Ένα από τα σημαντικότερα “όπλα” των ομάδων που πρωταγωνιστούν, σε κάθε διοργάνωση του ποδοσφαίρου, είναι τα “αποδυτήρια”. Οι άνθρωποι της μπάλας συνηθίζουν να υπογραμμίζουν τη σημασία τους, σε ό,τι έχει να κάνει με την ισορροπία του συνόλου, σε όλα τα επίπεδα. Από το πρωϊνό στο ξενοδοχείο μέχρι τον αγώνα στο γήπεδο.
Τα “αποδυτήρια” της Αργεντινής, σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, δεν είναι στα καλά τους. Διότι δεν είναι εύκολο για τα μέλη μίας ομάδας να λειτουργούν διαρκώς υπό τη σκιά ενός. Πολύ περισσότερο, σε μία χρονική στιγμή όπου ολόκληρος ο κόσμος νιώθει πως η ανάγκη είναι επιτακτική προκειμένου να σηκώσει το τρόπαιο του Μουντιάλ ο Μέσι, καθώς η ηλικία δεν του αφήνει περιθώριο για νέα προσπάθεια σε τέσσερα χρόνια.
Το ποδόσφαιρο ωστόσο είναι ομαδικό σπορ, φαντάζομαι πως όλοι εκείνοι που υποστηρίζουν με ένταση το σενάριο Μέσι θυμούνται. Δεν κερδίζεται από έναν, πολύ περισσότερο όταν αυτός είναι ήδη πρωταγωνιστής. Τι εννοώ.
Στο Μεξικό ο Μαραντόνα βγήκε από το πουθενά και… άρπαξε μία ολόκληρη διοργάνωση μόνος του. Ξεκίνησε από την αφάνεια και εμφανίστηκε στην κορυφή, που φρόντισε ο ίδιος να κατακτηθεί. Τότε επίσης, το 1986, η ποδοσφαιρική φιλοσοφία απείχε έτη φωτός από τη σύγχρονη. Τα περιθώρια για ατομικές ενέργειες ασφαλώς και ήταν θεαματικά μεγαλύτερα.
Ο “γνωστός” σούπερ σταρ Μαραντόνα τέσσερα χρόνια μετά, στα γήπεδα της Ιταλίας, για να φτάσει στον τελικό χρειάστηκε να αποκλείσει στα πέναλτι την Ιταλία και στον τελευταίο αγώνα η ομάδα του ηττήθηκε από τη Γερμανία, με αμφισβητούμενο πέναλτι, πάντως ηττήθηκε, σ’ έναν αγώνα όπου ακούμπησε τη μπάλα ελάχιστα. Τον ήξεραν, τον περίμεναν, τον αντιμετώπισαν. Περισσότερο έχει μείνει το κλάμα του στην τελετή απονομής των μεταλλίων, παρά οι ενέργειές του στο Ολυμπιακό στάδιο της Ρώμης.
Ο Μέσι μπορεί για όλους να είναι ο διάδοχος του Μαραντόνα, όμως τα ίδια πράγματα δεν μπορεί να τα κάνει. Διότι, εκτός των άλλων, δεν απολαμβάνει της ίδιας αποδοχής από τα μέλη της Εθνικής Αργεντινής.
Τα “αποδυτήρια” δεν είναι δικά του και οι συμπαίκτες του δεν ονειρεύονται να σηκώσει το τρόπαιο πριν φτάσει το τέλος του καριέρας του. Οι επαγγελματίες του σήμερα έχουν διαφορετική νοοτροπία. Ακόμη όμως και στην εποχή του άκρατου επαγγελματισμού, οι γ Γάλλοι το 2018 αποθέωναν τον λιγότερο προβεβλημένο συμπαίκτη τους Παβάρ λες και ήταν σταρ επιπέδου Ζιντάν! Για να μην κουράσουμε ξανά με τις χιλιοειπωμένες ιστορίες της Ελλάδας το 2004.
Ο εκνευρισμός στο σημερινό (22/11) αγώνα κόντρα στη Σαουδική Αραβία ήταν εμφανής σε ορισμένες στιγμές, όπως σε εκείνη όπου δεν βγήκε καλή συνεργασία μεταξύ Μέσι-Λαουτάρο Μαρτίνες, με αποτέλεσμα να τα βάλει ο Λίο με τον επιθετικό της Ίντερ.
Ο Μέσι μπορεί να έγινε λοιπόν ο πέμπτος παίκτης στην ιστορία του αθλήματος που κατάφερε να βρει δίχτυα σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα (2006, 2014, 2018, 2022), με το γκολ κόντρα στους Σαουδάραβες, όμως αυτό ποσώς τον ενδιαφέρει τώρα. Το Μουντιάλ θέλει να προσθέσει στη βιτρίνα του σπιτιού του.
Το σφύριγμα της λήξης του αγώνα Αργεντινή-Σαουδική Αραβία με τη νίκη 2-1 των Αράβων, σηματοδότησε την πρώτη μεγάλη έκπληξη του Μουντιάλ και ίσως μία από τις μεγαλύτερες συνολικά στη διοργάνωση.
Η ήττα της “Αλμπισελέστε” από το πρώτο της κιόλας παιχνίδι, από ομάδα χαμηλότερης δυναμικότητας έφερε απογοήτευση, η οποία αποτυπώθηκε στα πρόσωπα των μελών της.
Η Αργεντινή καλείται να σταθεί στα πόδια της στα επόμενα παιχνίδια με το Μεξικό το Σάββατο και την Πολωνία την Τετάρτη. Θα πρέπει να βγει μπροστά ο κόουτς Σκαλόνι, το ειδικό βάρος του οποίου είναι όμως επίσης μικρότερο από εκείνο του Μέσι. Αλλιώς, θα πρέπει να ασχοληθεί ο ίδιος ο Μέσι με την ψυχολογική υποστήριξη των συμπαικτών του. Ούτε στα παραμύθια…
