Ο Μπομπ Πέισλι, ο τεράστιος προπονητής της Λίβερπουλ που έβαλε στη βιτρίνα της ομάδας έξι πρωταθλήματα, τρία πρωταθλητριών και συνολικά είκοσι τίτλους σε εννέα σεζόν (!), όταν τον ρωτούσαν για τα συστήματα έλεγε: “Όταν βρεθείς μέσα στην περιοχή και δεν ξέρεις τι να κάνεις την μπάλα, πρώτα βάλτη στα δίχτυα και μετά το συζητάμε”.
Εννοούσε, πολύ απλά, ότι ο σκοπός του ποδοσφαίρου είναι το γκολ. Αφού συμβεί, στη διάθεσή σας μετά, για όσες αναλύσεις θέλετε!…
Ο ρεαλισμός στην αποθέωσή του! Από την εποχή της κυριαρχίας του Πέϊσλι, η πραγματικότητα του ποδοσφαίρου παραμένει μία και μοναδική. Γκολ, νίκες, βαθμοί. Τα υπόλοιπα είναι πολύ ωραίες κουβέντες χωρίς όμως ουσία, εάν δεν αφορούν σε νίκες.
Ο εφετινός Παναθηναϊκός ακολουθεί αυτό το δόγμα με ευλάβεια. Μπαίνει στο γήπεδο με πλάνο, χωρίς ωστόσο να παραμερίζει για χάρη του την ουσία. Το έχει ήδη αποκαλύψει στις πρώτες τρεις αγωνιστικές. Πέρυσι έμενε στο πλάνο. Εφέτος, ακόμη κι αν το αφήνει κάποιες στιγμές στην άκρη, παίρνει το αποτέλεσμα. Σβηστά, χωρίς μεγάλες εμφανίσεις, πάντως το παίρνει.
Η περσινή ομάδα όταν νικούσε, κυρίως στη Λεωφόρο, ξεσπούσε στον αντίπαλο με αρκετά γκολ και θριάμβους της μίας ημέρας, που έμοιαζαν να ακολουθούν τη λογική της… απολογίας στους φιλάθλους του “τριφυλλιού”, μετά τις κακές εκτός έδρας εμφανίσεις.
Στη σεζόν που ξεκίνησε, ο Παναθηναϊκός δεν παίζει για να αποδείξει, ούτε για να εντυπωσιάσει. Παίζει για την ουσία και – για την ώρα- την έχει κατακτήσει. Με οριακές εντός έδρας νίκες, κόντρα σε Ιωνικό και Λεβαδειακό, με χαμένες ευκαιρίες των αντιπάλων και καθοριστικές επεμβάσεις του Μπρινιόλι, αλλά ταυτόχρονα και με εγκεφαλική προσέγγιση από τους ποδοσφαιριστές και τον προπονητή.
Κόντρα στο Λεβαδειακό, οι “πράσινοι” είχαν τον έλεγχο του ρυθμού, κυκλοφορούσαν τη μπάλα και έδειχναν να μην αντιμετωπίζουν προβλήματα στο πρώτο ημίχρονο. Στο δεύτερο 45λεπτο ωστόσο η ομάδα δεν ήταν καλή. Η μεσαία γραμμή δεν λειτουργούσε, κανείς δεν έβγαζε προσπάθειες με ένταση και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς καλείται να αποφασίσει πώς θα λειτουργήσει πλέον.
Καθώς η παρουσία αρκετών ικανών παικτών για τις ίδιες θέσεις του θέτει προβληματισμό ουσίας. Θα δημιουργήσει ένα στάνταρ βασικό σύνολο, χρησιμοποιώντας τις δεύτερες επιλογές μόνο όταν υπάρχει ανάγκη, ή θα κάνει ανά εβδομάδα ροτέϊσον, προκειμένου να είναι όλοι οι μεσοεπιθετικοί του ευχαριστημένοι; Δεν είναι απλό, διότι η ομάδα απέκτησε εφέτος ποδοσφαιριστές από τη μέση και μπροστά με θεαματικά καλύτερα ποιοτικά χαρακτηριστικά, είναι όμως περισσότεροι από όσους χωράνε στην ενδεκάδα…
Στον αγώνα κόντρα στον Λεβαδειακό φάνηκε ότι αυτή η φιλοσοφία δεν μπορεί να φέρει καλά αποτελέσματα, πολύ περισσότερο όταν, για να λειτουργήσει, χρειάζεται κάποιοι να αλλάζουν θέση. Όπως συνέβη με τον Αϊτόρ, που τοποθετήθηκε στο μεγαλύτερο διάστημα πίσω από τον Σπόραρ, αντί στην αριστερή δική του πλευρά και έκανε παρ΄όλα αυτά ένα εξαιρετικό παιχνίδι.
Επρόκειτο, θυμίζω, για τον πρώτο υποψήφιο να έβγαινε από την ενδεκάδα όταν έγιναν γνωστά τα νέα της απόκτησης των Βέρμπιτς και Μπερνάρντ. Όμως ο Αϊτόρ απέκτησε έτσι μεγαλύτερο κίνητρο και συμμετέχει, είτε σκοράροντας είτε με πάσα, σε όλα τα γκολ της ομάδας!
Η ώρα του Μπερνάρντ πλησιάζει και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς θα πρέπει να αποφασίσει πώς θα κινηθεί από αγώνα σε αγώνα, εάν θέλει να συνεχίσει η ομάδα του με ουσία, ώστε ο ίδιος να γίνει ο Μπομπ Πέισλι του ελληνικού πρωταθλήματος, σε ό,τι έχει να κάνει με το αγωνιστικό μέρος και μόνο! Διότι, κατά τα άλλα, δεν είναι μέλος της οικογένειας του “τριφυλλιού”, άρα δεν θα έχει αντίστοιχη ασυλία όπως ο Πέισλι (που έγινε μετά φυσιοθεραπευτής!), όπως κανένας στη σύγχρονη εποχή. Σε μία σεζόν που δεν έχει (ξανά) Ευρώπη, άρα οι αγώνες είναι λιγότεροι. Δύσκολο, όχι και ακατόρθωτο, για τον πιο σοβαρό και ικανό προπονητή των τελευταίων ετών στον “πράσινο” ηλεκτρικό πάγκο…
