Είπε και τι δεν είπε πάλι ο στόμας του… άχαστου (κατά τη δική τους ορολογία) Αλέξη Τσίπρα, στην εκπομπή Καλημέρα Ελλάδα και στον Γιώργο Παπαδάκη. Δεν θα σταθώ στο ότι συνεχίζει να περνά τον ελληνικό λαό, για λωτοφάγους. Θέλω να ελπίζω ότι οι πολίτες και μνήμη έχουν και κρίση, για να θυμούνται τα έργα και ημέρες του τέως πρωθυπουργού.
Θα σταθώ όμως σε ένα και μόνο σημείο, στο οποίο δεν φταίει ο Αλέξης Τσίπρας. Και αυτό δεν είναι άλλο, από τις αποφάσεις κάποιων κυβερνητικών στελεχών που ρίχνουν νερό στο… μύλο του λαϊκισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Αποφάσεις που περνούν στο υποσυνείδητο του πολίτη και βγαίνουν στον αφρό την ημέρα των εκλογών.
Τέτοιες είναι οι αποφάσεις κάποιων να δίνουν μπόνους στον εαυτό τους, ή να δίνουν τρελούς μισθούς για θέσεις που στην ουσία είναι μονοπωλιακές. Αυτά εξοργίζουν τους πολίτες, στέλνουν το λάθος μήνυμα και είναι επιεικώς αδικαιολόγητες, ιδιαίτερα σε περιόδους που οι μισθοί του ρεύματος προκαλούν ηλεκτροσόκ σε πολλά νοικοκυριά.
Όπως λάθος είναι κατά την ταπεινή μου γνώμη, η κυβέρνηση να μην προχωρά στη μείωση του ΦΠΑ σε συγκεκριμένα είδη διατροφής, όπως είναι το ψωμί.
Το έχουμε γράψει καιρό, γιατί προέρχεται από την εμπειρία χρόνων. Ο πολίτης ψηφίζει με γνώμονα κυρίως την τσέπη του. Οχι με ποιος τον έσωσε από την κρίση, όχι ποιος δεν τον ξαναβάζει στα Μνημόνια.
Η κυβέρνηση πρέπει να στρίψει το καράβι και να αλλάξει πλεύση. Δεν χρειάζεται να το ρίξει στα βράχια. Εκείνο που χρειάζεται είναι να ρίξει αντί για σωσίβια στο νερό, να οδηγήσει στο λιμάνι το πλοίο με ασφάλεια και με τους επιβάτες μέσα. Διότι οι λαθρεπιβάτες της εξουσίας περιμένουν να κάνουν πάλι το σάλτο τους.
Και αυτή τη φορά όπως έχουν υποσχεθεί θα είναι η δεύτερη φορά διαφορετική. Με ότι αυτό σημαίνει στο μυαλό τους.
Αλλά πριν φτάσουμε σε αυτό το επεισόδιο, υπάρχουν ακόμη πολλά. Για αυτό και η κυβέρνηση έχει το χρέος επικοινωνιακά να παρουσιάσει στους πολίτες τι συμβαίνει στις άλλες χώρες, με την ακρίβεια ώστε να γνωρίζουν. Και να αλλάξει στρατηγική. Να φύγει από τα επιδόματα, που στην πράξη, βοηθούν λίγους και ελάχιστα.
Ο Τσίπρας, πράγματι δεν είναι ο εχθρός του Μητσοτάκη. Ο πραγματικός του αντίπαλος είναι τα προβλήματα του κόσμου. Και αυτά αρχίζουν να συσσωρεύονται. Επειδή μπροστά μας έχουμε αρκετές αναταράξεις, καλό θα είναι να προσδεθούμε με ασφάλεια. Ο λαϊκισμός παραμονεύει.
