Το finupnews.gr αναδημοσιεύει τη συνέντευξη του Γιάννη Χατζήμπεη στο noupou.gr και στη δημοσιογράφο Εμμανουελα Ρουσακη
Ξεκίνησε ως παιδί από την κολύμβηση, αψήφησε όσους του έλεγαν ότι δεν μπορούσε να πετύχει και έγινε ο πρώτος Έλληνας αθλητής με αναπηρία που ολοκλήρωσε τον μαραθώνιο αγώνα Τριάθλου Ironman. Ως motivational speaker σήμερα, ενοχλείται από τις ταμπέλες του «ήρωα» και διδάσκει σε παιδιά και εφήβους τη συμπεριληπτικότητα, την κατανόηση και, τελικά, την αληθινή επικοινωνία.
“Προσαρμόζοντας την προπόνησή μου κατάλληλα, υπήρχαν πολλές φορές που έφευγα από τη Βούλα με το ποδήλατο, πήγαινα στο Σούνιο, γύριζα και ξαναπήγαινα. Κάπως έτσι τον Ιούλιο του 2014 βρέθηκα στη Φρανκφούρτη, να συναγωνίζομαι περίπου 3.000 αθλητές. Νομίζω ότι ήμουν ο μόνος αθλητής με αναπηρία και έγινα ο πρώτος και μοναδικός Έλληνας αθλητής που το κατάφερε”, αναφέρει σε συνέντευξη του στο noupou.gr ο Γιάννης Χατζήμπεης.
Πότε αποφασίσατε να ασχοληθείτε με τον αθλητισμό; Ποια ήταν τα πρώτα βήματα και ποιες δυσκολίες συναντήσατε;
Από μικρός ήμουν δραστήριος και κινούμουν πολύ. Ξεκίνησα να κάνω κολύμβηση κυρίως για «ιατρικούς λόγους», ήταν μια καλή άσκηση για το χέρι μου. Άρχισα στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο στο Ζάππειο, σε ομάδα με παιδιά που δεν είχαν αναπηρία. Κολύμπησα για ενάμιση χρόνο, αλλά εκείνη την εποχή ήταν πολύ δύσκολο να ενταχθείς. Οι προπονητές δεν είχαν τις γνώσεις για να με υποστηρίξουν, και τελικά με απομάκρυναν επειδή δεν ήμουν «ανταγωνιστικός» σε σχέση με τα άλλα παιδιά και δεν υπήρχε η προοπτική να συμμετάσχω σε αγώνες.
Έτσι, άρχισα να παίζω μπάσκετ, όπου ήμουν πολύ καλός. Έμπαινα στην πεντάδα, αλλά δούλευα πάρα πολύ μόνος μου, γιατί καταλάβαινα ότι υστερούσα σε σχέση με τους άλλους. Ήθελα να είμαι ανταγωνιστικός και να συμμετέχω. Εκείνη την εποχή είχα έναν εξαιρετικό γυμναστή, τον Νάσο Ιατρίδη, ο οποίος ήταν και τεχνικός σύμβουλος στην Ολυμπιακή Επιτροπή. Εγώ ήθελα να γίνω προπονητής, αλλά μου εξήγησε ότι, δυστυχώς, πρέπει να είσαι αρτιμελής για να μπεις στη γυμναστική ακαδημία.
Σταμάτησα να παίζω μπάσκετ στο λύκειο λόγω των πανελλαδικών εξετάσεων. Πέρασα οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, και αργότερα ξεκίνησα ξανά την κολύμβηση. Ένας πολύ καλός φίλος, ο Νίκος Πατεράκης, μου γνώρισε τους αγώνες για άτομα με αναπηρία, και έτσι συμμετείχα σε ένα πανελλήνιο πρωτάθλημα. Ειδικεύτηκα στα 100 μέτρα πεταλούδα και διακρίθηκα σε αυτό το αγώνισμα. Το 1998 έφτασα να είμαι 6ος στον κόσμο στους αγώνες που έγιναν στη Νέα Ζηλανδία. Αυτή η επιτυχία με βοήθησε να πάρω μια υποτροφία μετά το πανεπιστήμιο, και έτσι πήγα στην Αυστραλία, όπου έκανα Master στο “Sports Management”.
Το 2012-2013 ξεκίνησα να ασχολούμαι με το τρίαθλο, το οποίο απαιτεί πολλή δουλειά, 750 μέτρα κολύμβηση, 20 χιλιόμετρα ποδηλασία και 5 χιλιόμετρα τρέξιμο. Το ποδήλατο ήταν το σημείο στο οποίο υστερούσα, αλλά κατάφερα να βγω 7ος στην Ευρώπη. Εκείνη την εποχή, επειδή κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα να προκριθώ στους Παραολυμπιακούς του Ρίο, αποφάσισα να δοκιμάσω το Ironman. Για να δω αν μπορούσα να τα καταφέρω, έτρεξα τον Μαραθώνιο της Αθήνας με έξι εβδομάδες προπόνηση και είδα ότι μπορούσα να τον ολοκληρώσω. Το μόνο που έμενε ήταν να καλύψω τα 180 χιλιόμετρα ποδηλασίας.
Προσαρμόζοντας την προπόνησή μου κατάλληλα, υπήρχαν πολλές φορές που έφευγα από τη Βούλα με το ποδήλατο, πήγαινα στο Σούνιο, γύριζα και ξαναπήγαινα. Κάπως έτσι τον Ιούλιο του 2014 βρέθηκα στη Φρανκφούρτη, να συναγωνίζομαι περίπου 3.000 αθλητές. Νομίζω ότι ήμουν ο μόνος αθλητής με αναπηρία και έγινα ο πρώτος και μοναδικός Έλληνας αθλητής που το κατάφερε.
Πότε και πώς «συμφιλιωθήκατε» με την αναπηρία σας; Υπήρξαν δύσκολα στάδια σε αυτό το ταξίδι ή ήταν εξαρχής ομαλό;
Η οικογένειά μου ήταν πολύ υποστηρικτική, και σίγουρα αυτό με βοήθησε, αλλά δεν ήταν πάντα εύκολο. Κάποια στιγμή στο δημοτικό, αναγκάστηκα να αλλάξω σχολείο. Τα παιδιά με κορόιδευαν πολύ, ο δάσκαλος δεν ήταν υποστηρικτικός, και ένιωθα πολύ μόνος. Δεν το μοιραζόμουν με τους γονείς μου, γιατί δεν ήθελα να τους στεναχωρώ, αλλά το κατάλαβαν και το έψαξαν. Ήρθαν στο σχολείο, ρώτησαν και με άλλαξαν. Όταν πήγα σε άλλο σχολείο, τα πράγματα ευτυχώς ήταν πολύ διαφορετικά.
Για να είμαι ειλικρινής, από πολύ νωρίς είχα πει στον εαυτό μου ότι «έτσι είμαι και σ’ όποιον αρέσω». Πολλές φορές στην εφηβεία αναρωτήθηκα γιατί συνέβη σε μένα ή ένιωθα ευάλωτος. Όταν είσαι έφηβος, είσαι έτσι κι αλλιώς ευάλωτος. Όμως, ένα χαρακτηριστικό μου ήταν ότι προσπαθούσα να αντιστρέψω την κατάσταση. Έλεγα στον εαυτό μου ότι αν μια σχέση δεν προχωράει λόγω πέντε δαχτύλων, τότε δεν θα ήταν αληθινή και, επομένως, δε με ενδιαφέρει.
Μετά από πολλές περιπέτειες, στα 18-19 βρέθηκα στη Γαλλία και αγόρασα ένα κοσμητικό χέρι. Ήμουν πολύ μπερδεμένος τότε, αλλά τελικά αποφάσισα να μην το φοράω. Μάλιστα, μερικές φορές σκέφτομαι ότι μπορεί να χρησιμοποίησα το χέρι μου σαν ένα είδος «φίλτρου» για να βρω τους ανθρώπους που πραγματικά ενδιαφέρονται για μένα. Όταν βρισκόμουν σε μια παρέα, το άφηνα επίτηδες εκτεθειμένο πάνω στο τραπέζι ή σε κάποιο άλλο σημείο, και γυρνούσα από την άλλη, ώστε ο κόσμος να έχει χρόνο να το περιεργαστεί και να το συνηθίσει.
Τι κάνουμε λάθος όταν συζητάμε για τους ανθρώπους με αναπηρία; Σας ενοχλεί όταν ακούτε να χρησιμοποιούνται όροι όπως «μαχητής», «ήρωας» και όλα αυτά τα κλισέ;
Με ενοχλούν όλες αυτές οι ταμπέλες, οι χαρακτηρισμοί και οι «μαγικές ιδιότητες» που αποδίδονται σε άτομα με αναπηρία. Ο όρος «άτομα με ειδικές ανάγκες» είναι πλέον αδόκιμος, διότι έτσι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και οι ηλικιωμένοι, οι έγκυες κ.ο.κ. Χαρακτηρισμοί όπως «ήρωες της ζωής» και τα λοιπά… Αυτά δεν υπάρχουν. Είμαστε απλά άτομα με αναπηρία. Το να το πει κάποιος δεν με κάνει να αισθάνομαι μειωμένος. Μάλιστα, γι’ αυτό μου αρέσει τόσο πολύ να μιλάω με τα παιδιά, γιατί μιλούν με αθωότητα και χωρίς φίλτρο.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά, σε μία από τις επισκέψεις μου σε σχολείο, ένα κοριτσάκι με κοίταξε και μου είπε πολύ αυθόρμητα: «Κύριε, το χέρι σας μου μοιάζει με γλυκοπατάτα». Άλλα παιδιά μου έχουν πει ότι μοιάζει με πύραυλο. Αυτό δεν μου δημιουργεί κανένα κόμπλεξ ή αίσθημα κατωτερότητας. Είναι φυσικό οι άνθρωποι — και πόσο μάλλον τα παιδιά — να είναι περίεργοι. Νιώθω άνετα να ικανοποιώ την περιέργειά τους και να προχωράμε παρακάτω.
Ας μιλήσουμε λίγο για την ταινία “Τα Όριά Μας”. Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να τη δημιουργήσετε;
Στην ταινία αποτυπώνονται η προπόνηση, ο κόπος, οι δυσκολίες και, τελικά, η συμμετοχή μου στο Ironman. Είναι μια ταινία που άργησε αρκετά να βγει, καθώς αντιμετωπίσαμε πολλές δυσκολίες, όπως η έλλειψη πόρων. Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο εξαιρετικός Δημήτρης Γατζουζάκης. Η μεγαλύτερη αναγνώριση ήρθε όταν βραβεύτηκε ως μία από τις καλύτερες αθλητικές ταινίες στον κόσμο στο Φεστιβάλ του Μιλάνου. Αυτή η διάκριση μας έδωσε μεγάλο κουράγιο, καθώς πρόκειται για μια ταινία πολύ εκπαιδευτική, και με αφορμή αυτό, μας παρότρυναν να τη δείξουμε σε σχολεία.
Έτσι, ξεκίνησαν οι επισκέψεις σε σχολεία όλων των βαθμίδων. Σε κάθε προβολή παρευρίσκομαι και εγώ, και μετά την ταινία κάνουμε μια συζήτηση με τα παιδιά. Μαθαίνουμε για την αξία της συμπεριληπτικότητας, τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και τα οφέλη του αθλητισμού. Μέχρι σήμερα, την ταινία έχουν παρακολουθήσει περισσότεροι από 30.000 μαθητές και εκπαιδευτικοί σε όλη την Ελλάδα. Κάνουμε προβολές και στην επαρχία, και μάλιστα υπάρχει μεγάλη ζήτηση, αλλά λόγω της απόστασης είναι κάπως δύσκολο. Γι’ αυτό δημιουργήσαμε ένα site (chatzimpeis.com), όπου υπάρχει διαθέσιμο πολύ υλικό και μπορεί να γίνει πιο άμεση επικοινωνία. Συνεργαζόμαστε επίσης με κάποιες κινηματογραφικές αίθουσες, όπως τα Village στο Μαρούσι και στου Ρέντη, το σινεμά Ατλαντίς, τον Δαναό και τα Option Cinemas.
Στις συζητήσεις που κάνετε μετά από την προβολή της ταινίας, πώς παρουσιάζετε στα παιδιά το μήνυμα της συμπεριληπτικότητας; Πώς εξελίσσεται μια τυπική παρουσίαση-συζήτηση;
Μου αρέσει πάρα πολύ που τα παιδιά ρωτούν τα πάντα χωρίς φίλτρα. Έχουν μια αγνότητα στις ερωτήσεις τους, και εγώ τα ενθαρρύνω να ρωτούν ό,τι θέλουν. Με ρωτούν πολλές φορές λειτουργικά πράγματα, όπως πώς κάνω ποδήλατο, και τους εξηγώ ότι έχω κάνει κάποιες προσαρμογές. Τους δείχνω πώς δένω τα κορδόνια μου, φέρνω μια μπάλα και παίζω μαζί τους βόλεϊ ή μπάσκετ, ή τους δείχνω πώς ντρίμπλαρα και σούταρα. Έτσι, το μήνυμα γίνεται βιωματικό.
Η συζήτηση όμως αλλάζει ανάλογα με την ηλικία. Συζητάμε διαφορετικά πράγματα με παιδιά του Δημοτικού σε σχέση με τα παιδιά του Γυμνασίου ή του Λυκείου. Τα κεντρικά θέματα είναι πάντα η αξία της συμπερίληψης, του σεβασμού και τα οφέλη που μπορεί να προσφέρει ο αθλητισμός. Ωστόσο, με τα μεγαλύτερα παιδιά μιλάω και για τις προσωπικές μου εμπειρίες, όπως οι σχέσεις και οι απορρίψεις που έχω βιώσει, πώς με επηρέασαν και πώς κατάφερα να τις ξεπεράσω.
Ποιες είναι γενικά οι εντυπώσεις σας από τις αλληλεπιδράσεις σας με τα παιδιά, και πώς πιστεύετε ότι επηρεάζει την αντίληψή τους για την αναπηρία αλλά και για τον ίδιο τους τον εαυτό;
Νομίζω ότι τους ενδυναμώνει πάρα πολύ, ειδικά όταν τα παιδιά, που πολλές φορές λένε «κουράστηκα» ή «δεν θέλω», βλέπουν τι μπορεί να καταφέρει ένας άνθρωπος με αναπηρία. Αυτό τους δίνει κουράγιο και αυτοπεποίθηση. Είναι μεγάλη βοήθεια όχι μόνο για τα παιδιά με αναπηρία που έχω συναντήσει, αλλά και για παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες. Το μήνυμα που περνάει είναι ότι, αν έχεις επιμονή και δουλέψεις σκληρά, μπορείς να προχωρήσεις και να πετύχεις πράγματα. Ίσως να μην τα κάνεις το ίδιο καλά με άλλους, αλλά μπορείς να φτάσεις σε ένα υψηλό επίπεδο.
Τη βαθιά επιρροή που έχουν όλα αυτά τα «βιωματικά μαθήματα» στα παιδιά μού την μεταφέρουν και οι εκπαιδευτικοί. Έχει τύχει να με πάρουν τηλέφωνο αρκετές μέρες μετά την προβολή για να μου πουν ότι τα παιδιά ακόμα συζητούν μεταξύ τους για αυτήν την εμπειρία ή ότι έχουν αλλάξει οι σχέσεις τους, ειδικά στον τρόπο που αντιμετωπίζουν συμμαθητές με δυσκολίες ή με αναπηρία.
Μια φορά πήγα για προβολή και συζήτηση σε ένα Επαγγελματικό Λύκειο και μου είπαν «εμείς είμαστε ΕΠΑΛ, δεν πρόκειται να κάνουμε και πολλά», κάτι που με ξάφνιασε. Είδα νέους που ένιωθαν παιδιά ενός «κατώτερου Θεού» και αυτό με έκανε να θέλω ακόμα περισσότερο να τους δείξω ότι τίποτα τέτοιο δεν ισχύει. Για μένα, είναι πολύ σημαντικό να μην παρατάς κανέναν. Και να σου πω κάτι, δεν έχεις την πολυτέλεια να το κάνεις, γιατί τα παιδιά είναι λίγα πλέον. Αν δεν προσέξουμε τους νέους, τότε τι κάνουμε;
Ποιο είναι τελικά το μεγαλύτερο μάθημα που πήρατε εσείς από τα παιδιά κατά τη διάρκεια των διαλέξεών σας στα σχολεία;
Κάθε μέρα μαθαίνω πολλά από τα παιδιά. Για μένα, είναι μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης, παρακίνησης και μάθησης. Μαθαίνω καλύτερα τόσο τον εαυτό μου όσο και τους άλλους. Πολλές φορές λειτουργούν σαν ένας αυθεντικός καθρέφτης. Όσο κουρασμένος κι αν είμαι, μου φτιάχνουν τη μέρα, και μετά από τις προβολές και τις συζητήσεις αισθάνομαι πιο γεμάτος. Νιώθω ότι δίνω στα παιδιά ιδέες και ίσως ένα όραμα για το αύριο. Πολλά παιδιά σήμερα είναι απογοητευμένα, αλλά με βλέπουν και λένε: «Ορίστε κάποιος που ξεκίνησε τη ζωή του με γκολ από τα αποδυτήρια και έκανε τόσα πράγματα. Μπορούμε κι εμείς να κάνουμε ακόμα περισσότερα».
Πόσο εύκολο είναι για ένα άτομο με αναπηρία, και ειδικά για ένα παιδί, να στραφεί στον αθλητισμό και να ασχοληθεί σοβαρά με αυτόν;
Είναι σίγουρα πολύ πιο εύκολο σήμερα απ’ ό,τι ήταν όταν ήμασταν εμείς παιδιά. Τότε δεν υπήρχε κανένα πλαίσιο. Τώρα υπάρχουν προπονητές, γνώση και ίντερνετ. Οι γονείς μπορούν να δουν βίντεο με παραθλητές, κάτι που δίνει μεγάλο κουράγιο στις οικογένειες, το ότι μπορούν να δουν ότι η ζωή ενός παιδιού δεν έχει τελειώσει. Πιστεύω ότι κάθε παιδί, ανεξαρτήτως αναπηρίας, πρέπει να ασχοληθεί με τον αθλητισμό για την υγεία του αλλά και για την κοινωνικοποίηση. Από εκεί και πέρα, το κάθε παιδί συνεχίζει όπως επιθυμεί, είτε ως απλός αθλούμενος είτε ως αθλητής.
Σε πολλές περιπτώσεις, οι άνθρωποι με αναπηρία βρίσκουν διέξοδο στον αθλητισμό, αν και αυτό εξαρτάται από το τι τους ταιριάζει. Ο αθλητισμός προσφέρει μια ευκαιρία για κοινωνικοποίηση, για να βγουν από το σπίτι και να συναντήσουν άλλα παιδιά με παρόμοιες αναπηρίες, να παίξουν και να κάνουν αντίστοιχα πράγματα. Δεν είναι απαραίτητο ένα παιδί με αναπηρία να στραφεί στον αθλητισμό, αλλά σίγουρα πρέπει σε κάποιο βαθμό να αθληθεί για να ενισχύσει το σώμα του και να αντεπεξέλθει στην καθημερινότητα. Από εκεί και πέρα, μπορεί να ακολουθήσει ό,τι επιθυμεί. Εγώ έγινα αθλητής γιατί μου άρεσε ο αθλητισμός και η κίνηση. Ακόμα κι αν δεν είχα αναπηρία, θα είχα γίνει αθλητής. Έκανα πάντα τα αθλήματα που μου άρεσαν, ακόμα και αν δεν ήταν εύκολα, όπως βόλεϊ, μπάσκετ και πινγκ πονγκ, τα οποία απαιτούν χέρια, αλλά προσαρμόζονται.
Όσον αφορά πάντως τις υποδομές και τη στήριξη, δυστυχώς δεν είναι επαρκείς. Σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά για άτομα με πιο σοβαρές αναπηρίες, δεν υπάρχει προσβασιμότητα σε χώρους άθλησης. Για αυτά τα άτομα ένας προσβάσιμος αθλητικός χώρος μπορεί να αποτελεί τη μοναδική τους διέξοδο για συμμετοχή, κοινωνικοποίηση και χαρά, γιατί ο αθλητισμός είναι χαρά.
Πώς είναι η ζωή στα νότια για ένα άτομο με κινητικά προβλήματα, και κυρίως για έναν αθλητή; Τελικά, η Ελλάδα είναι «πίσω» όσον αφορά τη ζωή με αναπηρία;
Αποσπασματικά γίνονται πράγματα από τους δήμους. Για παράδειγμα, εδώ στον Όμιλο της Βουλιαγμένης, που διαθέτει καταπληκτικές εγκαταστάσεις, το γήπεδο δεν είναι προσβάσιμο. Επίσης, σε πολλές περιοχές δεν υπάρχει πισίνα, και εδώ και 15 χρόνια ακούω ότι θα γίνει κάτι, αλλά δεν έχει γίνει ακόμα. Οι μόνες πισίνες που υπάρχουν είναι στη Βάρη και στη Βουλιαγμένη, αλλά ας πούμε στη Βουλιαγμένη δεν είναι εφικτό να προπονηθεί ο καθένας. Όσο για τις παραλίες, παρόλο που κάποιες έχουν μηχανήματα που εξασφαλίζουν την προσβασιμότητα, στη Βουλιαγμένη, που είναι μια τεράστια ακτή, δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο, και αυτό είναι απαράδεκτο.
Γενικά, είμαστε πολύ πίσω. Η πρώτη μου εμπειρία σε αγώνα ήταν στη Γαλλία, όπου δεν μπορούσα να πιστέψω ότι έβλεπα τόσες εκατοντάδες ανθρώπους σε αμαξίδια συγκεντρωμένους. Εδώ, το ένα πεζοδρόμιο μπορεί να είναι προσβάσιμο, ενώ το απέναντι όχι. Κι αν καταφέρεις να κινηθείς λίγο με το αμαξίδιο, μετά από λίγο πρέπει να σταματήσεις γιατί δεν ξέρεις από πού να περάσεις. Ή πώς να κατέβεις στο δρόμο όταν τα πεζοδρόμια είναι τόσο ψηλά και σπασμένα; Επίσης, οφείλω να πω ότι δεν υπάρχουν υποδομές ούτε στην εστίαση. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί σε καταστήματα με ισόγειο δεν μπορούν να φτιάξουν μια τουαλέτα για ΑμεΑ.
Τι πιστεύετε ότι πρέπει να γίνει για την ενίσχυση της συμπεριληπτικότητας στα σχολεία;
Καταρχάς, πιστεύω ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν περισσότερο χρόνο για παιχνίδι. Το ωράριο των σχολείων περιλαμβάνει ελάχιστη γυμναστική και λίγα διαλείμματα. Έχει σχεδόν εξαφανιστεί από το πρόγραμμά τους ο ανθρωποκεντρικός χαρακτήρας και έχει δοθεί πολλή έμφαση στην τεχνολογία. Ναι, όλα αυτά είναι σημαντικά, αλλά αν χάσουμε την επαφή με τον άνθρωπο και τη δυνατότητα να επικοινωνούμε μεταξύ μας, τι απομένει; Ήδη βλέπουμε ότι όταν βγαίνουμε έξω, τα παιδιά δεν μιλούν καν, είναι συνεχώς με το κινητό στο χέρι.
Αυτό που προτείνω είναι μεγαλύτερα διαλείμματα, ώστε τα παιδιά να έχουν τον χρόνο να παίξουν και να συνδεθούν ουσιαστικά, γιατί με το παιχνίδι μαθαίνεις πολλά και κατανοείς καλύτερα τους ανθρώπους γύρω σου. Επίσης, θα ενσωμάτωνα πιο ανθρωποκεντρικά στοιχεία στο σχολικό πρόγραμμα, προωθώντας τη βιωματική και βαθιά μάθηση και αποφεύγοντας τη στείρα αποστήθιση. Για παράδειγμα, ο γιος μου, που είναι τώρα 11 ετών, πηγαίνει στο ολοήμερο σχολείο. Το ολοήμερο είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα, γιατί πέρα από τη μελέτη, τα παιδιά παίζουν και διευρύνουν τον κοινωνικό τους κύκλο με παιδιά που διαφορετικά δεν θα γνώριζαν, αν έμεναν μόνο στην τάξη τους. Περισσότερος χρόνος για παιχνίδι και φυσική σύνδεση μεταξύ των παιδιών είναι, κατά τη γνώμη μου, κάτι που λείπει σήμερα.
Θεωρείτε ότι η αντιμετώπιση των ανθρώπων προς τα άτομα με αναπηρία έχει βελτιωθεί σε σχέση με παλαιότερα; Ποιο θεωρείτε ότι είναι ένα εγγενές λάθος της κοινωνίας μας ως προς τη συμπερίληψη των ΑμεΑ και τι μπορούμε να κάνουμε για να εξασφαλίσουμε ένα καλύτερο μέλλον;
Νομίζω ότι η αντίληψη των ανθρώπων απέναντι στα άτομα με αναπηρία βελτιώνεται συνεχώς. Οι άνθρωποι έχουν πλέον περισσότερες παραστάσεις και κατανόηση. Στο παρελθόν, συχνά έκρυβαν τα παιδιά τους και δεν ήξεραν πώς να τα αντιμετωπίσουν λόγω της αναπηρίας τους. Σήμερα, ωστόσο, το πιο σημαντικό είναι ο σεβασμός γενικότερα, και αυτό αρχίζει από την αγωγή στο σπίτι, καθώς το σχολείο αποτελεί μόνο ένα κομμάτι της διαδικασίας.
Στο παρελθόν, αλλά και σήμερα, πολλοί επιλέγουν να κλείνονται σε έναν μικρόκοσμο και να ασχολούνται μόνο με τα δικά τους παιδιά και τους λίγους φίλους τους, διασφαλίζοντας ότι αυτά τα παιδιά είναι καλά. Ωστόσο, αυτό δεν είναι απόλυτα σωστό. Ακόμα και αν σκεφτείς τα παιδιά σου, αύριο-μεθαύριο θα βγουν στην κοινωνία και θα συναντήσουν παιδιά που δεν έχουν λάβει την ίδια φροντίδα, που δεν έχουν μεγαλώσει με αξίες σεβασμού και ευγένειας. Είναι σημαντικό να φροντίσουμε όλα τα παιδιά, κανένα να μη μείνει πίσω.
Έχω γνωρίσει μέσα από την πορεία μου εκπαιδευτικούς που είναι πραγματικά φωτισμένοι άνθρωποι και κάνουν ουσιαστικό έργο παρά τις πολλές δυσκολίες. Έβλεπα τα παιδιά στις τάξεις τους να μιλούν με σεβασμό, και αυτό οφείλεται τόσο στις αρχές που παίρνουν από το σπίτι τους όσο και στους εκπαιδευτικούς τους. Όλο αυτό είναι αποτέλεσμα ενός συνδυασμού, μιας συνολικής φροντίδας. Αυτός ο σεβασμός, η βαθιά και σφαιρική διαπαιδαγώγιση είναι που μπορεί να κάνει τη διαφορά στην κοινωνία.
*Ο Γιάννης Χατζήμπεης συνεχίζει την προσπάθειά του να διδάξει στα παιδιά την συμπεριληπτικότητα, τον σεβασμό και την επιμονή μέσα από ομιλίες, συζητήσεις και προβολές της ταινίας «Τα Όριά Μας». Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να επισκεφτείτε την ιστοσελίδα chatzimpeis.com ή να στείλετε ηλεκτρονικό μήνυμα στο ichatzibeis@yahoo.com
