Διαβάζω, ακούω παντού την κριτική που ασκείται στον Πέδρο Μαρτίνς, εξαιτίας της εικόνας του Ολυμπιακού, συνολικά το τελευταίο διάστημα. Κανένας προπονητής δε γλίτωσε ποτέ αυτή τη συνθήκη, όταν η ομάδα του δεν έπειθε στο γήπεδο. Στην Ελλάδα βέβαια υπάρχουν πάντοτε περισσότερες παράμετροι από τις προφανείς.
Θα ξεκινήσω από το εύκολο και δεδομένο. Κάθε προπονητής έχει τις καλές και τις κακές στιγμές του. Όταν οι καλές είναι περισσότερες, οδηγούν σε τίτλους. Ο Πορτογάλος αυτό το έχει καταφέρει, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από εκείνον που αναμενόταν, όταν πρωτοήρθε στην Ελλάδα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε άλλωστε πως ο προπονητής των συνεχόμενων συμμετοχών στους ομίλους του Champions League (στην εκκίνησή του), δουλεύει για πρώτη φορά σε ομάδα εκτός της χώρας του.
Πάμε και σε ένα ακόμη στοιχείο, επίσης “εύκολο”. Όταν περνούν τα χρόνια η σχέση των ποδοσφαιριστών της ομάδας με το αφεντικό του πάγκου υπόκειται στη διαδικασία της φθοράς. Νομοτελειακά, ανθρώπινα. Καθώς, ενώ δεν σταματούν να καλούνται να υπηρετήσουν τα σχέδιά του, γνωρίζουν μετά από χρόνια ποιες είναι οι πιθανότητες που τους αναλογούν, προκειμένου να απολαμβάνουν την εμπιστοσύνη του. Εκείνοι που το έχουν καταφέρει λειτουργούν πλέον με ηρεμία και λιγότερη ένταση, χάρη στην καθιέρωσή τους στα πλάνα του. Δεν είναι απαραίτητα καλό αυτό. Οι άλλοι, οι… χαμένοι δηλαδή, λειτουργούν περισσότερο σε στάση αναμονής. Είτε για τον επόμενο προπονητή που περιμένουν, είτε για την επόμενη δική τους ομάδα. Συμβαίνει παντού, ακόμη και στα μεγαλύτερα πρωταθλήματα της Ευρώπης, δεν μπορεί να είναι ο Ολυμπιακός η εξαίρεση.
Πάμε τώρα και στα… δύσκολα. Το ποσοστό ευθύνης που φέρει ένας προπονητής είναι σε άμεση συνάρτηση με τα δεδομένα που συνοδεύουν την δουλειά του. Λαμβάνοντας υπόψιν όλα όσα τον ακολουθούν πρέπει να κρίνεται.
Από τότε που οι ελληνικές ομάδες παίζουν στα προκριματικά της Ευρώπης από τον Ιούλιο, το διάστημα της καλοκαιρινής προσαρμογής εξαφανίστηκε! Οι νέοι παίκτες δεν προλαβαίνουν να καταλάβουν καν που ήρθαν και κάποιοι εξ αυτών μπαίνουν στην ομάδα αφού αυτή έχει ξεκινήσει τους αγώνες της. Ορισμένοι, οι τελευταίες μεταγραφές δηλαδή, μπορεί να έχουν χάσει και το πρώτο στάδιο του εξωτερικού. Άρα σημαντικό διάστημα προκειμένου να ενταχθούν στο σύνολο.
Όταν προσελήφθη το 2010 ο Ερνέστο Βαλβέρδε, είχε σημαντικό χρονικό διάστημα να σχεδιάσει και να δουλέψει, διότι ανέλαβε τον Ολυμπιακό εκτός Ευρώπης. Στις μέρες μας δεν υφίσταται τέτοια πολυτέλεια, καθώς για κάθε προπονητή η αποστολή του είναι πολύ συγκεκριμένη. Η είσοδος στους ομίλους του Champions League. Η προσπάθεια ξεκινάει από την πρώτη ημέρα του καλοκαιριού και είναι αυτοσκοπός, αφού από την κατάκτηση του συγκεκριμένου στόχου προκύπτουν πολλά χρήματα. Τα περισσότερα, που και απαραίτητα είναι και διατηρούν την ομάδα σε άλλο επίπεδο, σε σχέση με τους ανταγωνιστές της στην Ελλάδα. Την ίδια ώρα η κάθε μεγάλη ομάδα που μπαίνει σε αυτή την προφανή λογική, δεν μπορεί να αφήσει στην άκρη τον πρωταθλητισμό. Χωρίς παρ’ όλα αυτά να έχει στη διάθεσή της ούτε μία ημέρα ελεύθερη το καλοκαίρι.
Κανείς προπονητής δεν έχει το ακαταλόγιστο. Όταν αναλαμβάνει, άλλωστε, αποδέχεται την πρόταση με όλα τα δεδομένα που του παρουσιάζονται. Δεν γλιτώνει κατά συνέπεια καμία ευθύνη, η οποία πρέπει να του επιμερίζεται. Ο Πέδρο Μαρτίνς ευθύνεται, όπως κάθε προπονητής, για τις δικές του αστοχίες. Σε ότι έχει να κάνει πάντως με την ποιότητα του παιχνιδιού της ομάδας, τα στοιχεία που συνθέτουν το πρόβλημα προέρχονται και από τα δεδομένα του προηγούμενου καλοκαιριού και βγαίνουν τώρα.
Στοιχεία που καθιστούν τον αυριανό (1/5) αγώνα με τον ΠΑΣ Γιάννινα για την 6η αγωνιστική των Play off της Superleague σημαντικό. Όχι μόνο επειδή με νίκη οι “ερυθρόλευκοι” θα κατακτήσουν μαθηματικά το τρίτο συνεχόμενο πρωτάθλημα, αλλά και επειδή μία νέα τέτοια επιτυχία θα αλλάξει το κλίμα για όλους.
