Το στατιστικό εύρημα «πουλάει»: Ο Έλληνας πρέπει να δουλεύει 172 ημέρες τον χρόνο για να πληρώσει τις υποχρεώσεις του απέναντι στο κράτος. Ποιος Έλληνας όμως; Δεν είναι όλοι το ίδιο και οι μέσοι όροι –ένας μέσος όρος είναι οι 172 ημέρες- δεν αποτυπώνουν την αλήθεια για όλους.
Είναι χρήσιμο να γίνει κατανοητό πως προκύπτει αυτό το χρονικό διάστημα. Οι ερευνητές του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών (ΚΕΦΙΜ) προσθέτουν τα εκτιμώμενα έσοδα από φόρους και ασφαλιστικές εισφορές (σε επίπεδο γενικής κυβέρνησης φτάνουν στα 88 δις. ευρώ) και διαιρούν από το εθνικό εισόδημα όπως αποτυπώνεται στα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ (κοντά στα 180 δις. ευρώ). Αμέσως προκύπτουν δύο ερωτήματα: στον παρονομαστή έχουν περάσει και σε ποιο βαθμό τα «μαύρα εισοδήματα» της χώρας που ανέρχονται σε πολλές δεκάδες δις. ευρώ ευρώ; Και το δεύτερο: πώς κατανέμονται μεταξύ των πολιτών της χώρας τα φορολογικά και ασφαλιστικά βάρη;
Είναι προφανές ότι ο φοροφυγάς που «κρύβεται» στο 40% των πολιτών που δηλώνουν οικογενειακό εισόδημα έως 5000 ευρώ τον χρόνο, δεν χρειάζεται να δουλέψει 172 ημέρες. Πρώτον διότι δεν του καταλογίζεται κανένας φόρος εισοδήματος. Δεύτερον διότι οι ασφαλιστικές του εισφορές είναι πολύ λίγες. Και τρίτον διότι για τους έμμεσους φόρους που πληρώνει όταν έρχεται η ώρα της κατανάλωσης, αποζημιώνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό από τα διαφόρων ειδών επιδόματα που εισπράττει. Από την άλλη, για να επιβιώνει με αυτές τις συνθήκες αυτό το είδος του φορολογούμενου, πρέπει να υπάρχει και συμπολίτης του ο οποίος και θα δαπανά όχι 172 αλλά ακόμη περισσότερες ημέρες της χρονιάς του για να πληρώσει τους φόρους.
Ο νομοταγής στην Ελλάδα, ειδικά αν εισπράττει έναν μισθό που ξεπερνά τον εθνικό μέσο όρο των περίπου 1200 ευρώ μεικτά, είναι πολύ πιθανό ότι θα αποδίδει στον κράτος ακόμη και πάνω από το 65-70% του εισοδήματός του. Άλλο λοιπόν πράγμα η πραγματικότητα του μέσου όρου, και άλλη η πραγματικότητα του καθενός εξ ημών ξεχωριστά.
