Τελικά για άλλη μια φορά μας έβαλαν τα γυαλιά. Ο λόγος για τους νέους μας. Για τα παιδιά, αυτά όπως ο Ανδρέας και ο Άγγελος, που έσωσαν δεκάδες συνανθρώπους τους από το τρένο. Που έβαλαν το καθήκον, την αλληλεγγύη και το εμείς πάνω από το εγώ. Που απέδειξαν στο πεδίο, παρά τα όσα λέμε ότι μπορούμε να πιστεύουμε σε αυτούς. Στους νέους μας που τους τσακίσαμε την ελπίδα με τα Μνημόνια.
Που τους στείλαμε στο εξωτερικό για μια καλύτερη μέρα, που τους κλείσαμε…σπίτι για την πανδημία, που τους βγάλαμε στην αγορά με υποκατώτατους και με 600άρια. Αυτοί οι νέοι που σήμερα ξεσηκώνονται έχουν άποψη για τη ζωή που τους φτιάξαμε. Μια ζωή που δεν τους αρέσει και θέλουν να την αλλάξουν.
Για αυτό είναι και πάλι στους δρόμους. Αυτοί οι νέοι λοιπόν που οι μισοί θέλουν να τους ποδηγετήσουν και οι άλλοι μισοί να τους “ακυρώσουν” απέδειξαν ότι και θέλουν και μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Οτι μπορούν να τους έχουμε εμπιστοσύνη. Οτι μπορούμε να πάμε λίγο στο πλάι για να περάσουν.
Οτι πέρα από την οργή τους που βλέπουμε, υπάρχει και όρεξη και διάθεση να αλλάξουν τα πράγματα.
Για αυτό και εμείς οι …μεγαλύτεροι το μόνο που χρειάζεται να κάνουμε τις περισσότερες φορές είναι να τους ακούσουμε. Να συζητήσουμε μαζί τους όχι αφοριστικά, επειδή εμείς ξέρουμε καλύτερα, αλλά γιατί μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα.
Ο Ανδρέας και ο Αγγελος μπορεί να είναι οδηγός μας. Οχι γιατί είναι οι εξαιρέσεις αλλά γιατί είναι οι πολλοί.
Ο κόσμος που φτιάξαμε για τα παιδιά μας δεν αρέσει. Δεν τους αρέσει. Και πρέπει να τον αλλάξουμε. Αλλά μόνοι μας δεν μπορούμε. Για αυτό και πάλι επαναλαμβάνω, ότι πρέπει να βγούμε από τους δεδομένους εαυτούς μας. Αντί να τους ζητάμε να αλλάξουν αυτοί πρέπει να αλλάξουμε εμείς.
Για αυτό και σε όσους θέλουν για άλλη μια φορά να εκμεταλλευτούν τους νέους και την ορμή τους για να ανέβουν στο κύμα της εξουσίας τους λέμε απλά: κάτω τα χέρια από τους νέους μας.
Ας τους αφήσουμε να κλάψουν, να φωνάξουν, να διαμαρτυρηθούν και να απαιτήσουν. Ας θυμηθούμε ότι και εμείς υπήρξαμε νέοι, που θέλαμε να φτιάξουμε τον κόσμο μας…
