Επειδή έχω κάποια ηλικία, καθώς ενθυμούμαι τις… κασέτες που πούλαγαν κάποιοι στην Ομόνοια με περιεχόμενο από πολιτικούς αρχηγούς μέχρι… Μητροπολίτες, πιστεύω ότι όταν η πολιτική ασκείται με αυτούς τους όρους τότε χαμένη παραμένει η πολιτική και η χώρα.
Όταν δε αναζητάς Ντι Πιέτρο για να οργανώσουν επιχειρήσεις “Καθαρά Χέρια” για να σώσουν την κοινωνία από τους πολιτικούς που τα… πιάνουν, η απογοήτευση μεγαλώνει καθώς αντί για αρχάγγελους της κάθαρσης, ανταμώνουμε με αρχιδιάβολους της διαφθοράς.
Την ίδια ώρα η δικαιοσύνη παραμένει στην πατρίδα μας ο μεγάλος ασθενής, για μια σειρά από λόγους που δεν είναι αυτού του σημειώματος πρόθεση να τους αναλύσει.
Όλοι οι ασχολούμενοι με τα της πολιτικής θυμόμαστε την ιστορία με τον μακαρίτη Ανδρέα Παπανδρέου, τα πάμπερς με τα οποία του μετέφεραν οι σωματοφύλακες του Κοσκωτά, τα χιλιάρικα, τα Ειδικά Δικαστήρια και όλη αυτήν την ιστορία που οδήγησε πολιτική και δικαιοσύνη σε ανυποληψία και σηματοδότησε την αντίστροφη μέτρηση για τα Μέσα Ενημέρωσης της εποχής.
Τα τελευταία πλήρωσαν ακριβά τις τεράστιες κυκλοφορίες που είχαν αποκτήσει εκείνη την εποχή, την εμπλοκή τους στην υπόθεση, και το είπα-ξείπα εκείνης της περιόδου.
Θεωρούσαμε ότι μετά από εκείνη την περίοδο είχαμε πάρει το μάθημά μας. Ακολούθησαν στην συνέχεια τα εκατομμύρια της Siemens που κατέληγαν στα ταμεία των κομμάτων, αλλά και εδώ ξοδεύτηκαν χιλιάδες τόνοι μελάνι, χωρίς και πάλι το έγκλημα να έχει δράστη.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα ήταν η Novartis. Το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως του ελληνικού κράτους, όπως δήλωνε ο λαλίστατος τότε Υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, που εντελώς συμπωματικά ήταν και αυτός άνθρωπος που ως αποστολή του είχε να αποδίδει δικαιοσύνη.
Κρεμάστηκαν στα μανταλάκια πολιτικοί, τιγκάραμε στα εκατομμύρια που έπαιρναν κάποιοι μέσα σε βαλίτσες, οι οποίες κυκλοφορούσαν με… ροδάκια στο Μαξίμου, αλλά και πάλι ο θησαυρός αποδείχτηκε άνθρακας.
Τώρα από το συρτάρι, ή – για να είμαστε πιο…in – από τις βιβλιοθήκες, βγήκαν βιβλία με περιεχόμενο όχι τη γνώση αλλά με χιλιάδες ευρώ. Και εδώ πρωταγωνιστές φέρονται άνθρωποι που θα έπρεπε να είναι η ασπίδα μιας κοινωνίας: δικαστές.
Ειλικρινά δεν ξέρουμε που θα βγάλει αυτή τη φορά η ιστορία. Αλλά εάν είναι να οδηγήσει εκεί που οδήγησαν και οι άλλες, αναρωτιέμαι ειλικρινά, που αποσκοπούν όλα αυτά.
Κουραστήκαμε ειλικρινά να βλέπουμε σκάνδαλα που αποκαλύπτονται , διάλογους που καίνε, καταγγελίες που… τηγανίζουν πολιτικούς και στο τέλος, όλα καλά και όλα ωραία.
Είναι κρίμα να πυροβολούμε τα πόδια μας και να κάνουμε την κοινωνία να γυρίζει από την άλλη. Μακάρι να πέσουμε έξω, αυτή τη φορά, και να μην μας πνίξει για άλλη μια φορά αδίκως η… μπόχα.
