Όταν έχεις την τύχη να βρεθείς στο γήπεδο της Μπορούσια στο Ντόρτμουντ αντιλαμβάνεσαι πως το ποδόσφαιρο δεν είναι παντού το ίδιο! Δεν αναφέρομαι στην ποιότητα της μπάλας στη Γερμανία, ούτε στις προφανείς αποστάσεις που – δυστυχώς- υπάρχουν σε μόνιμη βάση, μεταξύ της δικής μας χώρας και αρκετών στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Όταν σταθεί κανείς στις εξέδρες του Signal Iduna Park, του γνωστού σε όλους μας Βεστφάλεν, μαθαίνει τι σημαίνει να αγαπάς την ομάδα σου. Ή το θυμάται πάλι, εάν το ήξερε και επειδή ζει σε μία χώρα όπως η Ελλάδα το είχε ξεχάσει.
Τους φίλους της Ντόρτμουντ αρνούμαι να τους αποκαλέσω οπαδούς, όχι γιατί δεν νιώθουν τέτοιοι αλλά, επειδή εμείς ορίζουμε διαφορετικά τον όρο… Είναι κάτι πολύ περισσότερο από φανατικοί υποστηρικτές αυτής της ομάδας. Εάν κάποιος σκεφτεί πως έχει να κάνει με τη συνηθισμένη κατάσταση κάποιων τρελών, που απλά γουστάρουν το γήπεδο, τότε δεν συζητά για το συγκεκριμένο απίθανο story.
Η πόλη ζει για την ομάδα, οι αγώνες της οποίας αποτελούν μία σημαντική εκδήλωση της περιοχής, μία ιεροτελεστία. Ο κόσμος πηγαίνει από πολύ νωρίς, σε οικογενειακή βάση, σε παρέες, για τη βόλτα έξω από το μεγαλύτερο γήπεδο της Γερμανίας. Η χωριτηκότητά του είναι 81.365 θέσεις και είναι μεγαλύτερο από εκείνο της Μπάγερν στο Μόναχο, όπως και το Ολυμπιακό στάδιο του Βερολίνου.
Η UEFA στην πραγματικότητα υποχρεώθηκε να μη στερήσει τη μαγεία, η οποία προσφέρεται σε μεγάλο βαθμό από την εξέδρα των φιλάθλων που στέκονται όρθιοι, στην εξέδρα πίσω από το ένα τέρμα με την ονομασία “κίτρινος τοίχος“, γι’ αυτό και επέτρεψε να στέκονται στα πόδια τους, σε αυτή την πλευρά των εξεδρών. Ας έκανε κι αλλιώς…
Ο κόσμος τραγουδά, χαμογελά, χειροκροτεί, δεν αποδοκιμάζει, δεν βρίζει, περνάει καλά. Βιώνει τη μαγεία του ποδοσφαίρου ως γιορτή, ανεξαρτήτως αποτελέσματος. Αυτή η συνθήκη οδηγεί τους ποδοσφαιριστές της ομάδας να αγωνίζονται με αυταπάρνηση, ξεσηκώνοντας τον κόσμο κάθε στιγμή.
Στο Βεστφάλεν ο σεβασμός όλων για το χώρο σε κάνει να θέλεις να ανακαλέσεις στη μνήμη την ιστορική διαδρομή του. Τότε που η υποψηφιότητα της Κολωνίας να φιλοξενήσει αγώνες του Μουντιάλ το 1974 αποσύρθηκε, με αποτέλεσμα να βγει μπροστά το Ντόρτμουντ. Τον Απρίλιο εκείνης της χρονιάς χτίστηκε το γήπεδο και λίγους μήνες αργότερα υποδέχθηκε αγώνες του Παγκόσμιου Κυπέλλου, της Βραζιλίας, της Ολλανδίας, της Σουηδίας και του Ζαϊρ.
Στις μέρες μας, οι ποδοσφαιριστές της φιλοξενούμενης ομάδας που μπαίνουν στον αγωνιστικό χώρο για ζέσταμα χρειάζονται αρκετά δευτερόλεπτα για να καταλάβουν τι συμβαίνει γύρω τους. Μοιάζουν για λίγο με απλούς επισκέπτες και όχι με αυτούς που πρέπει να παίξουν… Το έπαθαν και αυτοί της Τσέλσι χτες (15/02), που δεν τους λες και επαγγελματίες χωρίς σπουδαίες παραστάσεις… Από αυτόν τον αγώνα και η φωτογραφία αυτού του άρθρου.
Σε σύγκριση με εκείνη την εποχή των ’70s, η πόλη του Ντόρτμουντ έχει προσχωρήσει καθώς αποτελεί έδρα μεγάλων εταιρειών πληροφορικής, έχει τουρισμό, ακόμα και επιχειρηματίες που συνδυάζουν τη δουλειά με την υπέροχη βόλτα στα πράσινα σημεία της περιοχής.
Ένα στοιχείο πάντως δεν άλλαξε ποτέ. Η σχέση των κατοίκων όχι ακριβώς με το ποδόσφαιρο αλλά με τη συναισθηματική αξία που προσφέρει ένας αγώνας και η ομάδα της ζωής σου…
