G7, NATO, Ευρωπαϊκή Ένωση και μετά Βλαντίμιρ Πούτιν: ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Τζο Μπάιντεν αναχωρεί αύριο για την Ευρώπη με διπλό στόχο: να προωθήσει τις σχέσεις με τους Ευρωπαίους τους συμμάχους της Ουάσινγκτον και να απευθύνει προειδοποίηση στην Μόσχα.
Ο συμβολισμός είναι ισχυρός: στο πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό , ο 46ος πρόεδρος των ΗΠΑ επέλεξε να στηρίξει τους διατλαντικούς δεσμούς, που δοκιμάσθηκαν σκληρά κατά την θητεία του 45ου προέδρου.
«Το ταξίδι μου στην Ευρώπη είναι η ευκαιρία για την Αμερική να ενεργοποιήσει τις δημοκρατίες σε ολόκληρο τον κόσμο», έγραψε θέτοντας τις ΗΠΑ στο επίκεντρο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης με τα αυταρχικά καθεστώτα , με την Κίνα και την Ρωσία επικεφαλής.
Από την είσοδό του στον Λευκό Οίκο δεν σταματά να επαναλαμβάνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν επιστρέψει στο τραπέζι της πολυμερούς διεθνούς συνεργασίας, αποφασισμένες να διαδραματίσουν ρόλο-κλειδί σε μία σειρά θεμάτων που ξεκινούν από την αντιμετώπιση της πανδημίας και φθάνουν μέχρι την κλιματική αλλαγή.
Όμως, μετά την ανακούφιση που προκάλεσε η έξοδος του Ντόναλντ Τραμπ έπειτα από την ταραγμένη θητεία του, ένα είδος ανυπομονησίας έχει αρχίζει να διακρίνεται από την πλευρά των Ευρωπαίων.
Σύμφωνα με τον Benjamin Haddad του Atlantic Council, αν και ο τόνος είναι σαφώς εποικοδομητικός, αρχίζει να διακρίνεται μία «απογοήτευση».
«Γίνεται πολύς λόγος για το ότι “η Αμερική επέστρεψε”, υπάρχει μία θετική ρητορική, αλλά τώρα πρέπει να περάσουμε στις πράξεις».
Η διανομή αμερικανικών εμβολίων σε άλλες χώρες έχει, για πολλούς, καθυστερήσει πολύ. Η απουσία αμοιβαιότητας από την Ουάσινγκτον μετά την απόφαση της Ευρωπαϊκής Ενωσης να ανοίξει τις πόρτες της στους αμερικανούς ταξιδιώτες έχει προκαλέσει δυσαρέσκεια. Και ο τρόπος με τον οποίο ανακοινώθηκε η αποχώρηση από το Αφγανιστάν, χωρίς προηγούμενη διαβούλευση, δεν ικανοποίησε τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.
Οι συγκυριακές προτεραιότητες που συνδέθηκαν με την έναρξη της προεδρίας Μπάιντεν εξηγούν την κατάσταση αυτή. Ομως, υπάρχουν και βαθύτεροι λόγοι. «Βασικά, η Ευρώπη καταλαμβάνει πολύ λιγότερο κεντρική θέση στην αμερικανική εξωτερική πολιτική σε σχέση με πριν από 20 ή 30 χρόνια», υπενθυμίζει ο Benjamin Haddad.
ΠΗΓΗ:ΑΠΕ-ΜΠΕ
