Ελπίζαμε ότι από την στιγμή, που ο πρωθυπουργός, ανακοίνωσε ότι οι εκλογές θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας, θεωρητικά ένα χρόνο από σήμερα, οι τόνοι θα έπεφταν. Και η περιβόητη τοξικότητα, που μόνο καλό δεν κάνει στην πολιτική ζωή του τόπου, αλλά κυρίως στην κοινωνία, θα υποχωρούσε.
Φοβούμαι όμως ότι όχι μόνο δεν πάμε προς υποχώρηση της τοξικότητας, αλλά στη χρησιμοποίηση κάθε γεγονότος, ως καύσιμη ύλη μιας αντιπαράθεσης χωρίς όρους και όρια. Και αυτό είναι πάρα πολύ επικίνδυνο, εάν αναλογιστούμε τόσο τις ιστορικές μας εμπειρίες, όσο και αυτά που έρχονται.
Από τη θλιβερή δήλωση του κ. Βερναδάκη, έως τα υπονοούμενα Μητσοτάκη για τη φωτιά στον Real, μέχρι την απόφαση για το Λιγνάδη και τις απειλές για δεύτερη φορά Αριστερά, δείχνει ότι τίποτε δεν έχουμε διδαχθεί από τα λάθη του παρελθόντος.
Και πραγματικά αναρωτιέμαι, εάν ο τόπος αντέχει τόση ένταση και τόση τοξικότητα. Διότι εάν αυτά συμβαίνουν τον Ιούλιο, τι έχει να συμβεί από τον Σεπτέμβριο;
Και εάν αυτά συμβαίνουν υποτίθεται σε έναν νεκρό και ουδέτερο πολιτικό χρόνο, τι έχει να γίνει στην προεκλογική περίοδο; Θα βγάλουμε…μαχαίρια μεταξύ μας, την ώρα που η Τουρκία περιμένει στη γωνία;
Πιστεύουν ότι εάν συνεχίσουν έτσι τα κόμματα, θα πείσουν τους πολίτες να πάνε στις κάλπες, ή θα τους οδηγήσουν στην απαξίωση της πολιτικής ζωής με αποτέλεσμα την μεγαλύτερη αποχή; Δεν είδαν τι έγινε στη Γαλλία; Τι συμβαίνει στην Ιταλία;
Θέλουν στις εκλογές να συμμετέχουν μόνο οι φανατισμένοι και οι κομματικοί στρατοί;
Ο δρόμος που έχουν επιλέξει είναι ολισθηρός και επικίνδυνος. Για άλλη μια φορά θα πω ότι αυτές οι συμπεριφορές επωάζουν το αυγό του φιδιού. Πρέπει επειγόντως να βρεθούν δίαυλοι, επικοινωνίας μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, για να αποσυμπιεστεί η κατάσταση. Πρέπει οι κ.κ. Μητσοτάκης και Τσίπρας να βάλουν στην άκρη συμπεριφορές πολιτικής βεντέτας και να μιλήσουν για τα βασικά. Νέοι άνθρωποι είναι στο κάτω-κάτω της γραφής. Σίγουρα τους χωρίζουν πολλά, αλλά δεν γίνεται να συνεχίσουμε έτσι για δώδεκα μήνες. Το γράφω και πάλι. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Οικονομικά και εθνικά. Η κοινωνία είναι οργισμένη. Κανείς δεν πρέπει να ρίχνει λάδι στη φωτιά.
Οι υποθέσεις Βερναδάκη και Λιγνάδη, είναι τόσο διαφορετικές και τόσο ίδιες στις επιπτώσεις τους σε ένα εκλογικό σώμα που δώδεκα χρόνια τώρα είναι σαν λάβα ηφαιστείου (κυρίως στη νέα γενιά) που μοιάζει έτοιμη να συμπαρασύρει τα πάντα στο διάβα της. Οι απειλές περί δεύτερης φοράς Αριστεράς, δεν βοηθούν την Αριστερά, όσο και εάν κάποιοι πιστεύουν εντός του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η πόλωση τους βοηθά.
Οι κ.κ. Μητσοτάκης και Τσίπρας έχουν ιστορικές ευθύνες απέναντι στον τόπο. Εαν δεν μπορούν να συνεννοηθούν στα βασικά, ας πάνε στις κάλπες να τελειώνουμε και να αποφασίσει ο λαός. Εκτός αν αυτό επιδιώκουν.
Να γίνει ανάγκη η πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, χωρίς κανείς τους να την χρεωθεί. Αν αυτό θέλουν δεν χρειάζεται να ματώσουμε σε αυτήν την πορεία. Ως κοινωνία και ως χώρα. Αλλά τόση τοξικότητα δεν αντέχεται.
