Γίνεται αρκετή κουβέντα, μετά τον τελικό του Champions League το Σάββατο (28/5), για τα γεγονότα που προηγήθηκαν έξω από το Stade de France, μεταξύ φιλάθλων και αστυνομίας. Είναι αλήθεια πως δεν υπάρχει προηγούμενο, με καθυστέρηση της έναρξης τελικού στο Champions League (όχι τέτοιας έκτασης αλλά ούτε ενός λεπτού) και τώρα που το σκέφτομαι ούτε οποιουδήποτε αγώνα, από το 1992 που ξεκίνησε η διοργάνωση!
Όσα διαδραματίστηκαν στο χώρο περιμετρικά του σταδίου και όχι μόνο εκεί, είναι από λυπηρά έως και γελοία! Τι δεν περίμεναν δηλαδή, όλοι όσοι είχαν αναλάβει την ευθύνη της διοργάνωσης του τελικού; Δεν περίμεναν ότι οι, επιπλέον των κατόχων των 20.000 εισιτηρίων, δεκάδες χιλιάδες άγγλοι που ταξίδεψαν στη γαλλική πρωτεύουσα, δεν θα επιχειρούσαν να παρακολουθήσουν τον αγώνα;
Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν. Την ευθύνη της ασφάλειας των φιλάθλων που προσέρχονται στους αγώνες, με εισιτήριο στα χέρια, δεν μπορεί να την έχει εκατό τοις εκατό η UEFA. Υπάρχει και αστυνομία σε κάθε χώρα, τα στελέχη της οποίας καλούνται να προχωρήσουν με αποτελεσματικότητα σε συγκεκριμένο πλάνο, σε συνεργασία με όλους τους εμπλεκόμενους παράγοντες.
Το τεράστιο λάθος, όπως φάνηκε από το χώρο που έγιναν τα επεισόδια και οδήγησαν την αστυνομία να εκτοξεύσει σπρέϊ με πιπέρι, όπως και δακρυγόνα, είναι ότι κατάφεραν να πλησιάσουν τόσο κοντά στο γήπεδο φίλαθλοι χωρίς εισιτήριο. Οι έλεγχοι κανονικά θα έπρεπε να είχαν ξεκινήσει από πολύ μακριά.
Στο Λονδίνο για παράδειγμα, στους τελικούς του κυπέλλου, δεν πλησιάζει ούτε κουνούπι χωρίς εισιτήριο ή οποιασδήποτε μορφής άδεια εισόδου, ούτε καν στην πρώτη ζώνη ελέγχου! Η οποία βρίσκεται αρκετά μακριά από το γήπεδο κι ενώ ακολουθούν ασφαλώς και άλλες. Οριακά, αμέσως μετά την έξοδο από τη στάση του μετρό ξεκινούν τα πρώτα τσεκ της αστυνομίας.
Θα ανακαλέσει κάποιος στη μνήμη τα επεισόδια στον τελικό του τελευταίου Euro Αγγλίας- Ιταλίας στο Γουέμπλεϊ, όπου εκτιλύχθηκαν παρόμοια σκηνικά, όταν οι Βρετανοί προσπάθησαν να μπουν χωρίς εισιτήριο. Για εκείνη τη βραδιά υπάρχει όμως εξήγηση. Ήταν αμέσως μετά την τρέλα της πανδημίας, ο τελικός με τη συμμετοχή της Αγγλίας που ήθελε να προσθέσει μία νέα σελίδα στο βιβλίο της ιστορίας της εθνικής ομάδας και είναι αλήθεια, όπως αποδείχθκε μετά, ότι οι έλεγχοι ήταν πιο χαλαροί. Κακώς, αλλά ήταν.
Ο γενικός κανόνας πάντως είναι ότι δεν φτάνεις ποτέ κοντά στο Γουέμπλεϊ. Στο Παρίσι όχι μόνο έφτασαν, αλλά μπερδεύτηκαν και με άλλους που είχαν εισιτήριο. Τότε κάποιος φωστήρας προχώρησε σε μία απόφαση πανικού, δίνοντας την εντολή να κλειδώσουν κάποιες πόρτες. Κίνηση εξαιτίας της οποίας εγκλωβίστηκε μεγάλος αριθμός ανθρώπων σε λιγότερα τετραγωνικά, από εκείνα που θα μπορούσαν να εγγυηθούν την ασφάλειά τους. Είναι ζήτημα τύχης ότι δεν υπήρξαν θύματα.
Σε αυτή την περίπτωση θα επρόκειτο, όχι απλά για φιάσκο αλλά, για το μεγαλύτερο διασυρμό του ποδοσφαίρου, μετά από τέσσερις δεκαετίες και την τραγωδία του ΧέΪζελ. Ευτυχώς γλιτώσαμε, παρ όλα αυτά τίποτα δεν μπορεί να αθωώσει τις γαλλικές αρχές. Διότι οι ευθύνες της ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, φτάνουν μέχρι το σημείο της ομαλής διεξαγωγής ενός αγώνα. Δεν είναι ταυτόχρονα δουλειά της UEFA να αστυνομεύει παντού, εκτός των γηπέδων.
Ο σκοπός του κειμένου δεν είναι να απαλλαγεί η UEFA από τις όποιες ευθύνες μπορεί να έχει σε άλλα ζητήματα και διαφορετικά επίπεδα. Σε αυτό το κομμάτι ωστόσο φταίει ίσως μόνο για ένα λόγο. Ότι αφού ματαιώθηκε η διεξαγωγή του τελικού στην Αγία Πετρούπολη, λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, θα έπρεπε να εκτιμήσει καλύτερα εκείνες τις υποψήφιες διάδοχες πόλεις, οι οποίες θα μπορούσαν να διαχειριστούν καλύτερα τον περιορισμένο χρόνο που θα διέθεταν για την προετοιμασία και τη διοργάνωση του τελικού. Το Παρίσι δεν ήταν μία από αυτές…
ΥΓ : Και κάτ ακόμα. Δεν είναι δυνατόν μία φιναλίστ ομάδα, στη συγκεκριμένη περίπτωση Λίβερπουλ, να σηκώνει τα χέρια ψηλά όταν γνωρίζει πως θα ταξιδέψουν στο Παρίσι δεκάδες χιλιάδες φίλοι της χωρίς εισιτήριο και να μην κάνει τίποτα για να τους σταματήσει. Μία αφορμή για τα απαράδεκτα γεγονότα ήταν και ότι τα τουρνικέ μπλόκαραν από χιλιάδες οπαδούς που είχαν αγοράσει πλαστά εισιτήρια. Έλεος…
