Το θέμα συζητήθηκε χθες εκτενώς στο Eurogroup. Είναι δυνατόν οι κρατικοί προϋπολογισμοί να σηκώνουν ένα τεράστιο δημοσιονομικό βάρος για την επιδότηση του ηλεκτρικού ρεύματος εις το διηνεκές;
Είναι δεδομένο ότι όσο θα εκτονώνεται η κατάσταση με την ενεργειακή και την πληθωριστική κρίση, οι κυβερνήσεις θα πιέζονται να περιορίσουν τις επιδοτήσεις στις «απολύτως απαραίτητες», δηλαδή σε στοχευμένες δράσεις που θα προστατεύουν τα πολύ ευάλωτα νοικοκυριά. Όχι σε γενικές επιδοτήσεις, όπως αυτές που εφαρμόζει και σήμερα η Ελλάδα.
Βέβαια η κυβέρνηση «κατεβαίνει» στις διαβουλεύσεις που ήδη έχουν ξεκινήσει με το επιχείρημα ότι εφαρμόζει ένα σύστημα που πριμοδοτεί τις μικρές καταναλώσεις, επιβαρύνει τις μεγάλες και δίνει και κίνητρα μείωσης της κατανάλωσης. Επίσης, συμπληρώνει το επιχείρημα ότι ειδικά με τις τρέχουσες τιμές του φυσικού αερίου, το πρόγραμμα είναι και αυτοχρηματοδοτούμενο. Δηλαδή, το πληρώνουν οι ίδιοι οι πάροχοι ηλεκτρικής ενέργειας με τους πόρους που καταβάλλουν στο Ταμείο Ενεργειακής Μετάβασης.
Το πρόγραμμα επιδοτήσεων που ισχύει σήμερα θα εφαρμοστεί μέχρι και τον Ιούνιο. Μετά, το τοπίο αλλάζει. Θα έχουμε (λογικά) νέα κυβέρνηση, ενώ και η πίεση για παραγωγή μεγαλύτερων πρωτογενών πλεονασμάτων από το 2024 θα ενταθεί λόγω και του συμφώνου σταθερότητας. Η ελπίδα είναι ότι μέχρι τότε θα έχει σταθεροποιηθεί το φυσικό αέριο σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα παρασύροντας προς τα κάτω και την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος. Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι μια κιλοβατώρα θα κοστίζει (χωρίς επιδοτήσεις) περίπου 13-14 λεπτά ή χαμηλότερα για τους δικαιούχους του κοινωνικού τιμολογίου ή της όποιας κοινωνικής πολιτικής εφαρμόζεται τότε.
Όσοι λοιπόν έχουν μεγάλες καταναλώσεις ηλεκτρικού ρεύματος, καλό θα είναι να αρχίσουν να προετοιμάζονται από τώρα. Οι επενδύσεις, είτε σε φωτοβολταϊκά, είτε σε πηγές εξοικονόμησης ενέργειας είναι αυτές που περιορίζουν τη δαπάνη ηλεκτροδότησης. Το να ποντάρει κανείς στις εσαεί κρατικές επιδοτήσεις, μάλλον δεν θα βγει σε καλό…
