«Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις», Κωνσταντίνος Καβάφης. Ένας δρόμος με μακρά ιστορία, ένας δρόμος με δραματικές περιπέτειες.
Μια ξεχωριστή Ιθάκη βίωσαν οι Έλληνες του Πόντου κατά τη διάρκεια ενός δρόμου χωρίς τέλος. Ξεκινώντας τον πικρό ξεριζωμό τους από τον πατρογονικό Πόντο, πήγανε στη Γεωργία και μετέπειτα φτάσανε στην ιστορική τους πατρίδα, την Ελλάδα, χαράζοντας στις μνήμες τους ένα αλησμόνητο δράμα, ένα φαύλο κύκλο που μοιάζει με κατάρα, στερώντας τους το δικαίωμα να ριζωθούν μια για πάντα σε ένα δικό τους χώρο.
Ο Πόντος μια πονεμένη αλλά όχι ξεχασμένη ιστορία, όπως και αυτή της Κύπρου. Οι ομοιότητες πολλές κι οι πληγές οι ίδιες. Άλλωστε, λένε, χωρίς παρελθόν δεν υπάρχει μέλλον.
Η περιοχή του Πόντου, βρίσκεται στα βορειοανατολικά παράλια της Μικράς Ασίας και πήρε το όνομά της από τον Εύξεινο Πόντο. Η λέξη «Πόντος» σημαίνει θάλασσα και «Εύξεινος» σημαίνει φιλόξενη.
Οι Έλληνες κατοίκησαν την περιοχή πριν το 1000 π.Χ. Έζησαν, αναπτύχθηκαν και ευημερούσαν για χιλιάδες χρόνια στην εν λόγω περιοχή πολύ πριν κάνουν την εμφάνισή τους οι Τούρκοι. Η άλωση από τους Οθωμανούς Τούρκους δεν τους αλλοίωσε το φρόνημα και την ελληνική τους συνείδηση, παρότι ζούσαν αποκομμένοι από τον εθνικό κορμό.
Η οικονομική τους ανάκαμψη συνδυάστηκε με τη δημογραφική και την πνευματική τους άνοδο. Ωστόσο, μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1915, οι Τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ, είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να εξολοθρεύσουν τους Έλληνες του Πόντου.
Εκατό δύο χρόνια έχουν περάσει από τη 19η Μαΐου 1919. Ημέρα που τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο για την τελειωτική εξόντωση των Ελλήνων σε όλο τον Πόντο. Χιλιάδες χωριά, εκκλησίες και σχολεία καταστράφηκαν και γκρεμίστηκαν, 353.000 Πόντιοι θανατώθηκαν, ενώ περισσότεροι από 400.000 έγιναν πρόσφυγες, αφήνοντας πίσω τους έναν πολιτισμό 3 χιλιετιών. Με μοναδικές αποσκευές, τις μνήμες και τον πόνο της καρδιάς τους.
Η Τουρκία μέχρι σήμερα αρνείται πεισματικά να παραδεχθεί ότι προέβη σε Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου, όπως πεισματικά αρνείται την παραδοχή για τη Γενοκτονία των Αρμενίων και την εισβολή και παράνομη κατοχή στην πατρίδα μας την Κύπρο.
Γενοκτονία σημαίνει μεθοδική εξολόθρευση, ολική ή μερική, μιας εθνικής, φυλετικής ή θρησκευτικής ομάδας. Πρόκειται για ένα έγκλημα, το οποίο δεν έχει σχέση με πολεμικές συγκρούσεις, αλλά αφορά την εξόντωση μιας ομάδας για κάτι που είναι. Στην περίπτωση των Ελλήνων του Πόντου, επειδή ήταν Έλληνες και Χριστιανοί.
Ενώ η γενοκτονία των Εβραίων από τη ναζιστική ηγεσία της Γερμανίας αναγνωρίστηκε άμεσα από τη Διεθνή Κοινότητα, η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων και η λύτρωση των 353.000 ελληνικών ψυχών, αναμένει ακόμα τη δικαίωσή της.
Η αναγνώριση αυτή, αποτελεί εθνικό καθήκον για ολόκληρο τον Ελληνισμό. Οι νίκες και η απόδοση δικαιοσύνης κατακτιούνται μέσα από σκληρές και συλλογικές προσπάθειες. Χρειάζονται να δοθούν αγώνες και μάχες. Μα αν δεν το κάνουμε εμείς, τότε ποιοι;
Η ημέρα αυτή, δεν πρέπει να είναι μόνο ημέρα πένθους και μνήμης για τον Ελληνισμό. Πρέπει να είναι ημέρα διεκδίκησης και αποφασιστικότητας για την επίτευξη ενός σκοπού. Ενός ιερού σκοπού. Την αναγνώριση της Γενοκτονίας από τη Διεθνή Κοινότητα και την καταδίκη της φασιστικής Τουρκίας, η οποία αν θέλει να συμμετέχει ισότιμα στον πολιτισμένο κόσμο, θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της. Κάνοντας αρχή με την αναγνώριση όσων εγκλημάτων τη βαραίνουν.
Λουκάς Φουρλάς
Ευρωβουλευτής ΔΗΣΥ & ΕΛΚ
