Αυτοί που έχουν την τύχη να έχουν περάσει από το χωριό που αποκαλείται Βιγιαρεάλ (η Βίλα Ρεάλ στα τοπικά βαλενσιάνικα), βιώνουν σπάνια εμπειρία. Η επαγγελματική αποστολή με έστειλε στο συγκεκριμένο μέρος Απρίλιο του 2006, προκειμένου να περιγράψω για τη δημόσια τηλεόραση, δύο αγώνες της ποδοσφαιρικής ομάδας της περιοχής στο Champions League. Τον προημιτελικό και τον ημιτελικό. Τέτοια εμπειρία δεν την αλλάζεις ούτε με δέκα τελικούς…
Δεν ήταν απλά ποδοσφαιρικές βραδιές. Επρόκειτο για γιορτή όλων, την οποία δεν είχαν ζήσει ξανά οι κάτοικοι και επιθυμούσαν να την υποστηρίξουν όσο καλύτερα γινόταν. Ήταν καταπληκτικό σενάριο, που θύμιζε ταινία! Την ομάδα συνόδευε στο γήπεδο η φιλαρμονική της περιοχής, σε μία σκηνή η οποία θύμιζε Πάσχα στην Κέρκυρα! Όταν το πούλμαν έφτασε στο γήπεδο, που τότε αποκαλείτο “Μαδριγάλ”, περίμεναν τους παίκτες οικογένειες, πιασμένες χέρι χέρι για να χειροκροτήσουν τους παίκτες.
Οι γιαγιάδες, μαζί με τα εγγόνια, φώναζαν για την ομάδα, ενώ μετά το τέλος των αγώνων οι ίδιοι οι άνθρωποι συζητούσαν στις εξόδους πώς πήγε το ματς και τι έπρεπε να είχε κάνει ο προπονητής. Αφήνοντας πίσω τους το γήπεδο έδιναν ραντεβού σε κάποιο σπίτι, για να συνεχίσουν την ποδοσφαιρική κουβέντα. Επρόκειτο για μία ιστορία που μόνο ως κινηματογραφική αλληγορία μπορούσε να εκτιμηθεί!
Όλο αυτό, πλάκα πλάκα λίγο έλειψε να φτάσει την ομάδα έως και τον τελικό της διοργάνωσης! Η πρόκριση ωστόσο δεν κατακτήθηκε στον ημιτελικό, εξαιτίας ενός χαμένου πέναλτι του σούπερ σταρ της ομάδας Ρικέλμε, στο 89΄! Δεν θα ξεχάσω την πίεση στα μάτια του όταν μετρούσε τα βήματα για να εκτελέσει. Κουβαλούσε την επιθυμία μίας ολόκληρης πόλης. Το έχασε…
Το όνειρο πάντως δεν ολοκληρώθηκε εκεί. Καθώς ο ιδιοκτήτης της Φερνάντο Ρόϊγ (για τον οποίο ο ταξιτζής από τη Βαλένθια μου έλεγε τότε με κακία ότι κανείς δεν ξέρει τι δουλειά κάνει, ούτε η εφορία…) λειτουργεί λες και έχει ιερή αποστολή να ευεργετήσει ποδοσφαιρικά μία πόλη, την οποία δεν θα ήξερε κανείς εάν δεν είχε ομάδα ποδοσφαίρου. Μία πόλη, οι μισοί κάτοικοι της οποίας χωράνε στις εξέδρες του γηπέδου! Η ονομασία του οποίου έχει πλέον αλλάξει και λέγεται “Κεράμικα” λόγω του ότι εκεί άπαντες εργάζονται για την παραγωγή στην κεραμική.
Από το 2006 και μετά, έχουν ακολουθήσει άλλες 13 παρουσίες στην Ευρώπη, με την περσινή κατάκτηση του Europa League να είναι το κερασάκι στην τούρτα! Για μία ομάδα η οποία δεν έχει εγχώριο τίτλο στην Ισπανία. Για τη Βιγιαρεάλ ωστόσο εκείνο που μοιάζει να έχει πιο μεγάλη σημασία είναι το ταξίδι. Ακόμη περισσότερο και από τον προορισμό των τίτλων…
Για να φτάσει έως εκεί πάντως, ακολούθησε ένα απολύτως επιτυχημένο πλάνο. Με δώδεκα γήπεδα για τις ακαδημίες του club, τα οποία αντιστοιχούν σε ένα γήπεδο ανά 3.000 κατοίκους! Αυτός ο μέσος όρος δεν υπάρχει πουθενά αλλού στην Ισπανία. Το 10% του προϋπολογισμού της ομάδας πηγαίνει κάθε χρόνο στα τμήματα υποδομής.
Αυτοί είναι οι λόγοι που η Λίβερπουλ έχει την Τετάρτη δύσκολη αποστολή, στον ημιτελικό του Champions League (Mega, 22.00). Απέναντι σε μία ομάδα, το κόστος των καλύτερων παικτών της οποίας είναι μικρότερο από μία μόνο μεταγραφή μεγάλης ομάδας! Εάν μετράω σωστά, τουλάχιστον 10 παίκτες τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη, κόστισαν παραπάνω από τη συνολική αξία της ενδεκάδας της Βιγιαρεάλ που απέκλεισε στον προηγούμενο γύρο τη Μπάγερν…
