Είναι αλήθεια ότι στην χώρα μας, αλλά και αλλού, τις μάχες τις κερδίζει ή τις χάνει ο αρχηγός. Παρά τα όσα λέμε για ιδέες, προτάσεις και απόψεις παραμένουμε πολίτες που αποφασίζουμε με βάση τον εκάστοτε αρχηγό που έχουν τα κόμματά μας. Με εξαίρεση το ΚΚΕ θα έλεγα ότι κατά βάση αυτό είναι ένα πολιτικό αξίωμα. Οπότε φυσιολογικά αναρωτιέμαι εάν σε αυτές τις εκλογές που έγιναν στη χώρα μας κέρδισε ο Μητσοτάκης ή ο Τσίπρας.
Το εύκολο είναι να πάμε με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα και να απαντήσουμε ότι κέρδισε ο Μητσοτάκης και έχασε ο Τσίπρας και να ξεμπερδέψουμε.
Αλλά δεν είναι τόσο…απλό. Θα έλεγα ότι ο Τσίπρας έχασε γιατί κέρδισε ο Μητσοτάκης. Και αυτό γιατί. Διότι είχαμε μπροστά μας να επιλέξουμε μεταξύ δυο…Ελλάδων που έλεγε και ο Σημίτης. Την Ελλάδα που στο πρόσωπό της βλέπει τον Τσίπρα και την Ελλάδα που ταυτίζεται με τον Μητσοτάκη. Αδιαμφισβήτητα αποδεχόμαστε ότι ο Τσίπρας είναι πιο…χαρισματικός από τον Πρόεδρο της ΝΔ. Κάνει…γκέλ που λέγανε παλαιότερα στην κοινωνία. Είναι όμως ίδια η κοινωνία. Αναζητά τον…χαρισματικό ηγέτη που θα πάρει τον λαό του και θα τον οδηγήσει στη γη της Επαγγελίας.
θα έλεγα πως η κοινωνία δεν είναι ίδια. Εχει αλλάξει. Και αυτό είναι που δεν κατάλαβε ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η κοινωνία δεν ψάχνει έναν τέτοιο ηγέτη, που εκπροσωπούσε το χθες. Λίγο πατερούλης, λίγο Χουντίνι, λίγο από όλα. Ακόμη και ο Ανδρέας Παπανδρέου που επιχείρησε να αντιγράψει ο Αλέξης Τσίπρας πίσω του είχε εκτός από μια πολιτική οικογένεια στην οποία μεγάλωσε, αλλά μια ακαδημαϊκή πορεία, μια εμπειρία στην Αμερική και ένα ειδικό βάρος στο εξωτερικό.
Ήταν υπολογίσιμος με λίγα λόγια. Αν τον συγκρίνουμε με τον Αλέξη Τσίπρα, θα καταλάβετε τι εννοώ. Και το γράφω αυτό που ουδέποτε υπήρξα Παπανδρεικός.
Ας πάμε στον Μητσοτάκη. Ο πρόεδρος της ΝΔ εκφράζει αυτό που θέλει να είναι η Ελλάδα του αύριο. Δηλαδή έναν άνθρωπο που μπορεί να μην είναι…χαρισματικός με την έννοια που είχαμε στο μυαλό μας, αλλά είναι συγκροτημένος, εργάζεται, έχει πετύχει να τον ακούνε στο εξωτερικό, αλλά κυρίως ένας άνθρωπος που εμπιστεύεται ο πολίτης. Παράλληλα αναγνωρίζει τα λάθη του και τα διορθώνει. Είναι αλάνθαστος; Όχι. Αλλά έχει οντότητα, και αυτό φάνηκε και στο Κογκρέσο, δεν είναι χύμα και κυρίως δίνει λύσεις.
Είναι με λίγα λόγια ένας άνθρωπος , με αρχή μέση και τέλος. Μπορεί να σου δίνει την αίσθηση της εμπιστοσύνης και όχι του…χύμα και γιούρια στον ντορβά με τα κουλούρια.
Η κοινωνία μας , πάει προς αυτήν την κατεύθυνση. Εάν λοιπόν η κεντροαριστερά, δεν βρεί τον δικό της Κυριάκο, τότε θα περάσει μεγάλη περιπέτεια. θα επιστρέψει στις εποχές που ήταν κόμματα και αποκόμματα, που δεν έβλεπαν την εξουσία ούτε με το κυάλι. Κάτι τέτοιο δεν βοηθά ούτε την κοινωνία, ούτε την κυβέρνηση. Για αυτό ας σοβαρευτούν και ας γίνουν αντιπολίτευση με προοπτική. Και όχι στρατός ατάκτων και μάλιστα ηττημένων…
