Εάν πόνταρε κανείς τον περασμένο Σεπτέμβριο ότι, στην ποδοσφαιρική χρονιά που τελειώνει, το ζευγάρι του τελικού στο Champions League θα ήταν Μάντσεστερ Σίτι – Ίντερ, θα τον περνούσαν για τρελό! Καταρχάς για το προφανές. Την Ίντερ δηλαδή, η δυναμική της οποίας δεν ενέπνεε κανέναν και για τίποτα. Στην Ιταλία πράγματι έχασε τα αυγά και τα πασχάλια, μένοντας πολύ μακριά από τον πρωταθλητισμό. Στην Ευρώπη πάντως γράφει ήδη, πάλι, ιστορία.
Από μόνο του το γεγονός ότι θα διεκδικήσει το τρόπαιο στον τελικό συνιστά θρίαμβο!
Εάν όμως η διαδρομή της ομάδας του Μιλάνου είναι μία σπάνια ιστορία, που έχει βέβαια εξήγηση (την παραθέτω πιο μετά στο κείμενο), για την αντίπαλό της στην Κωνσταντινούπολη στις 10 Ιουνίου, τίποτα δεν είναι – ποτέ – δεδομένο.
Η παντοδυναμία της αυτο-υπονομεύεται από την πίεση για το “πρέπει” της κατάκτησης του τίτλου που θα είναι ο πρώτος της, αλλά και το “σύνδρομο των τελικών” του Πεπ Γκουαρντιόλα.
Θυμίζω πως, το 2021 στον τελικό του Οπόρτο, σε μία επιλογή χωρίς κανένα νόημα, τοποθέτησε τον Γκουντογκάν μπροστά από την τετράδα της άμυνας, αφήνοντας εκτός αρχικού σχήματος τον Ρόδρι! Ξεκίνησε δηλαδή τον τελικό χωρίς τον καλύτερο αμυντικό του μέσο, βάζοντας εκεί, ακριβώς στη θέση του, μεσοεπιθετικό που κανονικά παίζει στα όρια του φορ! Τότε δεν υπήρχε ο Χάαλαντ και έχασε 1-0 από ξεκάθαρο αουτσάϊντερ, την Τσέλσι…
Στον περσινό ημιτελικό στο Μπερναμπέου, μετρούσε ο χρόνος αντίστροφα προκειμένου να σφραγίσει την παρουσία της η Σίτι στον τελικό, καθώς ήταν μπροστά 1-0 επί της Ρεάλ και είχε επίσης νικήσει στο πρώτο παιχνίδι στο Μάντσεστερ 4-3. Σε μία αναπάντεχη κίνηση, που ποτέ δεν κατάλαβε κανείς, έβγαλε από τον αγώνα τον Ντε Μπρόινε, τον παίκτη που κρατάει πάρα πολύ τη μπάλα, πιέζοντας τον αντίπαλο στο τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Δεν ήταν τραυματίας, δεν είχε λογική.
Το ματς γύρισε και επειδή ο Βέλγος, ο καλύτερος στη θέση του ποδοσφαιριστής στον κόσμο, έλειπε από το γήπεδο. Ο επερχόμενος τελικός και η πρόκληση του πρώτου τίτλου για τη Σίτι, τον στοίχειωσε ξανά…
Αυτό που έζησα από κοντά στον επαναληπτικό ημιτελικό την περασμένη Τετάρτη (17/05) στο Μάντσεστερ, χάρη στην αποστολή του Mega, είναι ποδοσφαιρικά… τρομακτικό! Η Μάντσεστερ Σίτι είναι – αυτή την ώρα – η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη και μπορεί να διαλύσει οποιαδήποτε!
Μία ολόκληρη Ρεάλ, με τα προβλήματά της ασφαλώς, όπως οι «ηλικιωμένοι» σταρ όμως Ρεάλ και μάλιστα του Κάρλο Αντσελότι, έδειχνε στη ρεβάνς μικρή ομάδα. Χωρίς τη δυνατότητα να αντισταθεί σε καμία στιγμή.
Ο τελικός της 10ης Ιουνίου στην Πόλη έχει τεράστιο φαβορί. Αρκεί ο προπονητής του να προχωρήσει με τα προφανή…
Για να επικρατήσει τώρα θα πρέπει να ξεπεράσει, εκτός των άλλων δικών του ζητημάτων και, το εμπόδιο μίας ομάδας, για την οποία κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι θα κατάφερνε να φτάσει έως εδώ.
Η Ίντερ ωστόσο έχει δικό της… παράδοξο για τα ευρωπαϊκά στάνταρ, αγωνιστικό πλάνο, χωρίς εξτρέμ, με πολλά τρεξίματα, δύναμη στα όρια της σκληράδας και πολλούς δημιουργούς στα χαφ.
Μαζί με όλα αυτά και έναν άνθρωπο στον πάγκο, τον Ιντσάγκι, που καταφέρνει να μην ακούει την έντονη κριτική που του ασκείται και δουλεύει με τη βεβαιότητα ότι μπορεί.
Αυτή η Ίντερ μπορεί να μην είναι ο δυσκολότερος αντίπαλος για τον Γκουαρντιόλα, σίγουρα όμως είναι ο πιο επικίνδυνος.
Σε έναν αγώνα που δεν θα γίνει στο Etihad, όπου η Μπάγερν έφυγε με τρία γκολ στην πλάτη και η Ρεάλ με τέσσερα, αλλά σε ουδέτερο. Στο Ατατούρκ η πίεση της μίας βραδιάς είναι το στοίχημα του Πεπ…
