Ρήξη με το χρόνο
Στον φίλο μου Μιχάλη Πασιαρδή
Τον έβλεπα καθημερινά στην καντίνα του ΡΙΚ να καπνίζει την πίπα του και μου έδινε την αίσθηση ότι δεν ανήκει στον δικό μας κόσμο.
Ενώ τα πάντα γύρω του κινούνταν με αλλιώτικους ρυθμούς, αγχωτικούς, αυτός επέμενε να δίνει αξία και ποιότητα στο χρόνο.
Να πραγματοποιεί τη δική του ρήξη με το χρόνο, όπως συνήθιζε να λέει.
Είχα την ευτυχία να συνομιλήσω πολλές φορές μαζί του και να μου χαρίσει απλόχερα τη φιλία του.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν η προσοχή που έδινε σε αυτά που του έλεγες.
Όσο ασήμαντα και να ήταν.
Έδειχνε σεβασμό σε όποιον είχε απέναντί του, όποιος κι αν ήταν.
Έλεγε, σαν να μονολογούσε, τους προβληματισμούς του.
Για το πού πάει αυτός ο τόπος, για τους ανθρώπους του που άλλαξαν, για το φιλότιμο που μας εγκαταλείπει σιγά σιγά.
Και όμως, έβρισκε μέσα από όλα αυτά ένα αισιόδοξο μήνυμα και το μοιραζόταν μαζί σου.
«Δεν χάθηκαν όλα», έλεγε. «Ο άνθρωπος έχει μέσα του το ζυμωμένο βιοκύτταρο της φυλής που δεν χάνεται».
Ο Μιχάλης Πασιαρδής ήταν για μένα μια μεγάλη πρόκληση.
Για πάρα πολύ καιρό προσπαθούσα να τον πείσω να έρθει στην εκπομπή να τα πούμε, όπως ακριβώς τα λέγαμε και στην καντίνα.
Με ύφος όμως μικρού μαθητή που τον καλείς να βγει στον πίνακα, ο Μιχάλης Πασιαρδής μου έλεγε ότι δεν νοιώθει καλά να εμφανιστεί στην τηλεόραση.
Και η πρόσκληση μου παρέμενε μετέωρη.
Η πολιτεία, μετά από ιδιωτική πρωτοβουλία φυσικά, αποφάσισε να τιμήσει αυτόν τον μεγάλο ποιητή και λογοτέχνη. Σε ένα κατάμεστο Δημοτικό Θέατρο στην πρωτεύουσα, ο Μιχάλης Πασιαρδής πήρε αυτό που του άξιζε. Η αγάπη του κόσμου, μεταφράστηκε σ’ ένα ατελείωτο χειροκρότημα.
Με ένα κόμπο στο λαιμό, ο Μιχάλης Πασιαρδής, βγήκε και απάντησε στο κοινό με μια φράση που δεν θα ξεχάσω ποτέ. «Η ελληνική γλώσσα», είπε, «είναι μια γλώσσα γεμάτη από φωνήεντα». «Μια λέξη που έχει πολλά φωνήεντα, είναι η λέξη Ευχαριστώ». Έτσι απλά και λακωνικά, ευχαρίστησε το πλήθος που χειροκροτούσε αδιάκοπα.
Πήρα την ευκαιρία και έκανα και πάλι την επίθεσή μου. «Κύριε Μιχάλη πρέπει αύριο να έρθετε στην εκπομπή. Πρέπει να δώσουμε συνέχεια».
Γύρισε και μου απάντησε κάτι που δεν περίμενα. «Λουκά, θα έρθω. Έχω όμως, μια παράκληση. Να μην μου βάλετε πούδρα, δεν την αντέχω», είπε.
Χαμογέλασα και του υποσχέθηκα ότι η παράκλησή του θα εισακουστεί.
Την επόμενη ημέρα, ο Μιχάλης Πασιαρδής, πιστός στο ραντεβού του, έφτασε στο ΡΙΚ και με συνάντησε.
«Έχω άγχος», μου είπε. «Δεν ξέρω αν μπορώ να ανταποκριθώ και μπορεί να σου χαλάσω την εκπομπή».
Του απάντησα ότι είναι μεγάλη τιμή για μένα που αποδέχτηκε την πρόσκληση μου και τον καθησύχασα ότι όλα θα πάνε καλά.
«Μπορώ να κρατώ την πίπα μου», με ρώτησε. «Ξέρεις, με κάνει να νοιώθω καλύτερα».
Όσοι είδαν εκείνη την ημέρα την εκπομπή, θυμούνται τον Μιχάλη Πασιαρδή να κρατά την πίπα του και να μιλά στην τηλεόραση χωρίς το αναγκαίο μακιγιάζ.
Μίλησε για την Ελλάδα, μίλησε για την ποίηση, για το αγαπητικό φως της Κύπρου, για τον άνθρωπο του νησιού μας.
Όταν τον ρώτησα αν αισθάνεται δικαιωμένος κάθε φορά που ακούει το τραγούδι του «Είμαστε Έλληνες», μου απάντησε με πίκρα ότι λυπάται που το συγκεκριμένο τραγούδι γίνεται δυστυχώς διαχρονικό.
Οι στιγμές που έζησα μαζί του στον τηλεθάλαμο ήταν μοναδικές. Εκείνη η εκπομπή, δεν ήταν απλά μια ακόμη εκπομπή.
Ήταν ένα όνειρο ζωής που γινόταν πραγματικότητα, μια μυσταγωγία και ένα αναβάπτισμα.
Ήταν η μοναδική εκπομπή, που η ησυχία στον τηλεθάλαμο ήταν πρωτόγνωρη.
Ακόμα και στο δωμάτιο σκηνοθετών, όπου συνήθως γίνεται χαμός, η ησυχία που επικρατούσε ήταν εκκωφαντική.
Ίσως είχε σημειωθεί ακόμη μια ρήξη με το χρόνο, όπως ο ίδιος συνήθιζε να χαρακτηρίζει τις στιγμές που είχαν άγια και φως.
Στο καλό Μιχάλη Πασιαρδή και σε ευχαριστώ!
Λουκάς Φουρλάς
Ευρωβουλευτής ΔΗΣΥ & ΕΛΚ
