Ανακαλώ στη μνήμη τα πατροπαράδοτα κλισέ, πριν κάθε σημαντικό ποδοσφαιρικό αγώνα: “Μπάλα είναι, μπορούν να συμβούν τα πάντα!”. Όπως το άλλο: “Ένα απίθανο γκολ από το… πουθενά ανατρέπει κάθε αγωνιστικό πλάνο”. Και φυσικά το κλασικότερο: “Σε ένα τελικό και οι δύο φιναλίστ έχουν δικαίωμα στο όνειρο”.
Κλασικά ναι, μη σας πω και εικονογραφημένα, χιλιοειπωμένα σίγουρα, σε κάθε περίπτωση ωστόσο είναι πλέον αφόρητα! Πιο αφόρητα δηλαδή…πεθαίνεις! Οκ, η μπάλα μπορεί να είναι απρόβλεπτη, όμως εάν αυτό το χαρακτηριστικό δεν ήταν – έτσι κι αλλιώς – κυρίαρχο συστατικό της, τότε θα μιλούσαμε για άλλο σπορ.
Επειδή όμως γι’ αυτή μιλάμε και για το ποδόσφαιρο πιο συγκεκριμένα (διότι με μπάλες παίζουν και άλλοι…), όταν έρχεται η ώρα να αναλύσουμε έναν αγώνα, είναι χρήσιμο να το κάνουμε χωρίς τις βαρετές εξηγήσεις, για τη στατιστική πιθανότητα των απρόβλεπτων γεγονότων στη διάρκεια του ματς.
Το 2022 περισσότερο, όπου τα πάντα αναλύονται τακτικά, δεν έχουν κανένα νόημα οι γενικότητες.
Ο τελικός σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο λοιπόν, έχει και φαβορί, έχει και αουτσάϊντερ! Που σημαίνει πως δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε να παραδεχθούμε ότι δεν υφίσταται κανένα : 50%-50%! Τελεία, παράγραφος.
Η αναμενόμενη, εξ αρχής, εικόνα της Γαλλίας επιβάλλει κυριαρχικά την ποιότητά της σε κάθε παιχνίδι, σε όποιο πλάνο επιλέγει. Την ίδια ώρα, η διψασμένη για τον τίτλο Αργεντινή, λόγω – και – της αδημονίας του Μέσι, εμφανίζει φωναχτές αδυναμίες, σε κάθε αναμέτρηση.
Σε αυτό το “νέο επεισόδιο τελικού”, έχουμε ένα ακόμη αναμενόμενο και κουραστικό μότο: Μέσι εναντίον Εμπαπέ! Αλήθεια; Οι άλλοι δέκα της κάθε ομάδας θα μείνουν στον πάγκο δηλαδή; Ας σοβαρευτούμε – και σε αυτό το κείμενο, αλλά και ποδοσφαιρικά…
Εάν με ρωτάτε, οι Γάλλοι είναι πιο σνομπ από τους Αργεντίνους (όχι επειδή είναι Γάλλοι, αυτό τους συνοδεύει έτσι κι αλλιώς…), αλλά γιατί έχουν περισσότερους πρωταγωνιστές πλήρεις παραστάσεων, σε όποια ηλικία κι αν βρίσκονται. Που, αν και νεαροί, έχουν προλάβει να βιώσουν τη σκληρότητα στο τοπ επίπεδο, δηλαδή το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Αυτή η παράμετρος προσθέτει βέβαια, δίπλα στην ποιότητα της φιναλίστ Γαλλίας και, κάποιο αρνητικό ποσοστό. Μικρό, πάντως προσθέτει.
Ο Βαράν, λεγόταν κάποτε ότι θα ήταν, ο νέος Μπεκενμπάουερ! Κατέληξε από τη Ρεάλ Μαδρίτης στη Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ, στην οποία δεν είναι καν σταθερά βασικός…
Ο Γιορίς, από την άλλη, έμαθε να ζει ακούγοντας πως είναι ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες στον κόσμο, όμως υψηλότερο σκαλί από την Τότεναμ δεν ανέβηκε ποτέ. Ok, this is Premier League, αλλά στην Τότεναμ…
Οι δύο τους… τρώνε κάθε μέρα ό,τι τους προκύπτει από την ανάγκη να φανούν περισσότερο, βιώνουν πάντως αυτή τη διαδικασία στο πιο τοπ σκαλοπάτι του κόσμου. Άρα ο…σνομπισμός έχει πάει περίπατο, για καλό των ομάδων τους.
Την ίδια ώρα, ο Τσουαμενί σε τόσο μικρή ηλικία, έχει μονιμοποιηθεί στην ενδεκάδα της Ρεάλ, όπως και της Εθνικής Γαλλίας και επιβεβαιώνει σε κάθε αγώνα πόσο απαραίτητος είναι. Μόλις στα 22 έχει τη χρησιμότητα που αντιστοιχεί σε πολύ πιο έμπειρο χαφ.
Ο συνδυασμός Ζιρού- Εμπαπέ είναι ο πλέον καθοριστικός στο Παγκόσμιο Κύπελλο για την Εθνική τους ομάδα. Η απίθανη ποιότητα του σταρ της Παρί σε κάθε κίνηση, στοιχείο που του επιτρέπει να επιλέγει την ώρα του αγώνα ό,τι μπορεί να κατεβάσει το μυαλό του και από την άλλη η αποτελεσματικότητα του… Άγγλου φορ, συνοδευτικά με την εμπειρία του, προκαλούν ένα “θανατηφόρο” μείγμα για κάθε άμυνα.
Ακόμη και όταν αυτές (οι αντίπαλες άμυνες) περιμένουν τις κινήσεις τους, βγαίνει από το πουθενά ένας Κόλο Μουανί, όπως στον ημιτελικό και σκοράρει. Πιάνει μία φωτοβολίδα ο Τσουαμενί εκτός περιοχής, όπως στον προημιτελικό και σκοράρει.
Πάμε στην Αργεντινή.
Ο Μέσι, προφανώς, είναι το κεντρικό πρόσωπο. Εκτός της δικής του ανάγκης ωστόσο, να σηκώσει το συγκεκριμένο κύπελλο πριν σταματήσει να τρέχει στα γήπεδα, υπάρχει και η ουσιαστική προσφορά του στο παιχνίδι της Αργεντινής.
Πιο ώριμος από ποτέ, επιλέγει κάθε στιγμή την ιδανική κίνηση που ευεργετεί την ομάδα. Όχι μόνο ατομικά αλλά και συνδυαστικά. Αναδεικνύει με αυτόν τον τρόπο ποδοσφαιριστές που στις ομάδες τους δεν είναι πρώτα βιολιά, όπως ο Άλβαρες στη Μάντσεστερ Σίτι και ο Έντσο Φερνάντες στη Μπενφίκα.
Για να φτάσει η Αργεντινή σε αυτό τον τελικό, ο προπονητής Σκαλόνι χρειάστηκε να βάλει “φρένο” στον κατήφορο που είχε ξεκινήσει, μετά την πρεμιέρα. Οι αλλαγές στα πρόσωπα που χρησιμοποίησε κόντρα στη Σαουδική Αραβία και στο πρώτο ημίχρονο κόντρα στο Μεξικό, έδειχναν απαραίτητες. Κάπου εκεί, μαζί με τον Έντσο Φερνάντες, o Χουλιάν Άλβαρες έκανε ντεμπούτο κι έκτοτε δεν το κουνάει από την ενδεκάδα.
Για τον Μαραντόνα το 1986 υπήρχε ο Μπουρουσάγα. Για τον Μέσι, ο 22χρονος Άλβαρες, τα γκολ του οποίου ανανεώνουν τη γραμμή κρούσης της Αργεντινής.
Μπροστά στον ενθουσιασμό και τη δίψα της Αργεντινής υπάρχει ένα δεμένο σύνολο, με συγκεκριμένες καλύψεις χώρων και τον καλύτερο παίκτη του τουρνουά που, ως προσωπική άποψη, είναι ο Αντουάν Γκριεζμάν. Καλύπτει όταν χρειάζεται κενά ακόμη και στην άμυνα.
Δεν ξέρω το βαθμό που θα καθορίσουν με την απόδοσή τους το τελικό αποτέλεσμα ο Εμπαπέ και ο Μέσι.
Σε αυτή την τελική αναμέτρηση του Παγκόσμιου Κυπέλλου, η οποία είτε θα χαρίσει στην Αργεντινή τον τρίτο τίτλο μετά το 1978 και το 1986, είτε θα στέψει πρωταθλήτρια κόσμου τη Γαλλία, επίσης για τρίτη φορά, μετά το 1998 και το 2018, κυρίαρχο ρόλο θα έχουν και οι άμυνες.
Από τη στιγμή που ο Σκαλόνι ακολουθεί το 4-4-2, έχουν μεγάλη σημασία τα ντουμπλαρίσματα στην άμυνα από τους ακραίους εξτρέμ, όπως και ο συνδυασμός προσπαθειών με τους υπεύθυνους των χαφ. Η απόδοση των Ντε Πολ, Μακ Άλιστερ και Έντσο Φερνάντες κρίνει την ασφάλεια του παιχνιδιού της «αλμπισελέστε». Με αυτή ως βάση, ο Μέσι «καθαρίζει τη δουλειά»…
Για τη Γαλλία κρίσιμο στοιχείο είναι εάν θα είναι διαθέσιμος ο Ουπαμεκανό. Διότι η συνεργασία Κονατέ- Βαράν είναι υποδεέστερη της βασικής, Ουπαμεκανό- Βαράν. Η ανασταλτική απόδοση της Γαλλίας εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από τον Ουπαμεκανό, που παρουσιάζεται όσο σκληρός χρειάζεται, όπως και ο Ραμπιό στα χαφ.
Με τη Γιουβέντους να δέχεται μεγαλύτερη πίεση στα παιχνίδια της τα τελευταία χρόνια, ο συγκεκριμένος χαφ έχει εκπαιδευτεί ανασταλτικά καλύτερα. Την ίδια συγκυρία βιώνει και ο Ουπαμεκανό στη Μπάγερν. Η απουσία τους στον ημιτελικό, επέτρεψε στο Μαρόκο να βγάλει απρόσμενες στιγμές ευκαιριών.
Ακόμη και η ιστορία έχει τη σημασία της, στην προσέγγιση αυτού του τελικού. Η Αργεντινή κατέκτησε το πρώτο Μουντιάλ, εντός έδρας το 1978, με τη δικτατορία του Βιντέλα και με τον Ρέζενμπρικ να χάνει εκείνη την απίθανη ευκαιρία στο άδειο τέρμα στην τελευταία φάση για την Ολλανδία… Ενώ το 1986 ο Μαραντόνα και οι άλλοι, λύγισαν δύσκολα τη Γερμανία 3-2.
Η Γαλλία, από την άλλη, στους δικούς της τελικούς ήταν αφεντικό! Διέλυσε 3-0 τη Βραζιλία το 1998 και επιβεβαίωσε το χαρακτήρα του φαβορί το 2018 κόντρα στην Κροατία.
Οι Αργεντίνοι και ο Μέσι ζουν για αυτό το κύπελλο. Οι Γάλλοι πάντως δεν έχουν συνηθίσει να χάνουν εύκολα. Τους συνέβη το 2006 στα πέναλτι, με τον Ζιντάν να έχει αποβληθεί…
