Ο Τόνι Κρόος στη σύγχρονη ποδοσφαιρική εποχή, σε κάνει να αναπολείς τον τρόπο παιχνιδιού των προηγούμενων δεκαετιών. Μαζεύει τη μπάλα μπροστά από τα στόπερ, χωρίς να είναι 6άρι. Δίνει το ρυθμό στην ανάπτυξη των υπολοίπων και όταν είναι απαραίτητο σερβίρει κάθε μορφής πάσα, χωρίς να είναι 10άρι. Αλλάζει χώρους με διαγώνιες κινήσεις, χωρίς να είναι 8άρι. Και, εφόσον χρειαστεί σκοράρει, χωρίς να είναι ο κλασικός εκτελεστής!
Ο Τόνι Κρόος δεν κοπιάρεται, γι΄αυτό και δεν μπορεί να συγκριθεί με κανέναν. Το ζήτημα λοιπόν δεν έχει να κάνει με το εάν είναι καλύτερος από κάποιους στο παρελθόν, καθώς δεν βγάζει αποτέλεσμα τέτοια απόπειρα διότι είναι μία κατηγορία μόνος του!
Θα τολμούσα να τον ισοσκελίσω με τον Πολ Μπράιτνερ! Καταρχάς επειδή η δύναμη της προσωπικότητας, οδήγησε και τους δύο να οριοθετήσουν τη ρόλο τους, όπως θεωρούσαν εκείνοι ότι θα ήταν αποτελεσματικός για την ομάδα.
Ο επίσης διεθνής γερμανός ήταν από εκείνους που δεν είχαν ακριβώς συγκεκριμένη θέση στον αγωνιστικό χώρο. Ο Μπράιτνερ ξεκίνησε το 1970 ως αριστερός αμυντικός, όμως από τη στιγμή που η ποιότητά του υποχρέωσε τους προπονητές να τον προωθήσουν στο κέντρο, οι αντίπαλοι τον…έχασαν!
Η διαφορά τους λοιπόν με τον Κρόος έγκειται στην περισσότερο επιθετική φιλοσοφία του σούπερ σταρ των δεκαετιών ΄70 και΄80 των “πάντσερ”, σε αντίθεση με τη σημερινή πιο απαιτητική ανασταλτικά εποχή.
Ακριβώς γι αυτό, αν και αριστερό μπακ στο ξεκίνημά του, ο Μπράιτνερ μέτρησε περισσότερα γκολ, 83, από τον Κρόος, 13, συνολικά στην παρουσία τους στη Μπάγερν. Με τον σούπερ σταρ του παρελθόντος να μετράει δύο χρόνια παρουσίας περισσότερα στους βαυαρούς (9 έναντι 7), και 255 αγώνες με την κόκκινη φανέλα έναντι 130 του Κρόος.
Η μεγάλη διαφορά υπέρ του Κρόος ήταν με τη φανέλα της Ρεάλ καθώς στη Μαδρίτη ο ξανθός χαφ μέτρησε σε δέκα χρόνια 306 αγώνες με 22 γκολ και ο Μπράϊτνερ 84 παιχνίδια και 10 γκολ, αλλά σε τρία χρόνια.
Το γεγονός ότι το άθλημα σήμερα προτάσσει την ανασταλτική συμπεριφορά, περιορίζοντας τον επιθετικό αυτοσχεδιασμό, δεν μας επιτρέπει να υποστηρίξουμε ότι ο Κρόος είναι ένας σύγχρονος Μπράϊτνερ. Αν και αυτό που φαίνεται πολλές φορές απέχει από τα προσωπικά όρια του καθενός. Η δύναμη του χαρακτήρα πάντως, με το αποτύπωμα αυτής στο χορτάρι, δεν έχει διαφορά.
Στα προσωπικά τους βέβαια καμία σχέση! Ο Μπράιτνερ, συνοδευόταν από το παρατσούκλι “κόκκινος Πολ”, επειδή λάτρευε τον Τσε Γκεβάρα και πίστευε τον Μάο, με άρνηση για τη στρατιωτική θητεία και την αντίθεση στους εθνικούς ύμνους, ο εκατό τοις εκατό αριστερός, με τις τεράστιες φαβορίτες και το μούσι, ήταν τελικά αυτός που μπροστά στα πολλά χρήματα, παρότι κήρυκας των σοσιαλιστικών ιδεών, δεν δίστασε να μετακομίσει στη Μαδρίτη και τη Ρεάλ, με την οποία κατέκτησε δύο πρωταθλήματα και ένα κύπελλο Ισπανίας.
Αποκάλυψε επίσης μεγάλη αγάπη για τα ακριβά σπίτια και τα μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητα. Το 1977 υπήρξε από τους πρώτους παίκτες διεθνώς που πήρε μέρος σε διαφήμιση καπνοβιομηχανίας, κυκλοφορώντας στο Μόναχο με Μαζεράτι, υπέγραψε συμβόλαιο 150.000 γερμανικών μάρκων με εταιρεία καλλυντικών για να ξυρίσει τα γένια του, που είχε αφήσει για να επιβεβαιώσει τις αριστερές του ρίζες, λέγοντας ότι: “Το μούσι δεν είναι κάτι πολύ σημαντικό για μένα, απλώς το έχω γιατί αρέσει στη γυναίκα μου”.
Συμμετείχε και σε διαφημίσεις αμερικανικής αλυσίδας fast-food, ενώ το 1976 πρωταγωνίστησε στο Potato Fritz, γουέστερν της κακιάς ώρας με κάποιους γερμανούς που σκόνταψαν πάνω σε μια συμμορία κλεφτών χρυσού.
Στην ακριβώς απέναντι φιλοσοφία, ο Τόνι Κρόος δεν προκαλεί δημόσια, δεν εξωτερικεύει τις διαθέσεις του και έφτασε στο σημείο να σταματήσει το ποδόσφαιρο για να τον θυμούνται στην κορύφωση της καριέρας του. Είχε σίγουρα τουλάχιστον ακόμη ένα χρόνο μπάλας στην πρώτη γραμμή.
Τα κοινά σημεία αναφοράς Κρόος – Μπράιτνερ είναι η Μπάγερν, η Ρεάλ Μαδρίτης, η εθνική Γερμανίας, οι εντυπωσιακές επιδόσεις εντός γηπέδου και τα αμέτρητα χρήματα. Δεν τα λες και λίγα. Όμως η διαφορά στην ιδιοσυγκρασία των δύο σταρ τεράστια. Το ποδόσφαιρο βέβαια τους χωράει όλους και ακόμη περισσότερο εκείνους που του προσφέρουν τις εμπνεύσεις τους…
