Όσοι από εμάς έχουμε μεγαλώσει σε γειτονιές, θυμόμαστε τον περιβόητο “γύφτο με την αρκούδα” να περιφέρεται, στους δρόμους και με το ντέφι να μαζεύει φραγκοδίφραγκα.
Από τη μια το θέαμα φόβιζε τα παιδικά μας μάτια, και από την άλλη μας κέντριζε και την περιέργεια, καθώς κανείς μας δεν είχε την ευκαιρία να δει από κοντά μια αρκούδα. Βλέπεις τότε δεν υπήρχε η ευαισθησία που υπάρχει σήμερα για τα άτυχα ζώα, που υπέφεραν αλλά εμείς ούτε καν το υποψιαζόμαστε τότε.
Σήμερα με αφορμή τις εξελίξεις στην Ουκρανία βλέπουμε τους ρόλους να αλλάζουν. Την…αρκούδα, να χτυπά το ντέφι και τον κόσμο να χορεύει γύρω της. Τουλάχιστον αυτό επιθυμεί. Μια…αρκούδα, που με την απειλή να κατασπαράξει τον κόσμο δείχνοντας όχι τα δόντια ή τα νύχια της, αλλά το πυρηνικό της οπλοστάσιο, επιχειρεί να επιβάλλει το δίκιο της ισχύος.
Από κοντά και οι μπαμπούσκες των αναλυτών, που έχουν αρχίσει το στριπτίζ. Βγάζουν συνεχώς το ένα κουκλάκι μετά το άλλο. Μέχρι και την αναγέννηση του…μακαρθισμού, ανακάλυψαν, (λες και η Ρωσία έχει σχέση με τον κομμουνισμό σήμερα) , μέχρι και τους δικτάτορες θέλουν να τους λέμε κάπως αλλιώς. Δημοκρατία έχουμε (κάτι που αυτοί που υπερασπίζονται δεν έχουν στους λαούς τους και στους δημοσιογράφους των χωρών τους) , ο καθένας μπορεί να λέει το παραμύθι του.
Εκείνο όμως που δεν γίνεται ανεκτό είναι να μιλούν οι…αναλυτέs για δημοσιογράφους…πιστόλια, μόνο και μόνο γιατί δεν αποθεώνουν τον Πούτιν, τους συνεταίρους του και τα παρακλάδια τους. Τους βάρβαρους εισβολείς, που αιματοκυλούν έναν λαό με τον οποίο ήταν ενωμένοι χρόνια.
Το χειρότερο δε για να δικαιολογήσουν τα επιχειρήματά τους, επιστρατεύουν το εθνικό καθήκον. Τον πατριωτισμό και το συμφέρον μας, που πρέπει να είναι να μην τα βάζουμε με τον Πούτιν, γιατί θα το πληρώσουμε.
Αναρωτιέμαι ειλικρινά , για το πότε μας βοήθησε το… ξανθό γένος.
Για να μην πάω στην ελληνική επανάσταση, για να μην αναφερθώ στο 1922 που πήγαν με τον Κεμάλ, για να μην αναφερθώ στο πως φέρθηκαν στους Ποντίους στη συνέχεια, για να μην πάω στον εμφύλιο, για να μην πάω στην εισβολή στην Κύπρο, ή στην υπόθεση Οτσαλάν, για να μην πάω στα πρόσφατα των Μνημονίων και στις σχέσεις τους με τον Ερντογάν.
Για πείτε μας καλές μας μπαμπούσκες. πότε ακριβώς μας βοήθησαν;
Έδωσαν καθόλου βοήθεια στη χώρα μας, όταν τους εκλιπαρούσε ο Αλέξης Τσίπρας και ο έρμος ο Παναγιώτης Λαφαζάνης για να διώξουμε την τρόικα;
Μας έδωσαν έστω ένα ρούβλι; Στην πατρίδα μας λέω. Όχι γενικώς, ατομικός και αορίστως. Κάνουν τα αδέλφια μας, ομόδοξοι, πόλεμο στο Πατριαρχείο ζητώντας να πάρουν τον Οικουμενικό Θρόνο ή όχι;
Βάζουν πλάτη στον Ερντογάν σε όλα τα επίπεδα ή όχι;
Που μας βοήθησε τελικά το ξανθό γένος, ιστορικά; Θέλουν να μας πουν οι…μπαμπούσκες εσωτερικού;
Διότι καλά τα ρωσικά παραμύθια, και οι δράκοι. Το ότι θα χάσουμε τους καλούς μας φίλους, που μας έχουν πλημμυρίσει με επενδύσεις και πρέπει για αυτό να μείνουμε… ουδέτεροι είναι πράγματι μια πρόκληση και πρέπει να την εξετάσουμε.
Λυπάμαι όμως που θα τους στενοχωρήσω. Είτε θέλουν είτε όχι η Ελλάδα, ανήκε και ανήκει στη Δύση. Ανήκει στη συμμαχία του Διεθνούς Δικαίου. Ανήκει σε όσους πιστεύουν στην ελευθερία και ας ακριβαίνει η βενζίνη, το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο. Διότι ελευθερία και δημοκρατία, χωρίς κόστος δεν υπάρχει. Δεν είναι όλα φράγκα ή ρούβλια.
Με τα λάθη και τις παραλείψεις που έχουν γίνει από τι συμμαχίες στις οποίες ανήκουμε. Με το μεγάλο έγκλημα που έγινε στην Κύπρο, και με δική μας υπαιτιότητα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε θέματα με το ρωσικό λαό.
Με το καθεστώς Πούτιν και τα όσα πράττει έχουμε πρόβλημα. Αν θέλουν ας το καταλάβουν. Αν όχι, ας συνεχίσουν να το παίζουν μπαμπούσκες.
