Οι σπουδαίοι στον αθλητισμό είναι οι περισσότερο προσγειωμένοι. Όχι εννέα στις δέκα, αλλά 999 στις 1000 φορές! Είναι απλό και έχει εξήγηση, χωρίς πολλά λόγια. Οι αληθινοί πρωταγωνιστές πατάνε καλύτερα στο έδαφος, από όλους εκείνους που παριστάνουν τους σταρ, για δύο λόγους.
Καταρχάς επειδή έχουν κοπιάσει στον υπερθετικό βαθμό για να τα καταφέρουν. Το ταλέντο από μόνο του δεν ήταν αρκετό ποτέ, για κανέναν νικητή σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο. Ακριβώς γι΄αυτό είναι ελάχιστοι αυτοί που ξεχωρίζουν. Το καταφέρνουν χάρη στην αντιληπτική τους ικανότητα. Όταν καταλαβαίνουν δηλαδή πως μόνο εάν κοπιάσουν, όσο και οι λιγότερο προικισμένοι, θα έχουν καλύτερο αποτέλεσμα από όλους τους άλλους.
Αρκετοί έχουν άφθονο ταλέντο, ελάχιστοι το αξιοποιούν με τον τρόπο που απαιτεί το χάρισμά τους.
Τώρα, υπάρχει και ένας δεύτερος λόγος, όπως αναφέραμε, όπου οι σταρ των γηπέδων δεν συμπεριφέρονται αλαζονικά. Δεν το έχουν ανάγκη.
Αυτή η πραγματικότητα έχει αποτελέσει το μεγαλύτερο μάθημα ζωής, για όλους όσοι από εμάς ασχολήθηκαν με τα αθλητικά δρώμενα, από οποιοδήποπτε πόστο.
Είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά, έστω για λίγα λεπτά, τεράστιας αναγνωρισιμότητας ονόματα και να εντυπωσιαστώ από την ταπεινότητά τους.
Εκτός Ελλάδας βρέθηκα την ώρα της δουλειάς με τους : Ζιντάν, Μπέκαμ, Ροναλντίνιο, Φίγκο, από το ποδόσφαιρο, ενώ συνάδελφοι, όπως και κάποιοι φίλοι, μου έχουν μεταφέρει παραδείγματα από εκπληκτικές ιστορίες με τον Μάϊκλ Τζόρνταν, τον Μίκαελ Σουμάχερ και αρκετούς ακόμη. Ιστορίες που αδυνατείς να πιστέψεις και επειδή είσαι έλληνας.
Ο Τζόρνταν περίμενε κάποτε συνάδελφο στο μπαρ του γηπέδου μετά τον αγώνα, επειδή του είχε πει ο υπεύθυνος του γραγείου τύπου των Σικάγο Μπουλς ότι έχει ταξιδέψει από την Ελλάδα δημοσιογράφος για συνέντευξη σε περιοδικό του μπάσκετ! Ο συνάδελφος άργησε να παει επειδή δεν πίστεψε ότι ο Τζόρνταν θα ασχολιόταν ποτέ μαζί του και όταν έφευγε από το γήπεδο βρήκε τον Μάϊκλ να τον περιμένει!
Ο Μπέκαμ με ρώτησε κάποτε στο Λεβερκούζεν, κι ενώ το πούλμαν με την αποστολή της Μάντσεστερ Γιουνάϊτεντ περίμενε με τη μηχανή αναμμένη για να φύγει για το αεροδρόμιο, πόσες ερωτήσεις θα του κάνω. Δεν είχα κάμερα και του είπα γελώντας, “μπορείς να φύγεις”. Είχε μιλήσει στο όρθιο κανα τέταρτο για το MUTV και με έβαλε στη θέση μου : “Είναι η δουλειά μου να σας ρωτήσω εάν θέλετε να μου κάνετε ερωτήσεις…”. Μάλιστα…
Ο Ροναλτίνιο παρακάλεσε κάποτε τους ισπανούς ρεπόρτερ της Μπαρσελόνα, μετά από αγώνα Champions League (εύκολη νίκη επί της Ουντινέζε στη φάση των ομίλων), να μη μιλήσει σε κάθε κατηγορία ΜΜΕ (τηλεόραση, ραδιόφωνα, site, εφημερίδες) ξεχωριστά και να έκανε τις δηλώσεις για όλους μαζί, επειδή τον περίμεναν φίλοι του. Το… αίτημά του δεν έγινε δεκτό και τελικά υπάκουσε με ευλάβεια…
Προφανώς οι εμπειρίες δεν περιορίζονται μόνο σε αυτούς. Απλά έτυχε οι συναντήσεις μαζί τους να προκαλέσουν σοκ, καθώς η ταπεινότητά τους σε έκανε να καταλάβεις ότι χάρη σε αυτήν, κυρίως, έφτασαν τόσο ψηλά. Οι ταλαντούχοι είναι πολλοί, οι έξυπνοι όμως λιγότεροι…
Η στιγμή και η φωτογραφία όπου ο Ρότζερ Φέντερερ κρατά το χέρι του Ναδάλ, την ώρα που και οι δύο είναι δακρυσμένοι, αποκαλύπτει το βαθμό της συναισθηματικής νοημοσύνης τους, επομένως εξηγεί πώς έφτασαν να συγκαταλέγονται στους κορυφαίους όλων των εποχών.
Η ταπεινή μου γνώμη υποστηρίζει ότι ο ελβετός και ο ισπανός είναι, ο πρώτος και ο δεύτερος καλύτερος, που έπιασαν ποτέ ρακέτα. Τους ίδιους όμως είμαι βέβαιος πως ούτε αυτό τους ενδιαφέρει τόσο πολύ πια. Καθώς πρόκειται για πλήρεις ανθρώπους και ήταν τέτοιοι πριν γίνουν διάσημοι…
