­το­νος προ­βλη­μα­τι­σμός ἀ­να­πτύσ­σε­ται στήν παγ­κό­σμια συ­ζή­τη­ση σχε­τι­κά μέ τή σχέ­ση ἀ­γο­ρᾶς καί πε­ρι­βάλ­λον­τος, οἰ­κο­νο­μί­ας καί οἰ­κο­λο­γί­ας, ἰ­σορ­ρο­πί­ας ἀ­νά­με­σα στήν ἀ­ξι­ο­ποί­η­ση τῶν ἀ­να­νε­ώ­σι­μων καί ἤ­πι­ων πη­γῶν ἐ­νέρ­γειας καί στήν πα­ράλ­λη­λη δι­α­φύ­λα­ξη τοῦ δα­σι­κοῦ καί φυ­σι­κοῦ πλού­του, ἀλ­λά καί γιά τούς ὅ­ρους καί τίς προ­ϋ­πο­θέ­σεις γιά μί­α «πρά­σι­νη» καί ταυ­το­χρό­νως ὑ­γιῆ ἀ­νά­πτυ­ξη.

Ἀ­πέ­ναν­τι σέ αὐ­τή τήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα καί στά με­γά­λα καί συγ­χρό­νως ἐπιτακτικά ἐ­ρω­τή­μα­τα, πού θέ­τει ἡ ἐ­πο­χή, μέ σε­βα­σμό ἔ­ναν­τι τῆς Θεί­ας Δη­μι­ουρ­γί­ας καί μέ αἴ­σθη­μα εὐ­θύ­νης ἀ­πέ­ναν­τι στίς μελ­λον­τι­κές γε­νι­ές κα­λού­μα­στε νά δρά­σου­με ἄ­με­σα καί μέ ἀ­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα. Ὄ­χι μέ εὐ­χο­λό­για, ἀλ­λά μέ στο­χευ­μέ­νες ἐ­νέρ­γει­ες ὁ κα­θέ­νας ἀ­το­μι­κά, στόν καθημερινό τρό­πο ζω­ῆς του, ἀλ­λά καί μέ συλ­λο­γι­κές δρά­σεις πού στα­δια­κά μπο­ροῦν νά ἐ­πι­φέ­ρουν τήν ἐ­ξο­μά­λυν­ση τῆς δι­α­σα­λευ­θεί­σας ἁρ­μο­νί­ας.

Ἡ Ἐκ­κλη­σί­α τῆς Ἑλ­λά­δος σχε­διά­ζει καί ὑ­λο­ποι­εῖ δρά­σεις, οἱ ὁ­ποῖ­ες κα­λοῦν σέ ἀ­φύ­πνι­ση καί ἐ­πα­γρύ­πνη­ση. Ὁ κό­σμος μας, ὁ οἶ­κος, τόν ὁ­ποῖ­ον ὁ Θε­ός ἐμ­πι­στεύ­θη­κε στόν ἄν­θρω­πο, ἐκ­πέμ­πει σῆ­μα κιν­δύ­νου. Ἤ­δη ὁ ὅ­ρος «κλι­μα­τι­κή ἀλ­λα­γή» δι­α­φο­ρο­ποι­ή­θη­κε σέ «κλι­μα­τι­κή κρί­ση».

Μέ αἴ­σθη­μα εὐ­θύ­νης ἀ­πέ­ναν­τι στίς ἑ­πό­με­νες γε­νι­ές ὀ­φεί­λου­με ὡς Ἐκ­κλη­σί­α νά συν­δι­α­μορ­φώ­σου­με καί νά ὑ­λο­ποι­ή­σου­με μέ ἀ­γά­πη πρός τό πε­ρι­βάλ­λον καί τόν πλη­σί­ον τίς πρα­κτι­κές πού μει­ώ­νουν τήν ἐ­πι­βά­ρυν­ση καί ἐ­ξε­λι­κτι­κά τήν κα­τα­στρο­φή του. Αὐ­τό θά πρά­ξου­με μέ στο­χευ­μέ­νες ἐ­νέρ­γει­ες καί σέ αὐ­τή τήν προ­σπά­θεια δέν πε­ρισ­σεύ­ει κα­νείς.

Εἶ­ναι ὥ­ρα νά ἀ­να­λά­βου­με συν­το­νι­σμέ­να καί μέ συ­νερ­γα­σί­α ὅ­λων, θε­σμῶν, φο­ρέ­ων καί προ­σώ­πων, συλ­λο­γι­κές δρά­σεις ὅ­λοι μα­ζί, ὄ­χι ἁ­πλῶς δεί­χνον­τας ἔμ­πρα­κτα τόν σε­βα­σμό, τήν ἀγά­πη καί τήν πρό­νοι­ά μας για τό πε­ρι­βάλ­λον καί τό οἰ­κο­σύ­στη­μα, ἀλ­λά κυ­ρί­ως ἐ­νερ­γών­τας ἔγ­και­ρα καί ἀποτελεσματικά πρίν νά εἶ­ναι ἀρ­γά.­..

Ὁ Ἀθηνῶν ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ, Πρόεδρος