Οσοι παρακολουθούν τα δελτία ειδήσεων, δεν μπορούν παρά να διαπιστώνουν για άλλη μια φορά τις δυο Ελλάδες. Και είναι πραγματικά να σε κάνει να απορείς, με το γεγονός ότι στο ίδιο δελτίο στις 8:05 να παίζουν τις ουρές χιλιομέτρων στα διόδια και στα λιμάνια, και το “είμαστε γεμάτοι” των ξενοδόχων σε διάφορους προορισμούς , για να φύγουν οι άνθρωποι για το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου και στις 8:10 να τους ακούς να διαμαρτύρονται για τις αυξημένες τιμές στα βενζινάδικα, και στα σούπερ μάρκετ. Διότι μην μου πει κανείς ότι μόνο οι πλούσιοι φεύγουν για τριήμερο, γιατί τότε θα λένε πολύ απλά ψέματα.
Τα όσα παρακολουθούμε όμως δεν σημαίνει ότι είναι ψεύτικη εικόνα, ούτε ότι είναι θέμα για…ψυχίατρο. Απλά επιβεβαιώνουν ότι έχει αναπτυχθεί μέσα μας μια έμφυτη γκρίνια που φέρνει στην επιφάνεια τις δυο Ελλάδες.
Οχι γιατί δεν υπάρχει ακρίβεια, όχι γιατί δεν υπάρχουν συνάνθρωποί μας που τα βγάζουν δύσκολα, αλλά γιατί το φαινόμενο δεν είναι σε τέτοια έκταση. Και μπορεί να μην αρέσει σε κάποιους αυτό που λέω αλλά η αλήθεια σε πολλές των περιπτώσεων πονάει.
Οι Ελληνες, έχουν μάθει να γκρινιάζουν και αυτό είναι θέμα έρευνας, άλλων ειδικοτήτων και όχι της δημοσιογραφίας. Διότι εάν η φτώχεια ήταν σε τέτοιο βαθμό, όπως θέλουν να την παρουσιάζουν τότε χιλιάδες θα ήταν στο δρόμο για να διαμαρτυρηθούν και όχι για να μετακινούνται καθημερινά και φυσικά όχι για να την κοπανάνε με την πρώτη αργία, στην λογική όπου φύγει-φύγει.
Ναι η πανδημία μας έκανε να δούμε κάποια πράγματα αλλιώς, αλλά δεν ζουν οι πολίτες σε ακραία φτώχια, σε ποσοστό ένας στους τρεις όπως θέλουν να το παρουσιάσουν. Μπορεί να γίνομαι δυσάρεστος, αλλά εάν δεν θέλουμε να κλείνουμε τα μάτια στην πραγματική φτώχεια, δεν πρέπει να ισοπεδώνουμε τα πάντα. Διότι πολύ απλά δεν γινόμαστε πιστευτοί.
Σίγουρα υπάρχουν δυο Ελλάδες, αλλά υπάρχει και μια τρίτη, που δεν είναι ούτε αυτοί που ζουν στον ακραίο πλούτο, ούτε στην ακραία φτώχεια. Είναι οι χιλιάδες συμπολίτες μας που ακόμη και στα μνημόνια, ακόμη και στη διπλή κρίση, που ζούμε σήμερα έχουν τον…τρόπο τους που έλεγε και η γιαγιά μου που τα καταφέρνουν. Είναι συνήθως αυτοί που γκρινιάζουν στα παράθυρα και ύστερα μπαίνουν στα αυτοκινητάκια τους και πάνε στα εξοχικά τους ή στα χωριά τους. Διότι η Ελλάδα παραμένει μόνο μία. Ακόμη και στις κρίσεις. Αλλά νισάφι, με την γκρίνια ακόμη και αυτών που είναι έχοντες και κατέχοντες. Ακόμη και επιχειρηματιών που αφού έκαναν την πλούσια ζωή τώρα κλαίγονται και απειλούν ότι θα κλείσουν τους…φούρνους τους , τα παπουτσάδικά τους, και άλλα τινά και πρέπει να τους σώσουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι! Έλεος πλέον και να με συγχωρείται για τη φράση με τα λαμόγια και τους μαυραγορίτες…
