Επειδή βλέπω και ξαναβλέπω, τα σενάρια των κυβερνήσεων συνεργασίας είτε με …δεξιό πρόσημο, είτε με …αριστερό πρόσημο να επανέρχονται, να μου επιτρέψετε να πω ότι θα είναι ολέθριο σφάλμα για τον τόπο να οδηγηθούμε εκ νέου σε μια κυβέρνηση στην οποία θα συμμετέχουν πολλά κόμματα.
Ακούω με ενδιαφέρον τον αντίλογο. Οτι σε πολλές χώρες της Ευρώπης, υπάρχουν πολυκομματικές κυβερνήσεις, ότι είναι καλύτερο έχοντας μπροστά μας, αρκετές δύσκολες αποφάσεις να λαμβάνονται από περισσότερα του ενός κόμματος και άλλα πολλά. Ακόμη και επιχειρήματα εφηβικών αναζητήσεων και προβληματισμών, έχω ακούσει, που όλα κινούνται στη σφαίρα μιας ιδεατής Πολιτείας και όχι μιας πραγματικής και μάλιστα ελληνικής διακυβέρνησης.
Και για να γίνω σαφής και ξεκάθαρος. Όποτε στην πατρίδα μας δημιουργήθηκαν κυβερνήσεις συνεργασίας, πολυκομματικές ή δικομματικές, η διαφθορά, οι εκβιασμοί, τα παζάρια ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά τους.
Το μόνο που ενδιέφερε τους συμμετέχοντες σε αυτές, ήταν το πως θα κάνουν την μοιρασιά, σε θέσεις, σε πρόσωπα, σε ρουσφέτια και σε ότι οδήγησε τη χώρα σε περιπέτειες. Αυτή είναι η πραγματικότητα, και όποιος έχει συμμετάσχει έστω και σε μια από αυτές και είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, θα έδινε την ίδια απάντηση.
Δυστυχώς δεν έχουμε την κουλτούρα των συνεργασιών. Αντίθετα έχουμε και λόγω της τουρκοκρατίας, αναπτύξει την κουλτούρα των παζαριών. Οι εκβιασμοί και οι ανισορροπίες κρατούν όμηρο τον εκάστοτε πρωθυπουργό με τραγικά αποτελέσματα στη διακυβέρνηση της χώρας.
Ο κυβερνητικός εταίρος για το μόνο που καίγεται είναι το πως θα περάσει το δικό του, οι κομματικοί στρατοί διεκδικούν το μερίδιό τους, και η κατηφόρα και η απαξία συνεχίζεται.
Ο “μικρός” μιας τέτοιας κυβέρνησης μοιάζει με τον καρχαρία που οσμίζεται αίμα και θέλει να…κατασπαράξει όσα περισσότερα από αυτά που μπορεί.
Για αυτό και λέω ότι οι κυβερνήσεις συνεργασίας, είναι ένα τεράστιο λάθος, για τον τόπο, που το μόνο που αναβαθμίζει και μάλιστα με πολυκομματικό μανδύα, είναι η διαφθορά και οι συναλλαγές κάτω από το τραπέζι.
Καλύτερο θα ήταν για τον Κυριάκο Μητσοτάκη, εάν δεν είναι αυτοδύναμος , να αφήσει άλλους να κυβερνήσουν, παρά το να γίνει όμηρος του κάθε Ανδρουλάκη. Το είδαμε και στην κυβέρνηση Σαμαρά. Όταν με την πρώτη…τουφεκιά ο ένας από τους τρεις εταίρους έφυγε για να βρει στη συνέχεια φιλόξενη αγκαλιά στην Κουμουνδούρου. Οσο για το…νέο ΠΑΣΟΚ, εμφανίζεται πρόθυμο να συνεργαστεί με αυτούς που τους κυνηγούσαν με τις πέτρες. Τώρα εάν αυτό είναι η κουλτούρα συνεργασιών, το αφήνω σε εσάς…
