Καμία άλλη χώρα στην Ευρώπη δεν έχει τόσο μεγάλη εξάρτηση όσον αφορά στη διαμόρφωση του ΑΕΠ της από την κατανάλωση. Καμία άλλη χώρα στην Ευρώπη δεν περιμένει τόσα λίγα όσον αφορά στον ρυθμό ανάπτυξής της από τις επενδύσεις. Και μπορεί τα στοιχεία να αποτυπώνουν πρόοδο τα τελευταία χρόνια -αυξάνει η συμμετοχή των επενδύσεων στο ΑΕΠ και υποχωρεί η αντίστοιχη της κατανάλωσης (ειδικά της δημόσιας λόγω και του δημοσιονομικού συμμαζέματος μετά την πανδημία) όμως αυτό δεν παύει να σημαίνει ότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο λόγος για τον οποίο έχει βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια η συμμετοχή των επενδύσεων στο ΑΕΠ -και αντίστοιχα η υποχώρηση της κατανάλωσης στο μείγμα- είναι οι πόροι του Ταμείου Ανάκαμψης. Γι’ αυτό και εντείνεται η ανησυχία για το επόμενο διάστημα. Τον Αύγουστο του 2026 τελειώνει το Ταμείο Ανάκαμψης. Όλες οι συζητήσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο αυτή τη στιγμή αφορούν στη χρηματοδότηση της ευρωπαϊκής άμυνας.
Πώς λοιπόν θα αναπληρωθεί το «κενό» που θα δημιουργήσει το τέλος των ευρωπαϊκών πόρων; Θα αναλάβει δράση ο ιδιωτικός τομέας; Και τι θα γίνει με την κατανάλωση σε ένα περιβάλλον πολύ υψηλών τιμών αλλά και υπό τη δαμόκλειο σπάθη του δασμολογικού πολέμου;
Η Ελλάδα μπαίνει σε αυτά τα «αχαρτογράφητα» νερά με συμμετοχή των επενδύσεων στη διαμόρφωση του ΑΕΠ της τάξεως του 15,3%, ένα εξόχως αρνητικό εμπορικό ισοζύγιο (κακό αυτό αν είναι να μπούμε σε μια περιπέτεια αύξησης των τιμών για τα εισαγόμενα προϊόντα) και μια καταναλωτική δαπάνη που αντιστοιχεί στο 87,2% (ή στο 77,9% αν επικεντρωθούμε στην ιδιωτική κατανάλωση).
