Η κατ΄ανάγκην δημοσιοποίηση της ελληνικής διπλωματικής ατζέντας, με τηλεοπτικό χρόνο και σε ευθείς τόνους από τον Νίκο Δένδια μέσα στην Άγκυρα, κατέδειξε ότι η Αθήνα προκειμένου να ”ξεμπροστιάσει” την υποκριτική στάση της Τουρκίας, δεν ορρωδεί προ ουδενός.
Στο blame game που ξεκίνησε η Άγκυρα, το «όχι» των ελληνοκυπρίων στο σχέδιο Ανάν, έκτοτε ήταν η επωδός της τουρκικής διπλωματίας. Εμείς θέλαμε λύση στο Κυπριακό, αλλά ελληνοκύπριοι την αρνήθηκαν. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι, αλλά πάντα η Άγκυρα έθετε ζητήματα διπλωματικού… μαξιμαλισμού της Ελλάδας, επιχειρώντας να δημιουργήσει status quo στο Αιγαίο και την νοτιοανατολική Μεσόγειο εν γένει. Η τακτική Ερντογάν με το δόγμα της «γαλάζιας πατρίδας» επέτεινε την ένταση με αποκορύφωμα τις προκλητικές ενέργειες του Oruc Reis, που δοκίμασαν κατά καιρούς την υπομονή της Αθήνας.
Η ρητορική του νεοθωμανισμού τέθηκε στο μεγάλο τραπέζι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παρά την απροθυμία του Βερολίνου και των δορυφόρων του. Συγκεκριμένα μέτρα κατά της Άγκυρας για την προκλητική της στάση στη νοτιοανατολική μεσόγειο και την Κυπριακή ΑΟΖ έως τώρα δεν ελήφθησαν, ωστόσο το πλαίσιο έχει τεθεί. Εάν θα ενεργοποιηθεί τον Ιούνιο είναι μια άλλη ιστορία, που έχει να κάνει με οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα ορισμένων εκ του διευθυντηρίου της ΕΕ.
Η Ελλάδα αποφάσισε με συνεπίκουρη την Λευκωσία να «ανοίξει» τη διπλωματική της βεντάλια στις χώρες του κόλπου και της μέσης Ανατολής. Αποδείχθηκε εξαιρετικά παραγωγική αυτή η κίνηση και βεβαίως ενισχύθηκε η συνεργασία τόσο διπλωματικά όσο και στρατιωτικά με το Ισραήλ.
Ο έτερος διπλωματικός πυλώνας της Αθήνας αναζητήθηκε στην Αίγυπτο, με την οποία καθορίστηκε μερικώς η ΑΟΖ, ενώ η κίνηση προσεταιρισμού της νέας Λυβικής ηγεσίας αναπτύσσει έτι περαιτέρω την κινητικότητα στην περιοχή, όπου στρατηγικό ενδιαφέρον επιδεικνύει και η Ρώμη.
Σημειολογικά η κατηγορία Ντράγκι ότι ο Ερντογάν είναι ένας δικτάτορας, δυνητικά βρίσκει πρόσφορο έδαφος για περαιτέρω συνεννόηση Ελλάδας-Ιταλίας. Η Άγκυρα έχει ξεπεράσει τη σκιά της βαυκαλιζόμενη ότι θα ανατρέψει όλες τις συνθήκες των αρχών του 20ου αιώνα που καθόρισαν σύνορα και έβαλαν τη σφραγίδα τους στην νεότερη ιστορία της Ευρώπης.
Δείχνει ότι αδυνατεί να αντιληφθεί τις τεταμένες σχέσεις Ηνωμένων Πολιτειών και Ευρώπης-Ρωσίας για το Ουκρανικό ζήτημα και κινείται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Τα μέτωπα της με την Ελλάδα, την Κύπρο, τη Συρία, το Ισραήλ την Ουάσιγκτον και ένα σημαντικό τμήμα της ΕΕ είναι εμφανή και δύσκολα.
Από τη στιγμή που οι ΗΠΑ αποφάσισαν να σηκώσουν ψηλά τον πήχη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, ουδείς μπορεί να κλείνει τα μάτια. Ο ίδιος ο Ερντογάν έχει να αντιμετωπίσει μια αντιπολίτευση, έστω διστακτική μέχρι τώρα. Ο Κιλιζντάρογλου και η Αξενέρ σήκωσαν τελευταίως ανάστημα, ενώ ο δήμαρχος της Άγκυρας Μανσούρ Γιαβάς τον ξεπερνάει σε δημοφιλία. Το κίνημα δε διεθνώς για την απελευθέρωση του Ντεμιρτάς, του Κούρδου ηγέτη που βρίσκεται στη φυλακή, σε λίγο θα ανατροφοδοτήσει νέα δεδομένα για το Κουρδικό ζήτημα.
Στο τέλος Απριλίου θα διεξαχθεί η πενταμερής για το Κυπριακό. Εκεί, πλην του Λονδίνου που επιδεικνύει πάγια ευκαμψία, όλοι θα θέσουν ζήτημα να ξαναρχίσουν συνομιλίες από εκεί που αφέθηκαν την τελευταία φορά στο Κράν Μοντανά. Η Άγκυρα το απορρίπτει και θα φέρει στο τραπέζι τη λύση δύο κρατών. Το αποτέλεσμα της πενταμερούς είναι προδιαγεγραμμένο και θα καταδείξει προφανώς την υποκρισία της Τουρκίας.
Αυτό έκανε ο Νίκος Δένδιας στην Άγκυρα. Απάντησε μετά φανών και λαμπάδων σε όσα εγείρει η γειτονική χώρα, που καταπατούν το διεθνές δίκαιο και το δίκαιο της θάλασσας. Φάνηκε μάλιστα, ότι ο Έλληνας Υπουργός Εξωτερικών είναι δεινός οδηγός στο chicken game.
