Βλέποντας την απόδοση του ιταλικού 10ετούς να εκτοξεύεται στο 4,7% -αλήθεια ποιος θα ήθελε να είναι σήμερα στη θέση του Ιταλού επικεφαλής του Οργανισμού Διαχείρισης του Χρέους- και την Γερμανία να δανείζεται με 2,7% για πρώτη φορά μετά το 2011- το ερώτημα γεννάται αυθόρμητα. Αν έπρεπε σήμερα να γίνει η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους ποια θα ήταν η τύχη της χώρας; Θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε σταθερό επιτόκιο δανεισμού της τάξεως του 1,5% αλλά και τόσο μεγάλη περίοδο αποπληρωμής όσο αυτή που μας δόθηκε από τον ESM και τον EFSF;
Η απάντηση είναι προφανής. Μέσα στην ατυχία της χρεοκοπίας, η Ελλάδα στάθηκε τυχερή που χρεοκόπησε την εποχή των «παχέων αγελάδων» για τις μεγάλες ευρωπαϊκές οικονομίες. Θα δεχόταν σήμερα ο Γερμανός φορολογούμενος να δανείσει την Ελλάδα με το μισό επιτόκιο συγκριτικά με αυτό που δανείζεται ο ίδιος; Θα προχωρούσε τόσο μεγάλης έκτασης αναδιάρθρωση και «κούρεμα»;
Οι αγορές αναγνωρίζουν το πλεονέκτημα που έδωσε στην Ελλάδα η έγκαιρη αναδιάρθρωση. Αναγνωρίζουν ότι μόνο η Ελλάδα διαθέτει ταμειακά διαθέσιμα που να αντιστοιχούν στο 10% του χρέους της γενικής κυβέρνησης. Αναγνωρίζει ότι με το σταθερό επιτόκιο, η εκτόξευση στις αποδόσεις των ομολόγων δεν επηρεάζουν παρά μικρό κομμάτι του χρέους (σ.σ από τα 360 δις. ευρώ, ανακυκλώνονται περίπου τα 85 δις. ευρώ που αντιστοιχούν στα ομόλογα). Αναγνωρίζουν ότι η Ελλάδα έχει συνάψει swaps δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ που παράγουν κέρδη και κρατούν σταθερή τη δαπάνη για τους τόκους.
Όχι η εικόνα της χώρας δεν θα ήταν ίδια αν η χρεοκοπία της Ελλάδας γινόταν στην παρούσα χρονική συγκυρία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να αγωνιούμε και για το τι γίνεται στην γειτονιά. Κακά τα ψέματα. Αν πάρει φωτιά το σπίτι του γείτονα δεν μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστος…
