Δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή για το δημοσιογράφο από την καταγραφή των συνθηκών που οδηγούν σε ανθρώπινες απώλειες. Αυτή την ώρα η κοινωνία της Ελλάδας πάντως, εκτός από συγκλονισμένη, ταυτόχρονα αποκαλύπτεται κιόλας. Ξανά…
Διότι μία νέα τραγωδία (δεν έχουμε ζήσει λίγες) πάλι μαρτυρά τη γύμνια μας. Δηλαδή την απουσία της εκ προϊμίου αλληλεγγύης μεταξύ των πολιτών και την αδιαφορία που συνήθως οδηγεί σε εγκληματικές παραλείψεις.
Δεν ανοίγω – και εδώ – την κουβέντα για την εγκληματική αδιαφορία ετών, που οδηγεί συμπολίτες μας στο θάνατο. Την ξέρετε, την ακούτε, τη διαβάζετε παντού. Πάλι καλά…
Κάπου εδώ μπορεί πάντως να ανοίξει και μία άλλη, διαφορετική κουβέντα, για την κουλτούρα και τη νοοτροπία εκείνων που ασχολούνται με τον αθλητισμό. Αυτών που αποφάσισαν δηλαδή να περάσουν τη ζωή τους μέσα από ένα διαφορετικό φίλτρο.
Τα ευεργετικά αποτελέσματα που προσφέρει ο αθλητισμός στους ανθρώπους δεν προσδιορίζονται μόνο στους αγωνιστικούς χώρους. Πρόκειται για πανεπιστήμιο ζωής, το οποίο σε μαθαίνει να νοιάζεσαι για πολλά περισσότερα εκτός από τον εαυτό σου.
Τα οφέλη αυτής της κουλτούρας, που αποκομίζει κάποιος μέσα από την αθλητική νοοτροπία, είναι αμέτρητα και αντιστοιχούν με «δώρα- ζωής».
Για να είμαστε ασφαλείς και να μη στέλνουμε τους ανθρώπους στο θάνατο και μέσα και από τις δημόσιες συγκοινωνίες, καλούμαστε να λειτουργούμε με αλληλεγγύη. Να νοιαζόμαστε, όχι αποκλειστικά για τον εαυτό μας αλλά και, για το διπλανό. Μόνο τότε κάθε καλή κοινωνική απόπειρα μπορεί να αποφέρει ουσιαστικά αποτελέσματα.
Αυτό που ζούμε τώρα, εξαιτίας του τραγικού δυστυχήματος με τα τρένα, είναι προϊόν μίας κοινωνίας τα μέλη της οποίας δεν ενδιαφέρονται για την επιβίωση του συνόλου. Είναι τραγικό, όμως έτσι μεγαλώνουν οι περισσότεροι σε αυτόν τον τόπο. Στη λογική: “Εσύ να είσαι καλά…”.
Ένα καλύτερο σενάριο υπάρχει, βρίσκεται όμως – δυστυχώς – μακριά από αυτή την πραγματικότητα. Καθώς όσοι αποφάσισαν πως άξιζε να ενταχθούν στην οικογένεια του αθλητισμού, στην κρίσιμη ηλικιακή ζώνη του σχολείου, έμαθαν από νωρίς ότι το σύνολο, όταν λειτουργεί, σε κάθε επίπεδο, ως τέτοιο, προσφέρει περισσότερα. Η υποστήριξη μεταξύ των πολιτών, όταν είναι αμοιβαία, εξυψώνει ατομικά και συνολικά. Απλά χρειάζεται υπομονή.
Οι κοινωνίες που περνούν από την κρίσιμη μαθησιακή ηλικία την κουλτούρα του αθλητισμού στα παιδιά μελλοντικά ευεργετούνται. Μεγαλώνουμε ωστόσο σε μία χώρα που ακόμη και εκεί, στο πεδίο του ερασιτεχνικού και του επαγγελματικού αθλητισμού, μαθαίνεις να στοχεύεις στο εφήμερο κέρδος.
Μία άλλη Ελλάδα, που θα είχε την αθλητική κουλτούρα πιο ψηλά, θα έδειχνε σεβασμό στους πολίτες. Στην ασφάλειά τους και σε κάθε τι που τους αφορά. Εκτός εάν αποφασίσουμε πως για την τωρινή τραγωδία ευθύνεται μόνο ο σταθμάρχης…
