Τελικά ο Αλέξης Τσίπρας έχει αποφασίσει να παραμείνει ο μέγας χορηγός του Μητσοτάκη. Διότι όταν σε μια κορυφαία διαδικασία, όπως είναι ένα συνέδριο κόμματος, εσείς το δίλημμα που θέτεις είναι σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα, αποκαλώντας επί της ουσίας το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας βαρβάρους επειδή δεν είναι σοσιαλιστές, τα λόγια είναι περιττά.
Και όταν μάλιστα γνωρίζεις ότι οι… βάρβαροι σοσιαλιστές και θαυμαστές του υπαρκτού σοσιαλισμού, εντρυφούν στο δικό σου κόμμα τότε, ή θες να τους χαϊδέψεις τα αυτιά, η υποκρίνεσαι επαναφέροντας ένα ερώτημα που έχει απαντηθεί εδώ και δεκάδες χρόνια.
Όταν μάλιστα έφερες επιπλέον ένα βάρβαρο μνημόνιο στην χώρα σου και το υπηρέτησες με μεγαλύτερη συνέπεια, από ότι οι θαυμαστές του, τότε τα ερωτήματα παραπληθαίνουν για το τι ήθελε να κρύψει ο… ποιητής με το διλημματικό του αφήγημα. Διότι ως κυβέρνηση ο κ. Τσίπρας, ούτε σοσιαλιστής υπήρξε με τις πολιτικές που εφήρμοσε ούτε και αριστερός μπορεί να ειπωθεί ότι ήταν με τις συμμαχίες που έκανε για να κυβερνήσει. Διότι η σφαγή της μεσαίας τάξης, το τέλος του ΕΚΑΣ, η επιβολή φόρων μόνο σοσιαλισμό δεν την λες.
Από την άλλη δεν μπορούμε παρά το να αποδεχτούμε ότι εάν δεν υπήρχε ο Αλέξης Τσίπρας, όπως έλεγε κάποτε και ο αείμνηστος Γιώργος Κατσιφάρας για το ΠΑΣΟΚ, δεν θα ήξερε τις ομπρέλες και τις άλλες τάσεις, ούτε ο θυρωρός της Κουμουνδούρου.
Για αυτό και επαναλαμβάνω μπας και κάποτε το καταλάβουν εκεί στο ΣΥΡΙΖΑ, είναι το ότι εάν θέλουν να γίνουν το μεγάλο κόμμα της κεντροαριστεράς δεν χρειάζονται τσιτάτα, που προκαλούν διχασμό και περιχαρακώνουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε έναν σοσιαλισμό παλιάς κοπής. Ακόμη και ο Γιώργος Παπανδρέου προσπάθησε να προσαρμόσει τότε αυτό το σύνθημα, μιλώντας για Δημοκρατία, Σοσιαλισμό ή βαρβαρότητα.
Τώρα εάν στο ΣΥΡΙΖΑ θέλουν να υψώσουν διαχωριστικές γραμμές, και αντιδεξιά σύνδρομα, έχει μια λογική. Χρήσιμη μεν μικροκομματικά, ιδιαίτερα εάν θέλεις να στριμώξεις τον Ανδρουλάκη, αλλά επιβλαβή για την κοινωνία του σήμερα.
Θέλω να πιστεύω ότι ο Αλέξης Τσίπρας το κατανοεί αυτό. Γνωρίζει ότι δεν είναι ούτε Ρόζα, ούτε Λούξεμπουργκ. Είναι πλέον ένας αστός πολιτικός και όχι ο ηγέτης μιας κατά φαντασίας επανάστασης που στόχο έχει να καταλάβει την εξουσία και να φέρει τον σοσιαλισμό ως μεταβατικό στάδιο της μετάβασης στον κομμουνισμό.
Για αυτό ας αφήσει τα τσιτάτα κατά βαρβάρων, και ας δημιουργήσει ένα πειστικό αφήγημα για την επόμενη ημέρα, που θα ακουμπά τους πολίτες και όχι μόνο τους…σοσιαλιστές. Από τους τελευταίους προκόψαμε. ιδιαίτερα όταν πληροφορηθήκαμε τις καταθέσεις τους, τους γάμους που έκαναν εις Παρισίους, τις μίζες που έλαβαν και τις… δωρεές από γερμανικές εταιρείες και κολοσσούς. Και εδώ δεν αναφέρομαι στο ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε καν στα πρωτοπαλίκαρα των…σοσιαλιστών που μάζεψε…
