Δεν ξέρουμε ειλικρινά, γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου, επέλεξε να διεκδικήσει την ηγεσία ενός κόμματος που στην ουσία με την υπογραφή του το διέλυσε και το εξαφάνισε πολιτικά.
Αυτό νομίζω δεν μπορεί να ερμηνευθεί με πολιτικούς όρους. Περισσότερο είναι θέμα για το οποίο θα μπορούσαν να δώσουν ερμηνεία οι ψυχαναλυτές. Διότι το σύνδρομο του “κληρονόμου” ή του πολιτικού που αναζητεί ρεβάνς για τα όσα έπραξε και οι πολίτες τον τιμώρησαν δεν μπορεί να ερμηνευθεί με βάση την πολιτική.
Καλώς ή κακώς ο κ. Παπανδρέου, αναζήτησε τη δικαίωσή του από τους ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ, με την ελπίδα ότι θα μπορούσε να δικαιωθεί στη συνέχεια και από τον ελληνικό λαό.
Από ότι φάνηκε την πρώτη Κυριακή, αυτή η προσπάθεια παρά τις…ενέσεις που δέχτηκε από ψηφοφόρους που είχαν μετακινηθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν εστέφθη με επιτυχία. Ο πρώην πρωθυπουργός και γιός του ιδρυτή του ΠαΣοΚ, έχασε και μάλιστα με διαφορά.
Αντί να αποσυρθεί επέλεξε να μην ακούσει τις συμβουλές συνεργατών του και να επιμείνει να πάει στο δεύτερο γύρο.
Δικαίωμά του και σεβαστή η επιλογή του, μια και είναι κάτι που προβλέπεται από τις δημοκρατικές διαδικασίες.
Εάν δικαιωθεί και από αυτήν του την επιλογή θα φανεί στο …χειροκρότημα.
Εκείνο που μας έχει καταπλήξει όμως είναι η μετάλλαξη που έχει πάθει ο κ. Παπανδρέου. Διότι όσο και αν διαφωνείς μαζί του, από τα κύρια χαρακτηριστικά του ήταν η ευγένεια και ο πολιτικός του πολιτισμός.
Βλέπουμε τα τελευταία 24ωρα αυτά τα χαρακτηριστικά του να έχουν εξαφανισθεί και έχει εμφανιστεί ένας άλλος Παπανδρέου, που πυροβολεί τον Γιώργο που ξέραμε.
Οι προσωπικές επιθέσεις και οι χαρακτηρισμοί πραγματικά δείχνουν έναν χαρακτήρα στον οποίο δεν μας έίχε συνηθίσει. Και είναι κρίμα για τον κ. Παπανδρέου, μπροστά στο φόβο της ήττας να λειτουργεί με όρους και συμπεριφορές που τραυματίζουν το κόμμα του, και ανοίγουν τάφρους που δύσκολα στη συνέχεια θα κλείσουν.
Εκτός εάν η τελευταία ζαριά του Γιώργου για να πάρει την ηγεσία κρύβει το ή εγώ ή το χάος. Αλλά στη ζωή και στην πολιτική τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Και αυτό έπρεπε να το γνωρίζει…
