Ολοι μα όλοι είμαστε κοντά στον τουρκικό και το συριακό λαό, για τη μεγάλη τραγωδία που βιώνουν και για τις απώλειες χιλιάδων ανθρώπων. Και σίγουρα θα ήμουν ο τελευταίος που θα διαφωνούσε με την αποστολή των Ελλήνων διασωστών στις περιοχές που επλήγησαν. Παράλληλα οι Ελληνίδες και οι Ελληνες παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, έδειξαν ότι πάνω από όλα είναι άνθρωποι και με κάθε τρόπο βοηθούν τους συνανθρώπους τους που δοκιμάζονται.
Ως εδώ όλα καλά και όλα ωραία. Χωρίς να θέλω να χαλάσω την ατμόσφαιρα, που έχει δημιουργηθεί, θέλω να καταγράψω την αίσθησή μου, ότι σε πολιτικό επίπεδο αντιδράσαμε σαν έτοιμοι από καιρό, να αδράξουμε την ευκαιρία να έρθουμε κοντά στην Τουρκία. Αυτό φάνηκε και με την επίσκεψη του Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια, αλλά και με τις αναρτήσεις που έγιναν από την ημέρα που έπληξε ο εγκέλαδος την γειτονική χώρα.
Σαν να μην είχε προηγηθεί τίποτε, σαν να μην είδαμε ότι η Αγκυρα παρά τα μεγάλα λόγια του…πόνου, δεν δέχτηκε την βοήθεια από την Κυπριακή Δημοκρατία. Και γίνομαι ξεκάθαρος. Εαν πιστεύουμε ότι η Τουρκία ξάφνου άλλαξε γραμμή, μάλλον κάνουμε κάπου λάθος. Εαν πιστεύουν ότι ο Ταγίπ Ερντογάν, συγκινήθηκε από την ανωτερότητά μας, πάλι κάνουμε λάθος. Για αυτό και λέω ότι δεν χρειάζεται να πέφτουμε με τα…μούτρα, σαν να έχουμε κάποια μεγάλη αγωνία, σαν κάτι να φοβόμαστε κάτι από τους απέναντι. Μέτρο απαιτείται και…πισινή, στις σχέσεις μας με την Τουρκία. Αυτό τουλάχιστον έχει δείξει η εμπειρία μας στις σχέσεις μας με την Αγκυρα. Και επειδή το έργο το έχουμε ξαναδεί και στο παρελθόν, δεν χρειάζεται μόνοι μας να παίρνουμε το σφουγγάρι και να σβήνουμε τα πάντα.
Μακάρι να κάνω λάθος και η Τουρκία να κατάλαβε ότι η τακτική της απέναντι στη χώρα μας ήταν λάθος. Στρατηγικά και γεωπολιτικά. Μακάρι να συνειδητοποίησαν ότι το Μητσοτάκης…γιοκ, είναι αδιέξοδο και να κάνω εγώ λάθος. Αλλά από τη μια στιγμή στην άλλη να είμαστε σαν να μην …τρέχει τίποτε είναι μεγάλη απόσταση. Και αυτήν την απόσταση την διανύσαμε σαν να περιμέναμε πως και πως κάποιο νεύμα των γειτόνων μας για να ανοίξουμε την αγκαλιά μας.
Είπα και θα το ξαναπώ: μακάρι ο σεισμός να ταρακούνησε τα μυαλά των Τούρκων και να επανήλθαν στα συγκαλά τους. Να είδαν ότι αντί να μας απειλούν καλύτερα είναι να τα βρούν μαζί μας και κυρίως να πάψουν να μας απειλούν. Αλλά όλο αυτό το εσύ Χριστό και εγώ Αλλάχ, και όμως και οι δυο μας αχ και βαχ, το έχουμε πληρώσει πολλαπλά στην σύγχρονη ιστορία μας, καλό είναι να κρατάμε και καμιά πισινή. Μην τα δίνουμε…όλα με την πρώτη.
