Δεν ξέρω εάν στην εποχή μας οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές βρίσκουν χώρο για συναισθήματα, καθώς η σκληρή καθημερινότητα τους παραπέμπει σε προφίλ σκληρού μάνατζερ! Του εαυτού τους… Για τους σούπερ επιτυχημένους κάνω την αναφορά.
Ο Μέσι είναι οριστικά και αμετάκλητα ο… μεσσίας της Αργεντινής! Δεν πρόκειται για εκτίμηση αλλά για την “διαπιστωτική πράξη” των ίδιων των κατοίκων αυτής της χώρας, οι οποίοι στη διάρκεια των αγώνων, την ώρα που τραγουδούν το όνομά του, κάνουν την κίνηση με τα χέρια, που παραπέμπει σε προσκύνημα!
Δηλώνουν με αυτό τον τρόπο ότι έχουν αποφασίσει πως υπάρχει διάδοχος του Μαραντόνα, όχι απλά επειδή είναι ο επόμενος καλύτερος αλλά, γιατί είναι αυτός ο εκπληκτικός παίκτης. Στη συζήτηση “απαγορεύεται” να μπει κανείς, ποιος είναι ο καλύτερος εκ των δύο.
Όχι μόνο επειδή το ποδόσφαιρο της δεκαετίας του ’80 με το σημερινό έχει χαοτικές διαφορές, στα όρια “άλλου σπορ”, αλλά γιατί είναι αδόκιμη μία τέτοια σύγκριση καθώς δεν βασίζεται σε κανένα αντικειμενικό δεδομένο πλην των αριθμών. Θα ήταν ωστόσο αμαρτία να συγκρίνουμε τους δύο “θεούς” της Αργεντινής με βάση τα γκολ και τις ασιστ που έχει μετρήσει ο καθένας.
Η στατιστική μπορεί να είναι εντυπωσιακά ταυτόσημη μεταξύ τους καθώς, κατά… διαβολική σύμπτωση, τα δύο «10» έχουν πλέον δημιουργήσει ίδιο αριθμό ευκαιριών σε κανονική ροή παιχνιδιού (48) και ίδιες επαφές στην αντίπαλη περιοχή (103) σε παιχνίδια Παγκόσμιου Κυπέλλου!
Η μόνη κουβέντα που μπορεί να σταθεί έχει να κάνει με το πόσο πολύ ο Μέσι θέλει να είναι ο διάδοχος του Μαραντόνα, η συνέχειά του. Το λένε και τα… χαμογελαστά μουστάκια του την ώρα που κάνει δηλώσεις στην τηλεόραση μετά από τις νίκες της Εθνικής. Το δείχνει ο πανηγυρισμός του κοντά στις εξέδρες μετά τα γκολ όμως, ακόμη περισσότερο, το αποκαλύπτει ο τρόπος που παίζει!
Κόντρα στην Αυστραλία δύο φορές επέλεξε να κάνει ατομική ενέργεια, κουβαλώντας τη μπάλα από τη σέντρα έως τα όρια της αντίπαλης περιοχής, με βηματισμό που θύμιζε Ντιέγκο! Όταν χρειάστηκε να δώσει κοντινή πάσα, με ένα απλό άγγιγμα, ήταν σαν να έλεγε στον συμπαίκτη του : “Στις μέρες μας δεν μπορώ να τελειώσω τη φάση μόνος, όπως θα έκανε ο Μαραντόνα. Γι’ αυτό σου τη δίνω και εσύ δώστη μου πίσω ξανά, για να σκοράρω”.
Πράγματι, ο Μέσι δέχθηκε στο κλάσμα του δευτερολέπτου πίσω τη μπάλα, επιχείρησε να κάνει μία ακόμη κίνηση για να σουτάρει, όμως η άμυνα τον σταμάτησε με κόρνερ. Ο ίδιος χαμογέλασε, ακριβώς επειδή γνώριζε ότι εάν πετύχαινε αυτό το γκολ, θα άνοιγε η συζήτηση που θέλει! Ότι αυτά που κάνει μοιάζουν με εκείνα του Μαραντόνα το 1986. Ίσως είναι και καλύτερα, θα μπορούσε να ισχυριστεί…
Οι σύγχρονοι ποδοσφαιριστές μπορεί λοιπόν να μην έχουν περιθώρια για συναισθήματα. Ο Μέσι ωστόσο ζει και αναπνέει για να γίνει, όχι η συνέχειά του, αλλά ο νέος Μαραντόνα! Ανεξαρτήτως του ποιος ήδη έχει καταφέρει να είναι…
