Να πούμε λοιπόν όλη την αλήθεια για τον εφετινό Παναθηναϊκό. Η επιστροφή του στην Ευρώπη μετά από επτά χρόνια κρίνεται ως επιτυχημένη, από τη στιγμή που εξασφάλισε την παρουσία του σε ομίλους, ενώ έφτασε κοντά και στη συμμετοχή του στο Champions League, σε αυτή τη φάση.
Οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν από την αξιόλογη προσπάθεια κόντρα στη Μπράγκα, αλλά και χάρη στη νίκη επί της Βιγιαρεάλ στο Europa, φαίνεται πως δημιούργησαν μία αίσθηση υπερβολής. Το μέγεθος της οποίας ξεπερνάει τα τωρινά κυβικά της ομάδας.
Οι συνέπειες της υπέρμετρης αισιοδοξίας αποτυπώθηκαν στους δύο αγώνες κόντρα στη Ρεν. Η δεύτερη συνεχόμενη ήττα στον όμιλο του Europa League, από μία ομάδα που στο πρωτάθλημά της είναι στην 11η θέση της βαθμολογίας (!), υποχρεώνει τον Παναθηναϊκό να ξεπεράσει στη συνέχεια τον εαυτό του, προκειμένου να συνεχίσει σε αυτή τη διοργάνωση, στη νοκ άουτ φάση της.
Για να είμαστε όμως ρεαλιστές, το πιο φυσιολογικό σενάριο αφορά στην τρίτη θέση που οδηγεί στους 32 του Conference League. Άρα το καθοριστικό παιχνίδι θα είναι εκείνο με τη Μακάμπι Χάϊφα, στη Λεωφόρο στις 14 Δεκεμβρίου, όπου πιθανότατα μια ισοπαλία θα του είναι αρκετή για να εξασφαλίσει την ευρωπαϊκή του παρουσία και το 2024. Πάρα πολύ σημαντικό.
Αξίζει πάντως να σταθούμε στην εικόνα του χθεσινού (9/11) αγώνα, διότι θα πρέπει να αποτελέσει μάθημα για τη συνέχεια. Δεν θα μπω καν στη διαδικασία σχολιασμού του γκολ που δέχεται ο Μπρινιόλι στο 9ο λεπτό.
Έχει συμβεί στους καλύτερους τερματοφύλακες του κόσμου και μακάρι τα προβλήματα του Παναθηναϊκού να προέκυπταν μόνο από τέτοιες στατιστικές κατηγορίες, η σπανιότητα των οποίων ταιριάζει με αντίστοιχα σφάλματα.
Επίσης, μακάρι να ήταν αυτή η μοναδική αδυναμία του συνόλου στη Γαλλία. Δυστυχώς όμως ούτε οι παίκτες αλλά ούτε και ο προπονητής διαχειρίστηκαν με τον τρόπο που υπαγόρευαν τα δεδομένα του αγώνα την κατάσταση.
Το πρώτο σοβαρό ζήτημα της ανασταλτικής λειτουργίας είναι το αμυντικό transition. “Φωνάζει” από τη ξεκίνημα της σεζόν. Θα επιστρέψω όμως σε αυτό παρακάτω, δότι εξίσου σημαντικό προβληματισμό πρέπει να προκαλεί η εικόνα των μεσών, αλλά και οι αλλαγές από τον πάγκο.
Από τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός έπαιζε με παίκτη παραπάνω, λειτουργώντας πιο ψηλά από τη σέντρα με πίεση ώστε να εκμεταλλευτεί το αριθμητικό του πλεονέκτημα, συνθήκη που τον υποχρέωνε να αφήνει περισσότερους ανοικτούς χώρους στην “πλάτη” του, ήταν αναγκαία η είσοδος του Αράο αντί του Ρούμπεν, τουλάχιστον από το 46′.
Αυτή η αλλαγή όμως, με τον πιο δυνατό και επιθετικό στην άμυνα βραζιλιάνο, δεν έγινε και ο Παναθηναϊκός “έμπαζε” με ευκολία.
Η λογική να μη στραβώσει το κλίμα στα αποδυτήρια, άρα να παίρνει χρόνο κι ένας παίκτης που έχει χάσει εφέτος τη θέση του βασικού, όπως ο Ρούμπεν Πέρεθ, είναι κατανοητή. Πρέπει όμως να υπάρχει κάποιο όριο, και στα κρίσιμα παιχνίδια είναι απαραίτητο να επιλέγονται οι κατάλληλοι. Καμία ομάδα που σέβεται τους στόχους της δεν κάνει πολιτική ισορροπιών. Αλίμονο!
Το επίσης σημαντικό ζήτημα της μεσαίας γραμμής προέκυψε από την αλλαγή του Τσέριν και όχι του τραγικού Βιλένα. Θα πει κανείς πως ο προπονητής δεν μπορούσε να προβλέψει ότι ο Βιλένα θα προσέφερε δύο γκολ δώρο. Σωστά, όμως φαινόταν εξ αρχής ότι δεν ακολουθούσε τη ροή του αγώνα, ενώ ο Τσέριν, χωρίς να είναι στο καλύτερο του βράδυ, παρ΄όλα αυτά πάλευε.
Σε ό,τι έχει να κάνει με την έλλειψη δημιουργικού παιχνιδιού μπορούμε να γράψουμε κατεβατά, όμως δεν θα είναι η πρώτη φορά και δεν χρειάζεται μετά από κάθε αγώνα να ανακαλύπτουμε την Αμερική. Οι γάλλοι έπαιζαν με παίκτη λιγότερο και δεν το ένιωσαν ποτέ, σε καμία στιγμή του παιχνιδιού, εξαιτίας της δημιουργικής αδυναμίας του Παναθηναϊκού.
Πάμε και στο πιο σημαντικό, κατά τη γνώμη μου, πρόβλημα του εφετινού Παναθηναϊκού, το αμυντικό transition. Δεν διαπιστώθηκε κόντρα στη Ρεν, αλλά σε πολλά από τα προηγούμενα ματς εντός και εκτός συνόρων. Μία άκρως χαρακτηριστική στιγμή, ήταν η φάση του δεύτερου γκολ του ΠΑΟΚ στη Λεωφόρο, όταν ο Τσιγγάρας έκανε ανενόχλητος βόλτα μέχρι την περιοχή, πριν δώσει δεξιά τη μπάλα στον Ζίβκοβιτς που εκτέλεσε με εκπληκτικό τρόπο.
Χώροι ατελείωτοι, καμία πίεση, ούτε καν μαρκάρισμα σώμα με σώμα. Όταν χάνεται η μπάλα στη μεσαία γραμμή και χρειάζεται οι παίκτες να επιστρέψουν στην άμυνά τους με πίσω βήματα, η ομάδα χάνει τα αυγά και τα πασχάλια. Το είδαμε και στον πρώτο αγώνα κόντρα στη Μπράγκα στην Πορτογαλία, όπου οι γηπεδούχοι μπορούσαν να είχαν προηγηθεί ακόμη και με 4-0…
Δεδομένο είναι πάντως ότι η ομάδα κάνει βήματα μπροστά, τα τελευταία δύο χρόνια και επειδή δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές θα πρέπει ο κόσμος της να κάνει υπομονή.
