Έχει περάσει πολύς καιρός, είναι η αλήθεια, από την τελευταία φορά που η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου μας επέτρεπε να ελπίζουμε. Όχι αυστηρά, σε κάτι απολύτως συγκεκριμένο, αλλά να αισθανόμαστε τέλος πάντων ότι υπάρχει κάποια προοπτική.
Η εικόνα της στον τελευταίο αγώνα κόντρα στην Ολλανδία μας προσέφερε δύο ερμηνείες. Η γρήγορη και προφανής έχει να κάνει με τη διαφορά της ποδοσφαιρικής ποιότητας που χωρίζει τις δύο ομάδες.
Η περαιτέρω ανάλυση, για τη δουλειά στις υποδομές των club της χώρας, δεν χρειάζεται να επαναληφθεί.
Βαρεθήκαμε να την επικαλούμαστε, ολόκληρες δεκαετίες και τα γεγονότα μας απέδειξαν – δυστυχώς – ότι δεν έχει νόημα, διότι οι συγκρίσεις με τη δουλειά που γίνεται στις μικρές ηλικίες του Άγιαξ, της Αϊντχόφεν και της Φέγενορτ είναι απλά αδόκιμη.
Δείτε απλά τη μπάλα που παίζει εφέτος η ομάδα του Ρότερνταμ στο Champions League, χωρίς να αφήνουμε στην άκρη τι κάνει και στην Ολλανδία όπου νίκησε τον Άγιαξ 4-0 εκτός έδρας…
Πάμε και στη δεύτερη ερμηνεία της εμφάνισης της Ελλάδας, που είναι η αισιόδοξη. Όταν μία ομάδα απλώνεται στο γήπεδο με τέτοια διάθεση, μεγάλη δίψα για το αποτέλεσμα και οι παίκτες της δίνουν τα πάντα, τότε αποκτάς περιθώριο να περιμένεις καλύτερα πράγματα.
Ακόμη και την πρόκριση στο Euro τον επόμενο χρόνο. Όχι μόνο επειδή υπάρχει η δεύτερη ευκαιρία μέσω του Nations League, που είναι πολύ σημαντική, αλλά και γιατί οι παίκτες που φορούν τη φανέλα με το εθνόσημο αποκαλύπτουν ότι αντιλαμβάνονται τις υποχρεώσεις τους. Παράμετρος η οποία προφανώς έχει να κάνει με την αξιόλογη παρουσία των περισσότερων στα πρωταθλήματα εκτός ελληνικών συνόρων, ακόμη και εκτός της ευρωπαϊκής ηπείρου, όπως ο Γιακουμάκης.
Ήταν εντυπωσιακή η πίστη μέχρι το τέλος, στον αγώνα της Νέας Φιλαδέλφειας, όπως αποτυπωνόταν στη διάρκεια των ενεργειών των ελλήνων ποδοσφαιριστών σε κάθε στιγμή. Από τις αντιδράσεις του Βλαχοδήμου όταν έπιασε το πέναλτι, μέχρι τη συμπεριφορά του συνόλου, ως ομάδα δηλαδή, στις πιο δύσκολες καταστάσεις.
Διότι δεν ήταν λίγες οι φορές που οι ολλανδοί απέκτησαν πλεονέκτημα από δικά μας λάθη, τα οποία έμοιαζαν με δώρα. Παρ΄όλα αυτά δεν υπήρξε λεπτό όπου θα έλεγες ότι μας πήρε από κάτω. Κάθε άλλο! Τα ίδια τα λάθη των ποδοσφαιριστών της Ελλάδας, ενίσχυαν τις προσπάθειές τους στην επόμενη φάση! Υπήρχε αποφασιστικότητα. Μαχητικότητα στο κόκκινο!
Ο Γκουστάβο Πογέτ έχει προκαλέσει αντιδράσεις με τις επιλογές των παικτών στο ρόστερ της εθνικής. Φαίνεται πάντως ότι έχει καταφέρει να παρέμβει σημαντικά στη νοοτροπία εκείνων με τους οποίους δουλεύει.
Κόντρα στην Ολλανδία, που δεν σηκώνει ποτέ τη μπάλα και απειλεί με γρήγορες αντεπιθέσεις προκειμένου να εκμεταλλευτεί την επιθετική της δύναμη των τριών μπροστά, οι έλληνες σταμάτησαν πολλές φορές καθοριστικά φάσεις με οριακές αντιδράσεις, σε υπερπροσπάθεια.
Όταν όμως πιέζεσαι για μεγάλα χρονικά διαστήματα είναι δύσκολο να αποφύγεις τα λάθη, όπως συνέβη με τις περιπτώσεις των πέναλτι. Αυτή η διόλου απλή και μικρή λεπτομέρεια είναι που έκανε τη διαφορά και στη Γαλλία άλλωστε, σε ένα βράδυ που κατά τα άλλα θα μπορούσαμε στο Παρίσι να είχαμε πάρει την ισοπαλία.
Η Ελλάδα στην Αγιά Σοφιά, με τον κακής ποιότητας αγωνιστικό χώρο, αντιμετώπισε τους ολλανδούς με στρατηγική που θα μπορούσε να έχει αποδειχτεί η καλύτερη, όμως η διαφορά των δυο ομάδων φάνηκε στις κρίσιμες στιγμές. Σε τέτοιους αγώνες τη διαφορά την κάνουν οι σωστές αποφάσεις δευτερολέπτων.
Ο Πογέτ δοκίμασε στο τέλος ενδεκάδα με τρία φορ, τον Παυλίδη, τον Ιωαννίδη και τον Γιακουμάκη και έκανε τη μεσαία γραμμή επιθετικότερη, οδηγώντας τον Κούμαν να εγκαταλείψει το 3-4-3 και να επιστρατεύσει τρίτο κεντρικό αμυντικό. Δεν είχαμε όμως ποτέ μεγάλες ευκαιρίες, παρά τη μαχητικότητα και την πίστη των διεθνών μας.
Η μοναδική καλή ευκαιρία, αυτή του Ιωαννίδη, την οποία ο ίδιος δημιούργησε με εξαιρετική ατομική προσπάθεια, θα ήταν από τα γκολ της χρονιάς των προκριματικών εάν στο τέλος έδινε τη μπάλα αριστερά.
Κανείς βέβαια μετά από τέτοια προσπάθεια δεν παίρνει εύκολα την απόφαση να μην τελειώσει μόνος τη φάση. Εάν μάλιστα το εξωτερικό φάλτσο που έβαλε στο πλασέ έφερνε τη μπάλα λίγο πιο αριστερά, θα ήταν ένα σπάνιο γκολ, ίσως και διαβατήριο σημαντικής μεταγραφής για τον παίκτη…
Τέτοιες κινήσεις αποκαλύπτουν την προσωπικότητα των παικτών, στοιχείο που μοιάζει κάποιες φορές να απουσιάζει από την ομάδα στο βαθμό που απαιτούν οι κρίσιμοι αγώνες.
Κάποιοι την έχουν ασφαλώς, όπως ο Βλαχοδήμος και ο Μπακασέτας, όμως δεν είναι προς το παρόν αρκετή για να ενισχύσει το σύνολο του παιχνιδιού της ομάδας.
Η δήλωση του επιθετικού του Παναθηναϊκού είναι απόλυτα ακριβής για τα δεδομένα αυτής της Εθνικής: “Είναι θέμα χρόνου να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τέτοιους αντιπάλους. Ο καθένας από εμάς ανεβαίνει επίπεδο όταν αντιμετωπίζει τέτοιες ομάδες και τέτοιους παίκτες. Αποκτάμε πολύτιμες εμπειρίες και θα είμαστε πιο δυνατοί”. Πολύ σωστά…
Η προσωπικότητα θα χρειαστεί ακόμη περισσότερο στα μπαράζ-διαβατήριο του Nations League. Και γι’ αυτό είχε ανοίξει άλλωστε η κουβέντα για τον Κώστα Φορτούνη. Για την προσωπικότητά του με την οποία υποστηρίζει το σύνολο, όμως ας μην επανερχόμαστε διότι δεν έχει νόημα…
