Ως ένα οριζόντιο σχέδιο με πολύ εξειδικευμένες δράσεις, χαρακτήρισε, μιλώντας στην ΕΡΤ, η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Πρόνοιας Δόμνα Μιχαηλίδου, το εθνικό σχέδιο δράσης για την αντιμετώπιση της σεξουαλικής παιδικής κακοποίησης.
«Οποιοσδήποτε πλέον δουλεύει σε μονάδα, σε δομή που φροντίζει, φιλοξενεί παιδιά, όπως σε βρεφονηπιακό σταθμό, σε κατασκήνωση, σε κέντρο δημιουργικής απασχόλησης που πάνε τα παιδιά μετά το σχολείο, άνθρωπος που δουλεύει σε ορφανοτροφείο, ο άνθρωπος που δουλεύει σε δομή η οποία φροντίζει παιδιά με αναπηρία -ένα παιδί με αναπηρία διατρέχει δέκα φορές περισσότερο κίνδυνο από ότι ένα παιδί χωρίς αναπηρία στο να κακοποιηθεί – όλοι όσοι εργάζονται πλέον στις δομές αυτές χρειάζεται να έχουν λευκό ποινικό μητρώο» επισήμανε.
Επιπλέον ο υπεύθυνος παιδικής προστασίας, που θα υπάρχει σε κάθε δομή θα επιλαμβάνεται όχι μόνο τυχόν περιστατικών κακοποίησης μέσα στη δομή, αλλά εάν κάποιος πολίτης φοβάται να πάει στην αστυνομία, στην εισαγγελία, στις αρμόδιες αρχές για να καταγγείλλει ένα τέτοιο περιστατικό που έχει πέσει στην αντίληψή του, μπορεί να πάει στην δομή αυτή, στον κοινωνικό λειτουργό, τον υπεύθυνο παιδικής προστασίας και να το καταγγείλει, γιατί πλέον υπάρχει κεντρικός κεντρικό μητρώο όπου καταγράφονται όλα αυτά τα περιστατικά» ανέφερε.
Όπως τόνισε «καλύτερα να έχουμε 100 καταγγελίες κακοποίησης, έστω και λανθασμένες, παρά να χάσουμε έστω και μία πραγματική».
Όσον αφορά στην ανατριχιαστική υπόθεση βιασμού και σεξουαλικής εκμετάλλευσης της 12χρονης στον Κολωνό, σημείωσε πως «τα αδέλφια της δεν μπορούσαν να βγουν στο παράθυρο γιατί ο δρόμος του σπιτιού τους ήταν γεμάτος κάμερες» και επισήμανε πως «σε όποια δομή και εάν φιλοξενούνται αυτά τα παιδιά δεν είναι κάτι που πρέπει να συζητάμε»
«Επιτυχία του κράτους δεν είναι μόνο να φτιάχνει κοινωνικές δομές αλλά και να φεύγουν από αυτές είτε με αναδοχή είτε με υιοθεσία» αναγνώρισε. «Το μέλλον στην παιδική προστασία είναι η αποϊδρυματοποίηση» τόνισε. Όπως εξήγησε, «όσο καλή και να είναι μία δομή ένα παιδί πρέπει να έχει ως σημείο αναφοράς έναν μόνον άνθρωπο», οπότε ανέφερε πως «κάνουμε μια μεγάλη προσπάθεια αποϊδρυματοποίησης με κύριο άξονα την υιοθεσία»
«Το 85% των παιδιών που βρίσκονται σήμερα στα ιδρύματα, δηλαδή σχεδόν 9 στα 10 παιδιά, είναι παιδιά που έχουν γονείς και βρίσκονται στα ιδρύματα με εισαγγελικές παραγγελίες» ενημέρωσε και πρόσθεσε «Οπότε, έως ότου και εάν αποφανθεί η δικαστική εξουσία, ότι δεν μπορεί το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον να υποστηρίξει τα παιδιά, τότε πηγαίνουμε στο σύστημα της αναδοχής».
«Έχουμε βγάλει 40% των παιδιών από τα ιδρύματα. Έχουμε 190% αύξηση των αναδόχων στη χώρα μας. Από 2.400 παιδιά είμαστε στα 1.400. Ήδη 1.000 από ιδρύματα βρήκαν την κατάλληλη γι΄αυτά οικογένεια, μέσω της αναδοχής και της υιοθεσίας. Τα μισά είναι σε θετές οικογένειες και τα άλλα μισά σε ανάδοχες» σημείωσε.
«Τρεις στις τέσσερις δομές που υπάρχουν στην Ελλάδα παιδικής προστασίας και φιλοξενίας είναι ιδιωτικές ή εκκλησιαστικές, όταν τρεις στις τέσσερις υιοθεσίες που γίνονται είναι από τις δημόσιες δομές, δηλαδή ανάστροφα» ενημέρωσε, επισημαίνοντας σημαντικές καθυστερήσεις στην αποϊδρυματοποίηση στις ιδιωτικές δομές.
«Το γραφειοκρατικό κομμάτι για την υιοθεσία πλέον πολύ εύκολο» σημείωσε. «σε 9 μήνες τελειώνει για υιοθεσία και σε έξι για αναδοχή»
Πώς θα λειτουργούν οι στέγες υποστηριζόμενης διαβίωσης
Η κα Μιχαηλίδου εξήγησε διεξοδικά πως θα λειτουργούν οι τρεις δομές υποστηριζόμενης διαβίωσης, που εγκαινίασε πρόσφατα με τον πρωθυπουργό στην Κατερίνη και ποιους θα αφορούν:
Έως τώρα είχαμε τα χρονίως πασχόντων ιδρύματα στα οποία 50-60 συμπολίτες μας έμεναν μέσα σε αυτά. Όμως η αναπηρία είναι ανάμεσά μας, δεν είναι αρρώστια. Άρα θέλουμε στον όροφο κάποιας πολυκατοικίας να υπάρχει στέγη υποστηριζόμενης διαβίωσης. Μικρά διαμερίσματα μέχρι το πολύ και έξι ατόμων, που τα άτομα με αναπηρία μένουν μόνα τους στα δωμάτια, έχουν το δικό τους μπάνιο και μπορούν και ζουν σε μια κανονικότητα.
Αυτό είναι ένα μοντέλο το οποίο όταν ξεκινήσαμε το -19 υπήρχαν 60 στέγες, τώρα έχουν διπλασιαστεί. Έχουμε 120 σε όλη την Ελλάδα. Είναι κάτι το οποίο το κράτος πλήρως επιχορηγεί με 70 ευρώ τη μέρα νοσήλιο για όποιον το τρέξει. Μπορεί να το τρέξει ένας ιδιώτης, μια μη κερδοσκοπική επιχείρηση, το δημόσιο, μπορεί να το τρέξουν πολλοί.
Ανοίξαμε και τις πρώτες δημόσιες στέγες πριν δυο εβδομάδες, τρεις στα Λεχαινά. Όλοι θυμάστε τη δυσκολία του ιδρύματος στα Λεχαινά που υπήρχε και βρίσκαμε τη χώρα μας στα διεθνή μέσα ενημέρωσης.
Στέγες υποστηριζόμενης διαβίωσης σημαίνει μικρές δομές εντός της πόλης, μέσα στο κέντρο της πόλης, έτσι ώστε στον έναν όροφο να έχουμε ένα άτομο τυπικής ανάπτυξης, στο άλλο, κάποιον με αναπηρία. Και εδώ να πω ότι δεν είναι εκ των ων ουκ άνευ έχω βρεθεί εγώ η ίδια μέχρι και σε συνέλευση πολυκατοικίας, γιατί οι ένοικοι θέλανε να διώξουν άτομα με αναπηρία, γιατί τους χαλούσαν την καθημερινότητα.
Η Στέγη Υποστηριζόμενης Διαβίωσης είναι ακριβώς υποστηριζόμενη διαβίωση. Δηλαδή είναι μια πάρα πολύ πυκνά στελεχωμένη μικρή δομή, ένα πολύ πυκνά στελεχωμένο μικρό διαμέρισμα στο οποίο ζει κάποιος με τον φροντιστή του, τον κοινωνικό λειτουργό του. Δηλαδή είναι πολύ πολύ πυκνά στελεχωμένες οι δομές αυτές.
