Για τα παιδιά που διαβιούν σε ιδρύματα μίλησε στο Πρώτο Πρόγραμμα 91,6 και 105,8, ο ψυχίατρος, διευθυντής Ψυχικής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, Γιώργος Νικολαΐδης.
«Μπορεί να τα λένε ορφανοτροφεία, αλλά στην Ελλάδα στα ορφανοτροφεία δεν υπάρχουν ορφανά παιδιά, το μεγαλύτερο μέρος των παιδιών τοποθετούνται εκεί επειδή έχουν είτε παραμεληθεί συνηθέστερα, είτε κακοποιηθεί συνήθως από τους ίδιους τους γονείς τους, οπότε είναι παιδιά με ήδη ένα βαρύ ιστορικό ψυχικού τραυματισμού και τα τοποθετούμε εκεί για να υποστούν και άλλους και άλλους και άλλους επάλληλους και πολλαπλούς ψυχικούς τραυματισμούς. Αυτό πιστεύω ότι είναι ένα κοινωνικό έγκλημα που πρέπει να σταματήσει», σχολίασε ο κ. Νικολαΐδης.
Ερωτηθείς πώς είναι η κατάσταση στα ιδρύματα, «φυσικά δεν είναι καλή» ήταν η απάντηση του κ. Νικολαΐδη. «Η ζωή μέσα σε ένα ίδρυμα δεν είναι ό,τι καλύτερο για ένα παιδί. Όπως και για καμία άλλη κατηγορία ανθρώπων. Πάρα πολύ συχνά, υπάρχουν πάρα πολλά προβλήματα στον τρόπο που είναι οργανωμένη η ζωή μέσα σε ένα χώρο που, φυσιολογικά, διαβιούν πολλά παιδιά, πράγματα που μπορεί να έχουν επιπτώσεις ενίοτε και πολύ βαριές στην ανάπτυξη των παιδιών. Αυτό έχει να κάνει ιδιαίτερα με τις πολύ νεαρές ηλικίες των παιδιών.
Για παράδειγμα, στα βρέφη και στα νεογνά ηλικίας μέχρι τριών, πέντε χρονών, έχει τεκμηριωθεί ότι το να ζουν σε ένα περιβάλλον ιδρύματος, δηλαδή όπου υπάρχουν συγκεκριμένες ώρες φαγητού, συγκεκριμένες ώρες κατάκλισης, συγκεκριμένες ώρες ύπνου και πάει λέγοντας, όπου το προσωπικό είναι εναλλασσόμενο, δεν είναι το ίδιο και ένα πρόσωπο, αυτό επιφέρει σε αυτά τα μωρά που μεγαλώνουν σε τέτοια πλαίσια μη αναστρέψιμες βλάβες στους εγκεφάλους τους, που είναι ανιχνεύσιμες και με απεικονιστικές μεθόδους, με μαγνητικές τομογραφίες, με PET scan, οι οποίες δεν αναστέλλονται μετά στη ζωή τους, ακόμα και αν κάνουν 40 χρόνια θεραπεία. Σε ένα μικρότερο βαθμό, φυσικά αυτό ισχύει και για μεγαλύτερες ηλικίες παιδιών» περιέγραψε χαρακτηριστικά.
Σημείωσε ακόμα, ότι είναι παιδιά τα οποία δεν συνδέονται από πριν με κάποια συναισθηματικά δεσμά, με κάποιους βιολογικούς δεσμούς αίματος, συγγενικούς και «φυσικά αυτό κάνει αυτά τα παιδιά να αντιδρούν όπως αντιδράει οποιοδήποτε πλάσμα που φοβάται, δηλαδή επιτιθέμενο».
Στο ερώτημα, τι συμβαίνει σε άλλες χώρες του εξωτερικού σε περιπτώσεις που παιδιά πρέπει να ζήσουν μακριά από το σπίτι τους και την βιολογική τους οικογένεια, ο κ. Νικολαΐδης, απάντησε λέγοντας ότι σε όλο τον κόσμο αυτό που σήμερα θεωρείται ως βέλτιστος τρόπος για να φιλοξενηθεί ένα παιδί που πρέπει να απομακρυνθεί από τη φυσική του οικογένεια είναι η ανάδοχη τοποθέτηση σε μια οικογένεια.
