Ως γνωστόν η χώρα μας έχει επιλέξει στρατόπεδο. Οχι σήμερα, αλλά εδώ και πολλές δεκαετίες. Ανήκομεν εις την Δύση, έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο οποίος φρονίμως όμως ποιών είχε φροντίσει να κτίσει μια πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.
Να σπάσει στερεότυπα και να αποκαταστήσει σχέσεις της Ελλάδας από τη Μόσχα, και το Ανατολικό (τότε) Βερολίνο μέχρι την Κίνα και την Τεχεράνη. Πάνω σε αυτήν την πολιτική πάτησε και ο Ανδρέας Παπανδρέου που παρά τις φραστικές του διαφοροποιήσεις, και τις ατάκες περί τρίτου δρόμου, διατήρησε την κεντρική επιλογή της εξωτερικής μας πολιτικής, που έκανε την Ελλάδα, ασφαλή και συνομιλητή σε δύσκολες περιόδους. Η χώρα μας χωρίς να αλλάξει το δυτικό της προσανατολισμό μπορούσε να κλείνει μέτωπα και να λειτουργεί ως διαμεσολαβητής σε κρίσεις.
Τα γράφω αυτά, με αφορμή τις τελευταίες δραματικές εξελίξεις στις σχέσεις μας με το Ιράν. Μια χώρα, που παρά το καθεστώς με το οποίο κυβερνάται, μετά την πτώση του Σάχη, είχαμε σχέσεις ισορροπίας.
Και αυτή η διατάραξη των σχέσεων, που ανοίγει ένα νέο μέτωπο στη χώρα μας, πέρα από την αγωνία που υπάρχει για τους Ελλαδίτες και τον Κύπριο, μέλη των πληρωμάτων των δυο τάνκερ και των συναδέλφων τους, δημιουργεί προβληματισμό καθώς έρχεται ως συνέχεια των μετώπων, που υπάρχουν με την Αγκυρα και τη Μόσχα.
Αυτό είναι κάτι που πρέπει να μας προβληματίσει. Διότι πολύ απλά δεν έχουμε την πολυτέλεια να ανοίγουμε ταυτόχρονα τόσα μέτωπα με χώρες ισχυρές, που αργά ή γρήγορα θα τις ξαναβρούμε μπροστά μας.
Διότι καλές οι κορώνες που ενθουσιάζουν το πόπολο, ιδιαίτερα για όσους φιλοδοξούν να παίξουν ρόλο την επόμενη ημέρα. Καλές οι κόκκινες γραμμές και η “ταυτότητα” της εξωτερικής μας πολιτικής. Αλλά αναρωτιέμαι τελικά εάν η εξωτερική πολιτική και η διπλωματία είναι για να λύνει προβλήματα, ή για να δημιουργεί νέα.
Εαν κάποιοι ποντάρουν ότι θα μας… σώσουν όσοι μας χρησιμοποιούν, για τα δικά τους κυρίως συμφέροντα, θα τους έλεγα να μελετήσουν ξανά την ελληνική ιστορία. Δηλαδή το πότε εμφανίστηκαν οι σύμμαχοι να μας…σώσουν και τελικά τι σώσαμε. Θα ήμουν ο τελευταίος που θα διαφωνούσε με την πατριωτική εξωτερική πολιτική. Αλλά άλλο πατριωτική, άλλο άφρονα πολιτική, ιδιαίτερα σε καιρούς ρευστούς και ταραγμένους.
Θεωρώ ότι η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια να ανοίγει ταυτόχρονα μέτωπα που δύσκολα κλείνουν και θα χρειαστεί πολλαπλάσιο χρόνο για να ξανακλείσουν. Άλλο να διαλέγουμε στρατόπεδο και άλλο να κάνουμε τους… φύλακες του στρατοπέδου. Ο κ. Δένδιας σε πρώτο επίπεδο και ο κ. Μητσοτάκης σε δεύτερο είμαι βέβαιος ότι το καταλαβαίνουν. Αλλά επειδή πολλά (μαύρα) σύννεφα σχηματίζονται καλό είναι να ενημερώνουν τους πολιτικούς αρχηγούς για… περίεργες ιστορίες, όπως αυτή με το… βαπόρι από την Περσία. Και όχι να το μαθαίνουμε όταν κάποιοι βαπτίζουν την πειρατεία, αντίποινα. Και μάλιστα για λογαριασμό άλλων…
