Ειδικός Καρδιολογος
Πολιτευτής Β´ ΠΕΙΡΑΙΑ ΝΔ
Οι πρόσφατες οδυνηρές εμπειρίες των καταστροφών στη Β.Εύβοια & Ηλεία (πυρκαγιές καλοκαιριού), καθώς και στην Κρήτη και την Ελασσόνα (ισχυροί σεισμοί και καταστροφές χιλιάδων σπιτιών) μαζί με το δεδομένο της κλιματικής αλλαγής που κάνει ολοένα και συχνότερα την εμφάνιση τέτοιων φαινομένων καταστροφών (πλημμύρες, σεισμοί, πυρκαγιές), μας θέτει προ της συνύπαρξης με μια νέα δύσκολη πραγματικότητα, την οποία ο κρατικός μηχανισμός και εμείς ως πολίτες οφείλουμε αφενός να την αναγνωρίσουμε αφετέρου δε να την αντιμετωπίσουμε με προνοητικότητα και υπευθυνότητα.
Ο κρατικός μηχανισμός αν και στέκεται αρωγός σε κάθε τέτοια προσπάθεια, είναι δεδομένο ότι οι δυνάμεις του είναι περιορισμένες και οριακές. Ένα κράτος που καθημερινά καλείται να ξοδεύει για εξοπλισμούς, για υγεία (εν μέσω πανδημίας κορυφώθηκαν ακόμη περισσότερο ανάγκες και δαπάνες στον τομέα αυτό), να ξοδεύει για έργα υποδομής και ανάπτυξης, για αντιπλημμυρικά και πράσινες μορφές ενέργειας, καθώς και για κοινωνικές δαπάνες (στα μεταμνημονιακα χρόνια δείχνουν ότι θα παραμείνουν υψηλές), δεν είναι δυνατό να σηκώσει και το βάρος των φυσικών καταστροφών, τη στιγμή μάλιστα που αυτές θα γίνονται συχνότερες και μεγαλύτερες. Όσα έργα υποδομής και αποτροπής αν δημιουργήσουμε, είναι δεδομένο ότι λόγω κλιματικών συνθηκών κυρίως, αλλά και χρόνιες παθογένειες και παραλείψεις σε έργα, θα βρισκόμαστε συχνά πυκνά και σίγουρα συχνότερα από ότι στο παρελθόν, ενώπιον καταστροφών σπιτιών και περιουσιών. Σπίτια και περιουσίες που νομοτελειακά θα χαθούν και που αντικειμενικά δεν αντέχει σε μόνιμη βάση να σηκώνει και αυτό το βάρος το κοινωνικό κράτος.
Παρουσιάζοντας αυτά τα δεδομένα θεωρώ πως με προνοητικότητα και γενναιότητα οφείλουμε να φτάσουμε στην υλοποίηση μιας πρότασης που αποτελεί κατά την ταπεινή μου άποψη τη μόνη διέξοδο για να μην φορτώνουμε το φτωχό ελληνικό κράτος διαρκώς με βάρη που δεν αντέχει να σηκώνει: να γίνει υποχρεωτική η ασφάλιση κάθε κατοικίας για φυσικές καταστροφές και πυρκαγιά. Υποχρεωτική όπως είναι για τα οχήματα.
Παράλληλα και επειδή μια τέτοια απόφαση θα επιβαρύνει εκ νέου ιδιοκτήτες και ενοικιαστές ακινήτων στο ήδη δυσβάσταχτο φορτίο φόρων (πχ ΕΝΦΙΑ) που καλούνται κάθε χρόνο να πληρώσουν, καταθέτω προς δημόσια συζήτηση την πρόταση να θεσπιστούν κίνητρα που θα κάνουν βιώσιμη την ασφάλιση των κτιρίων για τα νοικοκυριά:
-Την πρώτη χρονιά εφαρμογής του μέτρου ισόποση με την ασφαλιστική δαπάνη ή σε κάποιο ποσοστό μείωση του ΕΝΦΙΑ για να μειωθεί το κόστος επιβάρυνσης των ιδιοκτητών
-Φοροαπαλλαγή του ποσού ασφάλισης του κτιρίου για τους ιδιοκτήτες τουλάχιστον για όσα χρησιμοποιούνται ως Ά κατοικία.
-Η μαζική υποχρεωτικότητα και η ασφάλιση να αφορά αποζημίωση και των θυμάτων και της επίπλωσης-εξοπλισμού των κτιρίων
-Η αποπληρωμή των ασφαλιστηρίων να γίνεται με διευκόλυνση : μέσω πιστωτικών καρτών, δόσεων ανα μήνα κλπ
-Παρατηρητήριο τιμών ασφάλισης για τις ασφαλιστικές εταιρείες και κίνητρα για χαμηλά ασφαλιστήρια.
Η μαζική ασφάλιση των κτιρίων θα μειώσει το ήδη χαμηλό κόστος ασφάλισης σε ακόμη πιο χαμηλά επίπεδα.
Επίσης, θα δημιουργήσει μια καινούρια νοοτροπία διαχείρισης της ακίνητης περιουσίας, τη στιγμή που ανέκαθεν για τους Έλληνες ήταν αστικό όνειρο η απόκτηση ιδιόκτητης κατοικίας, χωρίς ωστόσο να συνοδεύεται από την λογική επιθυμία ασφάλισης της για παν ενδεχόμενο. Δεν μπορεί κάποιος να δανείζεται, να πληρώνει πχ 30 χρόνια δάνειο, ή τελοσπαντων να ξοδεύει τεράστια ποσά χρημάτων για την απόκτηση κατοικίας του και να «λυπάται» ή να αρνείται την δαπάνη ασφάλισης του, η οποία αποτελεί ευτελές ποσό σε σύγκριση με το κόστος απόκτησης της οικίας και του διασφαλίζει ότι οι κόποι μιας ζωής δε θα χαθούν εν μια νυκτί από την κακή του τύχη.
Έχουν ωριμάσει λοιπόν οι συνθήκες για την υποχρεωτική ασφάλιση των κτιρίων. Άλλωστε όσο ξοδεύει σήμερα το ελληνικό κράτος για αποζημιώσεις είναι δικά μας χρήματα, προέρχονται από τους φόρους μας. Και μάλιστα οι αποζημιώσεις αυτές φθάνουν στα χέρια των θυμάτων μέσα από το γνωστό ελληνικό κυκεώνα της γραφειοκρατίας και των μεγάλων καθυστερήσεων. Ρωτήστε αν θέλετε κάποιον που το έχει ζήσει και θα καταλάβετε για τι ταλαιπωρία μιλάμε. Το θέμα είναι να το συνειδητοποιήσουμε και η μεταρρύθμιση αυτή να γίνει πράξη. Μια πράξη που θα επιστρέψει ωφέλιμα σε όλους μας. Να καθορίσουμε το πως και τα κίνητρα (φορολογικά και μη), ώστε αύριο η οποιαδήποτε τιμωρία της φύσης για όσα απεχθή διαπράξαμε εις βάρος της να βαραίνουν τις ασφαλιστικές εταιρείες (ότι συμβαίνει σε κάθε προηγμένη χώρα) και όχι το δύσμοιρο ελληνικό κράτος των σφιχτών δημοσιονομικών δεδομένων.
Υγ: Το συγκεκριμένο άρθρο το αφιερώνω τιμής ένεκεν στον πρόσφατα αδίκως εκλιπόντα φίλο μου και διαπρεπή ασφαλιστή Αγγελή Προύντζο.
