Πριν ξεκινήσει, εδώ, η διατύπωση της άποψης, για τα δεδομένα που προκάλεσαν την ήττα της εθνικής μας ομάδας από τη Σκωτία, είναι απαραίτητο (σε αυτή τη χώρα ακόμη περισσότερο…) να ξεκαθαριστεί ότι δεν κρύβεται στο βάθος αυτού του κειμένου κάποιο συμφέρον. Οι ευθύνες του προπονητή και των παικτών επιμερίζονται, ασφαλώς υποκειμενικά, χωρίς πάντως κανένα δόλο. Τελεία, παράγραφος.
Η Ελλάδα λοιπόν έφυγε ηττημένη στην έδρα της με ένα γκολ εις βάρος της από τη Σκωτία. Δεν απαγορεύεται να χάνεις στο ποδόσφαιρο, όμως μοιάζει ακατανόητο να σου συμβαίνει πιο πολύ επειδή δεν εκτιμάς σωστά τα δεδομένα που κρατάς στα χέρια σου. Το “κακό βράδυ στη δουλειά”, το…παθαίνουν και οι κορυφαίοι προπονητές. Όταν ωστόσο μιλάμε για τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς ξέρουμε πως πρόκειται για χαρακτήρα με εμμονές.
Ικανότατο προπονητή (το λένε τα έργα του από μόνα τους), αλλά με ισχυρά κολλήματα! Κάπως έτσι, ο κατά τα άλλα νοικοκυρεμένος κουμανταδόρος του πάγκου, με ομάδα που αποτέλεσε δικό του δημιούργημα, έχασε ένα ολόκληρο πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό, ενώ βρισκόταν πάρα πολύ μπροστά από τους ανταγωνιστές του. Δεν υπάρχει προηγούμενο χαμένου τίτλου με τέτοια βαθμολογική απόσταση.
Ο Γιοβάνοβιτς, εκτός από τα καλά, δυστυχώς για εκείνον και τις ομάδες του, καταφέρνει ταυτόχρονα να αυτο -υπονομεύεται, ζημιώνοντας τη δουλειά του. Είναι γνωστό πόσο καθυστερούσε στον “πράσινο” πάγκο να κάνει μία αλλαγή όταν τη χρειαζόταν η ομάδα.
Δεν αντιλέγω πως τα πάντα είναι υποκειμενικά. Συγχωρήστε με ωστόσο που δεν καταλαβαίνω πώς γίνεται να χάνει η εθνική και να μην παίζει νωρίτερα από το 71ο λεπτό ο Παυλίδης! Ο επιθετικός που σκοράρει με τη φανέλα της Μπενφίκα διαρκώς στο Champions League (και σε όλες τις διοργανώσεις) εφέτος, ανεξαρτήτως της δυσκολίας του αντιπάλου (χατ τρικ κόντρα στη Μπαρσελόνα), δεν κρίθηκε απαραίτητο να ξεκινήσει βασικός.
Άντε, να πούμε το κλισέ, πως ο προπονητής γνωρίζει την ομάδα καλύτερα από όλους. Σωστά, όμως αφού τελειώνει το πρώτο 45λεπτο, με την Ελλάδα πίσω στο σκορ, δεν πρέπει να γίνει η αλλαγή με τον Παυλίδη στο 46′; Πολύ περισσότερο, αφού επιλέχθηκε να μπει ο Καρέτσας, τα πόδια του οποίου γέμιζαν με σέντρες – “ξυραφιές” την αντίπαλη περιοχή; Ποιος δηλαδή να διεκδικούσε την πιθανότητα να τις μετατρέψει σε ευκαιρίες για γκολ;
Ο Ιωαννίδης δεν είναι στα καλά του (μήνες τώρα…), άσε που δεν είναι φορ περιοχής. Εκτός των άλλων, σε σχεδόν ένα τρίμηνο έχει σκοράρει μόλις μία φορά, χωρίς εκτέλεση πέναλτι. Σόρι Ιβάν για την ειρωνεία, αλλά τον αγαπημένο σου Σπόραρ δυστυχώς δεν μπορείς να τον βάλεις στην εθνική Ελλάδας. Βάλε Παυλίδη βρε αδελφέ!
Επίσης, ο μικρός Καρέτσας είναι σπουδαίος ποδοσφαιριστής και μπράβο στον Γιοβάνοβιτς που έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του προκειμένου να τον πείσει να ντυθεί στα “γαλανόλευκα” και να μη επιλέξει την εθνική Βελγίου. Αν και με τέτοια ποιότητα θα ήταν έγκλημα να μην το προσπαθούσε. Αφού λοιπόν τον έχεις, δεν τον ξεκινάς;
Ακόμη περισσότερο, γιατί προτιμάται ο σχεδόν 34άρης Μάνταλος, αντί του επιδραστικού με τον Ολυμπιακό Μουζακίτη, ή του βασικού με τη σίγουρη πρωταθλήτρια Τσεχίας Σλάβια Πράγας Ζαφείρη; Βρε Ιβάν, ο Μάνταλος είναι όλη τη σεζόν αναπληρωματικός στην ΑΕΚ, κι ενώ – την ίδια ώρα – οι μικροί σφύζουν από ποδοσφαιρική υγεία, ένταση και επιδόσεις. Μία απορία, ακόμη. Τι έγινε με τον Βαγιαννίδη; Τον με διαφορά καλύτερο έλληνα από τους υπόλοιπους στη θέση του δεξιού αμυντικού; Μήπως… δεν πρέπει να παίζει (επειδή πάει καλύτερα στον Παναθηναϊκό αφού εσύ έφυγες;).
Δεν είναι θέμα κακεντρέχειας, όμως δεν μπορείς να μας πείσεις πως εάν ήταν διαθέσιμοι για εσένα και οι Μπακασέτας – Κουρμπέλης, δεν θα τους ξεκινούσες και αυτούς σίγουρα…Δεν τους μειώνω, απλά υπάρχουν πιο σημαντικοί.
Η σύγχρονη εποχή ωστόσο έχει αλλάξει πολλά από τα δεδομένα. Πλέον δεν υπάρχουν “μικροί” και “άπειροι”. Μόνο “καλοί” και “αποτελεσματικοί”. Κι αφού το ποδόσφαιρο βασίζεται περισσότερο από ποτέ στην ταχύτητα, είναι αναγκαίο να παίζουν οι πιο φρέσκοι. Σε ηλικία, διάθεση και δίψα. Οι ατομικές ενέργειες στο 1v1 ελαχιστοποιήθηκαν και εκείνοι που τις έχουν στο ρεπερτόριό τους, είναι λίγοι και παγκόσμιοι σταρ.
Αγαπητέ Ιβάν, ολόκληρη Παρί Σεν Ζερμέν έφτασε στους οκτώ του Champions League επειδή άφησε τους τρεις σούπερ σταρ να φύγουν και βασίζεται πια κυρίως στα πιτσιρίκια. Κύριε Γιοβάνοβιτς μία τεράστιου μεγέθους ομάδα, που λέγεται Μπαρσελόνα, δείχνει αυτή την ώρα πολύ σοβαρό φαβορί να κατακτήσει το κορυφαίο τρόπαιο της Ευρώπης χρησιμοποιώντας ως βασικές μονάδες…κάτι εντυπωσιακά νεούδια! Από τον Γιαμάλ και τον Κασαδό ξεκινάει η ενδεκάδα! Και ο Κουμπαρσί μπορεί να προστέθηκε λόγω τραυματισμών, πάντως δεν βγαίνει….
Πάμε και στα πιο σημαντικά, από το ένα και μόνο αποτέλεσμα της ήττας σε ένα ματς από τη Σκωτία. Η ποιότητα των νέων παικτών αυτής της εθνικής “προσκαλεί” την Ελλάδα μπροστά σε μία σπάνια συγκυρία. Μπορούμε να γράψουμε νέα ιστορική σελίδα. Χωρίς απαραίτητα να κατακτήσουμε τίτλο, αλλά με τη δημιουργία μίας απολύτως ανταγωνιστικής ομάδας που θα πρωταγωνιστεί για χρόνια. Επίσης είναι καλό ότι υπάρχουν και εναλλακτικές που δεν είδαμε κόντρα στη Σκωτία, όπως ο Τζίμας και ο Κωστούλας. Πρέπει να γίνει ολοκληρωτική μετάβαση, από το “παλιό” στο νέο. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή, Ιβάν…
Εκείνη η απίθανη Ελλάδα που κατέκτησε το Euro το 2004, λένε πως ήταν πολύ τυχερή. Οκ, είναι κι αυτή ως προϋπόθεση απαραίτητη, πάντως διέθετε το ρόστερ της τότε σε μεγάλο βαθμό σπάνια ποιότητα, για τα ελληνικά δεδομένα. Την έβγαλε στο γήπεδο σωστά, με σχέδιο πολύ συγκεκριμένο και δικαιώθηκε.
Χρειάζεται λοιπόν στο “τιμόνι” πάντοτε κάποιος που θα μπορεί να τη διαχειριστεί (την ποιότητα) με νηφαλιότητα.
Για την τωρινή εθνική, πρέπει στον πάγκο να υπάρχει κάποιος που δεν θα βγάζει από το παιχνίδι τον παικταρά Τζόλη στο 71′ κι ενώ η ομάδα χάνει. Που θα είναι σε θέση να μάθει σε αυτά τα γεμάτα ενθουσιασμό πιτσιρίκια πώς παίζεται το ποδόσφαιρο σήμερα. Στην εποχή των αμέτρητων σπριντ, των πέντε (ή έξι) αλλαγών και του άκρως επιδραστικού πλέον στα αποτελέσματα VAR.
Η εθνική με τη Σκωτία “πέταξε” το πρώτο ημίχρονο. Δεν ήταν έτοιμη πνευματικά να αντιμετωπίσει τον αντίπαλο, όπως υπαγόρευε η ποιότητά του, με την παρουσία σπουδαίων μονάδων. Φαντάζομαι πως ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς γνώριζε ποιος είναι ο ΜακΓκιν που έφτασε στον προημιτελικό του Champions League με την Άστον Βίλα και ο Ρόμπερτσον που αποκλείστηκε αλλά παίρνει πρωτάθλημα στην Αγγλία με τη Λίβερπουλ. Πιστεύω πως είχε ακούσει τον Μακτόμινεϊ που ανέβασε κι άλλο, σχεδόν μόνος του, το βαθμό ανταγωνιστικότητας της Νάπολη. Εάν λοιπόν όλα αυτά ήταν γνωστά, τότε θα έπρεπε να μπουν οι παίκτες του με το “μαχαίρι στα δόντια”. Για να το κάνουν βέβαια έπρεπε να υπάρχει ανάλογο σύστημα που θα τους βοηθούσε να ανταποκριθούν.
Στον Κυριακάτικο (23/03) δεύτερο αγώνα μας κόντρα στη Σκωτία, δεν διακυβεύεται η ύπαρξη του ελληνικού ποδοσφαίρου. Τα σπουδαία ξεκινούν από το Σεπτέμβριο, στα προκριματικά του Μουντιάλ. Δηλαδή στη μάχη προκειμένου να επιστρέψουμε στις μεγάλες διοργανώσεις. Εκεί θα βρούμε μπροστά μας και πάλι τη Σκωτία, από την οποία υστερούμε στη δύναμη, όμως υπερτερούμε σε πολλά περισσότερα. Θα πρέπει να είμαστε σε θέση να τα εκμεταλλευτούμε…
